Monday 31 December 2007

Καλή χρονιά!

1. Θέλω να κάνω 2 ευχές για τη χρονιά που έρχεται σε λίγες ώρες. Να είμαστε πιο προσεκτικοί όταν οδηγούμε, όλες αυτές τις μέρες (και όλη τη χρονιά) ακούω και βλέπω απίστευτα ατυχήματα και σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να πάω να ζήσω σε ένα χωριουδάκι χωρίς αυτοκινητόδρομους. Και δεύτερον, περάστε περισσότερο χρόνο με αυτούς που αγαπάτε, χαμογελάστε, χαρείτε και αγκαλιαστείτε. Τι να φτάσουν 2 μέρες μόνο;

2. Στο ράδιο σήμερα στην ερώτηση ‘τι θα ‘θέλατε να αφήσετε πίσω και τι να κρατήσετε απ’ τη χρονιά που φεύγει;’ ένας ακροατής/τρια έστειλε ‘θα αφήσω όλους όσοι ήθελα να μ’ αγαπήσουν και θα κρατήσω όσους μ’ αγάπησαν και μου τό ‘δειξαν.’ Σωστό.

3. Αύριο μια καινούρια μέρα, μια καινούρια χρονιά, μια ευχή (παρμένη από νιόνιο) 'να μας έχει ο θεός γερούς πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε'.

4. Όσον αφορά στην πολυπόθητη ευτυχία:

‘Η ευτυχία μοιάζει με την πεταλούδα, που όταν την κυνηγάς ποτέ δε φτάνεις, μα όταν ήρεμα καθίσεις, μπορεί επάνω σου να έρθει.’
ΝΑΘΑΝΙΕΛ ΧΟΘΟΡΝ (1804-1864), ΗΠΑ


Υγ.: Αύριο που είναι η πρώτη μέρα του νέου χρόνου καλό είναι να σκεφτούμε το ‘New year’s resolutions’. Θέστε στόχους! (Θα γράψω σύντομα γι’ αυτό και θέλω να γράψετε κι εσείς).

Wednesday 26 December 2007

'Δεν περιμένω όμως τίποτα πια..'

Είναι κάτι ώρες που νιώθω κάπως, δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά σίγουρα δεν ανήκει στα συναισθήματα που τα λες όμορφα. Η μόνη παρηγοριά είναι να ανοίξω το word και να μιλήσω γράφοντας. Θα τα πω σε σένα φίλε μου, εσύ, ξέρω, θες να μ’ ακούσεις. Γιατί έχω καταλάβει πως είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί αν δεν έχει ανθρώπους γύρω του να τους μιλάει. Είμαι ένας πολυλογάς που επιμένει να λέει ό,τι σκέφτεται (από ενδιαφέροντα μέχρι και τελείως ανούσια πράγματα) και σπάνια να ακούει τους άλλους με την ίδια προσοχή που τον ακούνε αυτοί (αυτό μου’ χει στοιχίσει).

Μοναξιά. Μάλλον αυτό πρέπει να ‘ναι. Αυτό που προσπαθώ να πολεμήσω γράφοντας αυτό το κείμενο σε σένα φίλε. Διότι όταν ξέρεις ότι έχεις έστω κι έναν παραλήπτη, η μοναξιά αρχίζει και οπισθοχωρεί. Βέβαια, δεν έχεις να πεις κάτι, τίποτα το σημαντικό, απλώς θες να πεις κάτι, οτιδήποτε. Και σκέφτομαι, μήπως είναι αυτές οι μέρες, αυτές που κάθε χρόνο δέχονται τόσες κατηγορίες. Τις κατηγορούμε ότι μας προκαλούν μελαγχολία, μοναξιά, θλίψη και μερικές φορές κατάθλιψη. Είναι οι μέρες των εορτών- ‘γιορτή’: δεν θα ανατρέξω σε λεξικά, πες μου όμως, για σένα, τι είναι γιορτή;

Τι φταίει; Μήπως η μουσική που ακούω αλλά δεν κάνω χωρίς αυτή; Μήπως οι (ωραίες) αναμνήσεις που αναγκαστικά έρχονται να συγκριθούν με το (άσχημο) παρόν; Μήπως νιώθουμε ότι πρέπει να ‘μαστε όλοι χαρούμενοι λόγω Χριστουγέννων και τελικά αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από υποκριτικό; Μήπως αυτές τις μέρες που ξεφεύγουμε απ’ την αβάσταχτη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, ζητώντας επικοινωνία, αγκαλιά, αγάπη, συνειδητοποιούμε ότι όντως είμαστε μόνοι; Μήπως τελικά είναι όλα μέσα στο μυαλό μας και συνεχώς γουστάρουμε να κλαιγόμαστε (όπως πολύ εύστοχα το ονόμασε μια φίλη μου, πάσχουμε από ‘ηδονιστική τάση μιζέριας’);

Τι να μπορούσε, άραγε, να αλλάξει αυτή την κατάσταση, φίλε; Εσύ πως αισθάνεσαι, φίλε; Χαίρεσαι; Είσαι ευτυχισμένος; Τι δώρο σου κάνανε φέτος; Σου άρεσε; Αν σε σκέφτηκε κάποιος και σου ‘κανε δώρο, να χαίρεσαι ακόμη κι αν είπες «Πάλι βιβλίο; Μα κανείς δεν ξέρει ότι διαβάζω βιβλία once in a blue moon;». Εσύ τι δώρα έκανες σ’ αυτούς που αγαπάς;

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου πολύ σπάνια ερχόταν ο Άη Βασίλης και η έννοια του δώρου- ειδικά τα Χριστούγεννα- δεν έχει στεριώσει μέσα μου, με αποτέλεσμα να μην είναι στις προτεραιότητες μου. Σπάνια παίρνω δώρα, φίλε μου, αλλά ακόμη πιο σπάνια κάνω δώρα. Θα’ θελα αυτό να αλλάξει.

Απ’ τη μοναξιά των Χριστουγέννων ξεκίνησα, στα δώρα κατέληξα. Αλλά έτσι είναι οι συζητήσεις φίλε, ένα ρέμα που κυλάει χωρίς σταματημό.

Τώρα που μιλήσαμε (έστω με τη σιωπή σου) νιώθω λίγο καλύτερα. Νομίζω ήρθε η σειρά μου να ακούσω.

Το παρακάτω τραγούδι είναι ό,τι πρέπει για τη συζήτηση μας φίλε μου. Βάλε να τ’ ακούσεις, αν δεν το χεις και θες να το ακούσεις πες μου να στο στείλω με e-mail. Είναι απ’ το CD Καθρέφτης.


Δεληβοριάς - Χριστούγεννα
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά 'ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώΘες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Οι στίχοι από το stixoi.info.

Tuesday 25 December 2007

On board

Που μπορείς να πιεις καφέ με πολύ όμορφη θέα; Σε πολλά μέρη θα μου πείτε. Σίγουρα το αεροπλάνο είναι ένα απ’ αυτά. Να κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο και να κοιτάς.. Σου ‘ρχονται στο μυαλό τόσα πράγματα, απ’ το βενζινάδικο της Λίνας μέχρι και η Συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη. Και αυτά είναι μόνο η αρχή, και η αφορμή για άλλες σκέψεις, όμορφες και άσχημες.

26η πτήση (συμπεριλαμβάνονται τα transit) σε διάστημα 15 μηνών. Ποιος να μου το ‘λεγε; Ωραία είναι! Δίπλα μου ένας κύριος γύρω στα 60 και δίπλα του η γυναίκα του, βλέπω αγάπη αλλά όχι αυτή του έρωτα αλλά (τώρα πια) της ανάγκης. Η γυναίκα του τον φροντίζει, πως θα φάει και τι θα φάει, τι θα πει και πως θα το πει. Όπως λέει και ο Marques, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο απ’ το να συμβιώσεις με κάποιον για τόσα πολλά χρόνια. Πιο πίσω και δίπλα και μπροστά μου όλοι οι οπαδοί του τριφυλλιού, όλοι το ίδιο λυπημένοι για τη χτεσινή ατυχία και όλοι το ίδιο χαρούμενοι για τη σημερινή τύχη. Λίγο πριν την απογείωση μάθανε ότι ο Παναθηναϊκός κληρώθηκε με τη Rangers, could be worse! (Τώρα η κυρία τον καθαρίζει γιατί έχυσε τον καφέ στο παντελόνι του). Όμως είναι και για έναν δεύτερο λόγο χαρούμενοι, μάθανε την ατυχία του Ολυμπιακού (Chelsea) και πολύ το χάρηκαν. Επίσης, καθώς περιμέναμε στην αίθουσα αναμονής τους άκουγα όλους να μιλάνε για το χθεσινό παιχνίδι και για ποδόσφαιρο γενικότερα.

Κάπου εδώ σταμάτησα να γράφω για διάφορους λόγους.

Και τώρα συνεχίζω, είμαι πια σπίτι μου, μετά από πολύ καιρό. Έχω ξεχάσει τι ήθελα να γράψω παραπάνω, μάλλον άλλο ένα σχόλιο για τους Έλληνες που έχουν γνώμη για όλα, στη συζήτηση του ποδοσφαίρου ήταν όλοι ειδήμονες, αλίμονο! Κάποιοι λέγανε κάτι και αμέσως μετά συμφωνούσαν με τον επόμενο που διατύπωνε αντίθετη άποψη (Α.: Παιδιά, σήμερα το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως παλιά, σήμερα δεν παίζει ρόλο η ταχύτητα. Β.: Όχι φίλε, σήμερα είναι που παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο η ταχύτητα. Α.: Ναι, εσύ το πας πολύ μακριά τώρα, ναι έτσι είναι.)

Πάντως δεν έχω ιδέα αν έκανα καλά που ανέφερα παραπάνω μια μικρή συζήτηση και έγραψα γενικό σχόλιο για όλους τους Έλληνες, δεν είναι ωραίες οι γενικεύσεις..

Καλά Χριστούγεννα και να ‘στε καλά, εσείς και τα πρόσωπα που αγαπάτε!

Υγ.: Το σημερινό post έχει καθαρό ημερολογιακό χαρακτήρα.

Tuesday 18 December 2007

Είδηση


Αυτό είναι είδηση, αν και φαίνεται να 'χει παλιώσει τώρα. Εγώ τώρα το 'μαθα με ένα e-mail που μου στείλανε. Εσείς το ξέρατε; Και δεν λέγατε τίποτα; Διαβάστε το άρθρο.

Ε, πως σας φαίνεται; Εγώ ανυπομονώ!
Υγ. Η photo άσχετη με την είδηση.

Χαίρετε!

Persistence of Memory, Salvador Dali, 1931.

Επιτέλους βρήκα κι εγώ μια γωνίτσα στο διαδίκτυο να τα λέμε που και που. Το concept έχει να κάνει με αυτό που περιγράφει παραπάνω ο Σαββόπουλος. Είναι ένα blog για φίλους, γι’ αυτό και θέλω να το κρατήσω κλειστό (ίσως στο μέλλον ανοίξει, θα δείξει).

Στόχος είναι να επικοινωνήσουμε, να συζητήσουμε και να κάνουμε ένα πολιτισμένο διάλογο (σχόλια που προσβάλλουν τον οικοδεσπότη ή θίγουν την υπόληψή του θα σβήνονται αμέσως- αστειάκι!).

Θα σας παρακαλούσα να μην το πείτε σε άλλους γιατί δεν θα ήθελα να βρεθώ στη δύσκολη θέση να μου ζητήσει κάποιος invitation και να αρνηθώ. My blog, my rules. Για να γράψετε σχόλια πρέπει να γίνεται μέλη του ιστολογίου, αφού λάβατε πρόσκληση από μένα πρέπει να τη δεχτείτε και να κάνετε ένα gmail λογαριασμό και μετά θα σας κάνω εκεί πρόσκληση για να γίνετε μέλη και απ’ ό,τι κατάλαβα και συνεργάτες μου. Θα μπορείτε να σχολιάζετε και να αναρτήσετε και εσείς posts, κάτι που δεν θα σας συμβούλευα βέβαια καθότι αν υπάρχουν πάνω από ένα post προς σχολιασμό δεν θα’ χει κανένα νόημα. Άλλωστε, όποιος θέλει να δημοσιεύει κείμενα μπορεί να φτιάξει το δικό του blog, it takes less than 5min.

Αυτά. Ελπίζω να ‘χει ενδιαφέρον το εγχείρημα αυτό. Και μην ξεχνάτε, το να μιλάει μόνο ο οικοδεσπότης δεν έχει κανένα νόημα αν οι καλεσμένοι σιωπούν. Σχολιάστε!

Monday 17 December 2007

Καλωσόρισες, Welcome, Bienvenidos.