Wednesday 17 December 2008

Big news





I had no idea about this until I got home last night and saw this video on the Spanish night news.

Thursday 11 December 2008

Seven

Τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας σήμερα κατά τη γνώμη μου και συγγνώμη αν γενικεύω. Όχι πως δεν τα ξέρετε αλλά θέλω να τα πω. (Η σειρά είναι τυχαία)

1. Διαφθορά. Όλοι μας είμαστε έτοιμοι να βάλουμε μέσο για να μια θέση στο δημόσιο, εκεί που -όπως μας έμαθαν (έτσι γαλουχηθήκαμε)- ο μισθός θα' ρχεται βρέξει-χιονίσει και θα τα ξύνουμε βαρετά 9-2, και μετά ελευθερία. Δεν ξέρω αν είναι ίδιον της Ελλάδας μόνο, πάντως είμαι σίγουρος πως όσο λιγότερη η παιδεία που παρέχει μια χώρα, τόσο μεγαλύτερη η διαφθορά.

2. Ανομία. Μας μαθαίνουν στο σχολείο ότι υπάρχουν νόμοι, και μια λέξη, που ακούγεται ωραία, ισονομία, για να μεγαλώσουμε λίγο και να διαβάσουμε Όργουελ και να συμφωνήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από άλλους. Πολιτικοί λαδώνονται (για μια γαμημένη ψήφο), δημοσιογράφοι εκβιάζουν πολιτικούς που λαδώνονται. Πολίτες ψηφίζουν πολιτικούς που λαδώνονται (για μια γαμημένη ψήφο) και εκβιάζονται από δημοσιογράφους. Εισαγγελείς κάνουν τα στραβά μάτια, γίνονται επίορκοι για λεφτά και κότερα. Αστυνομικοί που έχουν χάσει το ρόλο τους, σε μια σάπια κοινωνία γίνονται όργανα πολιτικών (που λαδώνονται για μια γαμημένη ψήφο). Γιατροί ζητούν φακελάκι, άρρωστοι δίνουν φακελάκι από μόνοι τους (για μεγαλύτερη ασφάλεια υποθέτω ή για να ευχαριστήσουν το γιατρό). Άλλος 'πολιτισμένος' πηδάει για να βάλει κάποια στο δημόσιο. Λαγνεία.

3. Οικονομία. Χρήματα σε φόρους, χρήματα σε 'δωρεάν' παιδεία, χρήματα σε δάνεια, ακρίβεια. Ο πολίτης δεν έχει. Ο πολιτικός που δεν είχε, τώρα ζει σε βασίλειο με υπηρέτες, πλεονεξία. Λεφτά σε σκάνδαλα, λεφτά λαδωμένα, λεφτά για την αποπεράτωση του ιερού ναού, λεφτά για συσκεύες Γερμανίας, λεφτά σε τράπεζες Ελβετίας, λεφτά χαμένα, λεφτά από δω, λεφτά από κει, πολλά λεφτά. Ο πολίτης ζηλεύει, θέλει κι αυτός. Παπάδες λαίμαργοι, οι τετράπαχοι του Καζαντζάκη, με τα χρυσαφικά στο λαιμό και τα αστραφτερά αμάξια. Απληστία.

4. Έλλειψη πολιτικής. Καμία πολιτική τα τελευταία χρόνια που να δώσει -έστω μακροπρόθεσμα- καρπούς. Καμία φαντασία στην εξουσία. Μόνο το εδώ και τώρα, το πως θα μείνουμε λίγο παραπάνω σ' αυτή την καρέκλα, να αποτελειώσουμε ό, τι αρχίσαμε.

5. Τηλεόραση. Πετάξτε τη, αν δεν μπορείτε, κλείστε τη, μπορείτε να ζήσετε και χωρίς αυτή. Δυόμυσι χρόνια τώρα δεν βλέπω τηλεόραση, έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία από ποτέ (μπορείτε να ρωτήσετε 'και γιατί τα βιβλία είναι καλύτερα απ' την τηλεόραση;' ε, πως να το κάνουμε είναι, αλλιώς στα σχολεία θα μοίραζαν τηλεοράσεις), βλέπω στο ίντερνετ επιλεγμένα πράγματα, ακούω ειδήσεις απ' το ραδιόφωνο, και ναι, έχω επιβιώσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα -κατά τη γνώμη μου- με την τηλεόραση είναι ότι ο Έλληνας παλιότερα με το που την πρωτογνώρισε, την αγάπησε, την έβαλε στην κρεβατοκάμαρα του, και τότε υπήρχαν άνθρωποι που βγαίναν και μιλούσαν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα και όντως γίνονταν σπουδαία πράγματα. Τώρα έχουν όλοι μπερδευτεί, νομίζουν ότι ακόμα όλοι πίσω απ' το γυαλί μιλάνε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια, κανείς δεν τους είπε πως να διακρίνουν τη σοβαροφάνεια και την υποκρισία. Σου λέει, 'α κοίτα για να το είπε αυτός, έτσι θα' ναι', 'α κοίτα κλαίει αυτή, την καημένη'. Να μη μιλήσω για αξιοπρέπεια και πρότυπα, αυτά είναι γνωστά σε όλους.

6. Παιδεία. Ζω στο εξωτερικό, δουλεύω με παιδιά, πέρσι δούλευα σε σχολεία (ιδιωτικά και δημόσια). Όλα είναι τόσο διαφορετικά. Οι μαθητές απ' το δημοτικό έχουν μάθει να παίρνουν βαθμούς ανάλογα με τις επιδόσεις τους, 5άρια και 6άρια κλπ και όχι όλοι άριστα όπως στην Ελλάδα (εκτός κι αν είμαστε πια τόσο έξυπνος λαός). Όλοι οι τελειόφοιτοι του Λυκείου στην Ελλάδα 19 και στις πανελλαδικές γράφουν 3. Τα παιδιά στην Ελλάδα πάνε φροντιστήριο μέχρι αργά τη νύχτα. Που χρόνος για σπόρ κλπ. Στην Ισπανία γίνονται όλα μέσα στο σχολείο, χορός, μουσική, πισίνα. Και στις 5 πάνε σπίτι τους. Παπαγαλία και -επόμενο είναι- έλλειψη κριτικής σκέψης τα βασικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αν έκανε πράξη κάποιος το 'Σχολειά χτίστε' του Παλαμά...

7. Δικαιοσύνη. Ποιο αίσθημα δικαιοσύνης, εδώ μιλάμε για αίσθημα αδικίας. Διότι, όπως λέγεται, το laissez faire-laissez passer είναι αντιπαιδαγωγικό διότι τα παιδιά χάνουν το αίσθημα δικαίου στην τάξη. Ε, πως η κοινωνία να μην χάσει τη μπάλα; Μόνο αν την έχουν ντουφεκίσει με βαρύ αναισθητικό. Απάθεια.

8. Φόβος. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι κανένας πια δεν έχει συναίσθηση της ευθύνης του σε ό, τι κάνει ή σε ό, τι δεν κάνει, ναι υπάρχουν και αυτοί που μέσα τους ξέρουν τι πρέπει να κάνουν (εκτός βέβαια από κάποιους που είναι όντως ανίκανοι και αδαείς) αλλά, νομίζω, φοβούνται. Βάζουν την ουρά στα σκέλια, είναι τα χαμαντράκια του Καζαντζάκη. Ο πολιτικός γιατί θα πάει σπίτι του, ο πολίτης γιατί σκέφτεται την αρπαχτή, το συμφέρον του και πως θα βολευτεί. Φοβούνται να παραιτηθούν ή ότι θα απολυθούν. Όπως πολύ σωστά λέγεται 'Κάθε κοινωνία έχει τη δημοκρατία που της αξίζει (και την τηλεόραση που της αξίζει φυσικά).

9. Αξίες. Ο ένας κλέβει τον άλλο. Ο εργοδότης τον εργαζόμενο, αυτοί που ανεβάζουν τις τιμές ανάλογα με τις ανάγκες τους. Να μην αναφέρω πολιτισμό, αθλητισμό (τι να θυμηθώ εδώ;), αλληλεγγύη, ανεξιθρησκεία, σεβασμός στη διαφορετικότητα κλπ. Ο μη έχων θέλει ό, τι έχει ο έχων. Φθόνος.

10. Ιστορία. Δεν ξέρω σύγχονη ιστορία όπως και πολλοί Έλληνες (παρόλο που στη σύγχρονη ιστορία είχα 19 και 20). Μας διδάσκουν την ιστορία του Περικλή να χαιρόμαστε και να νιώθουμε υπερήφανοι και έτσι να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των αρχαίων. Συζητούσα πέρσι με ένα φίλο από Νορβηγία για το απίστευτο της Αρχαίας Αθήνας 'τη μοναδικότητα της στην παγκόσμια ιστορία' (είχε κάνει εργασία πάνω στο θέμα) και με ρώτησε με ύφος ' είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας;' ήθελα να απαντήσω 'ναι' αλλά ντράπηκα και είπα 'όχι'. Και πραγματικά, το 'χω σκεφτεί πολύ, δεν μπορώ να είμαι περήφανος επειδή έτυχε να γεννηθώ στη χώρα όπου κάποιοι πολύ παλιά κάναν ό, τι κάναν. Αλαζονεία.

11. Οι άνθρωποι του ωχ δε βαριέσαι τώρα, του έλα μωρέ, μέχρι αύριο βλέπουμε, της κυβέρνησης που βαριέται να αντιδράσει, οι άνθρωποι του καναπέ. Οκνηρία.

12. Έχω κι άλλα αλλά τα ξέχασα τώρα, άλλωστε είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα να ξεχνάει.

13. Οργή.

Monday 8 December 2008

Ο Οδυσσέας Ελύτης -για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο- έγραφε


Ανομίες εμίαναν τα χέρια μου, πώς να τ' ανοίξω;
Κουστωδίες γεμίσανε τα μάτια μου, πού να κοιτάξω;
Γιοί των ανθρώπων, τί να πώ;
Τα φριχτά σηκώνει η γης κι η ψυχή τα φριχτότερα!
Εύγε πρώτη νεότης μου και αδάμαστο χείλι
που το βότσαλο δίδαξες της τρικυμίας
και στις μπόρες μέσα, της βροντής αντιμίλησες
Εύγε πρώτη νεότης μου!
Τόσο χώμα στις ρίζες μου έριξες, που κι η σκέπη μου χλόισε!
Τόσο φως μες στο αίμα, που κι η αγάπη μου πήρε
το κράτος και το νόημα τ' ουρανού.
Καθαρός είμαι απ'άκρη σ'άκρη
και στα χέρια του Θανάτου άχρηστο σκεύος
και στα νύχια των αγροίκων, λεία κακή.
Γιοί των ανθρώπων, να φοβούμαι τί;
Πάρετέ μου τα σπλάχνα, τραγούδησα!
Πάρετέ μου τη θάλασσα με τους άσπρους βοριάδες
το πλατύ το παράθυρο γεμάτο λεμονιές
τα πολλά κελαηδίσματα, και το κορίτσι το ένα
που και μόνον αν άγγιξα η χαρά του μου άρκεσε
πάρετέ μου, τραγούδησα!
Πάρετέ μου τα όνειρα, πως να διαβάσετε;
Πάρετέ μου τη σκέψη, που να την πείτε;
Καθαρός είμαι απ'άκρη σ'άκρη.
Με το στόμα φιλώντας εχάρηκα το παρθένο κορμί.
Με το στόμα φυσώντας χρωμάτισα τη δορά του πελάγους.
Τις ιδέες μου όλες ενησιώτησα.
Στη συνείδησή μου έσταξα λεμόνι.


Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, ΙΓ'.

Friday 28 November 2008

Friendship criteria


Friendship, this wonderful thing/feeling/value that helps us weave the net of our lives.

This word has always played a very important role in my life, especially in my adult life, friends are my company, good friends are my family. I've got many friends. I've got some good friends and a few best friends, the latter ones are my brothers.

What are your friendship criteria? Who's your friend? Who's your best friend? Does he or she know that they're your best friends?

Have you ever dropped a friend? Have you ever let down a friend and regretted doing that? Have you ever been let down by a friend? I'm sure all the answers are positive.

Now tell me, what would you do for a friend?

I miss my friends, a lot. We sometimes speak over the phone or skype, we also send text messages or e-mails etc, however, some of them don't use the internet and we rarely speak.

The other day it was my birthday, I expected (and so it happened) my good friends to call me, since I am far away calling to wish me happy birthday would be a good chance to talk and catch up too.

And here are some criteria, it's like a rule I've set up myself. On a friend's birthday best friends ought to call, good friends ought to send a message or an e-mail and the rest friends/acquaintances are to write on the Wall on facebook. I always try to apply this rule when it's a friend's birthday. I' m referring to cases that the friend is far away and it's difficult to see them that very day.

Don't get me wrong, of course it's reasonable (and excusable) if someone forgets my birthday (I forget theirs too) but I prefer my best friends to forget it rather than send a text/e-mail. And the main reason is that I am far, in another country, and I really miss them so I'd like to hear them, especially on my birthday.

I wouldn't write this post if the postman didn't hand me an envelope the other day, it was a birthday card from a friend, coming from the other side of the ocean. As soon as I saw it I wore a smile for the rest of the day. That added a criterion to the rest ones and, tell me, wasn't that a wonderful surprise from a wonderful friend?

I don't know how to thank you my friend, I'm grateful.

Thursday 20 November 2008

A challenge


I went to the supermarket, Mercadona (it's considered as one of the cheapest in Spain), the other day.

Here is the receipt

a four-pack fruit yogurt (125g each)...1,05
a four-pack Greek yogurt (125g each).0,95
2 cartons of milk (1 litre each)............1,90
shampoo fructis................................2,90
shower gel (750ml, it was an offer).....1,35
toast bread (16 slices)........................0,60
Gouda cheese (10 slices).....................2,15
a cereal box.......................................2,05

Total...............................................12,95

Here is the challenge, go find better prices in a supermarket in Greece.

Thursday 13 November 2008

Something is going on here or Citizens in action


Just heard on the radio about some very interesting stuff.

Street Panthers. Guys, I am very happy to hear about what you do, keep up the good work. Let´s all order some stickers, let´s get this message across to everyone who insists to behave like a donkey. The New York Times about them.

Carpooling. A very clever idea, we all should think about it seriously.


Last but not least, an article I´ve read on the newspaper ta nea about things you can do for free or with little money.


Should you know any other sites or whatever like the ones above, let us know.

Sunday 2 November 2008

Dormirse en los laureles






Segovia









The Aqueduct












The Cathedral







The Alcazar







I am jealous. I envy this country (Spain). Compared to my country, this one is so clean, so nice, so beautiful. There's enough space for people to breath, for children to play, for animals to live. I don't know why our country is so abandoned (my Spanish teacher told me she went to Athens some years ago and the city was 'abandonada'). Why?

Segovia is a candidate city for the European Capital of Culture for 2016. The European Capital of Culture-as wikipedia informs us-was initiated by the Greek Minister of Culture in 1985, Melina Mercoury. Athens was the first European Capital of Culture in 1985, then Thessaloniki in 1997 and more recently Patra in 2006. However, I doubt that the Greek cities can compare to the most European cities, in terms of cleanness, green, recycling and legacy maintenance.

Athens.5 million people in a city. Half of the Greek population. 'Who cultivates the earth?', my flatmate asked. It's true, among the inhabitants of my village there are only few who are young. Everybody flees to the big city.So much money given by E.U., nothing, however, happened. No civilization (I mean a modern one, of here and now), no space, no green, no parks..Fuck! I thought that being a politician means working for the citizens' well-being (respectively, citizens would vote for those who work for their own well-being). I am jealous.

Today I came across this expression in Spanish dormirse en los laureles. Yes, it comes from ancient Greek and means 'Resting on your laurels' in Greek 'επαναπαύομαι στις δάφνες μου' (in ancient Greece, the winners of a race were given a laurel wreath and we use this expression to say 'Don't stop now because you get this, you need to continue, don't give up your effort). And it is true that many Greeks (e.g. politicians) still rest on their (?) laurels using the bright of the past as an alibi...(We invented everything, we...we..we...). Come on, what's this? Bullshit. It's high time we did something ourselves. What we should do first is to take some lessons from some other countries. I really hope that the next generation of politicians will work to make us feel really proud of being Greeks.

Click on the pictures to see them full-screen.
Should you like more information about Segovia and the sights depicted in the pictures:
www.segovia.es
wikipedia


PS1. I write my posts in English to practise the language and also to give the opportunity to some non-Greek friends to read my blog. Of course, you can comment in Greek if you want.
PS2. No comments on the PS1, please!

Saturday 25 October 2008

T.G.I.F.


This period I´m obsessed with the weather. It´s changing all the time. Let's see, Tuesday: about 19 degrees Celsius, sunny and cloudy (interchangeably, always), people with half-sleeves T-shirts on.
Wednesday: 9 degrees Celsius, rainy (all day long since Tuesday night, at midnight), people with jackets and scarves on carrying umbrellas (if not, there are so many rain-exploiters at all metro exits selling them).
Thursday: rain's here to stay (obviously), the temperature starts climbing though, people confused and tired.
T.G.I.F. Thanks God It's Friday (yes, the Friday's emblem): so sunny, the light (after so much rain) makes your eyes sting (as the song -La isla bonita-goes), temperature's kind of up. It's one of those days you say 'Fuck, God does exist', you know, a bit chilly, after-two-day-rain clear sunny day.

So, tell me, how would you like to spend these 4 days? I read on the paper the other day, there was a question, 'What would you like to do on a rainy day?' People said a lot of things such as staying home with friends to watch a movie...Isn't it just perfect? I should tell you at this point that I used to do this. Yes, as a student with my friends, up there on the fourth floor where there was a beautiful view from the balcony and so the rainy days I stayed in there, safe and sound with friends, watching a movie or playing a game or, ok, studying. The (last) years of innocence. When you still smile and laugh without even knowing why.

Of course, these were weekdays, so I had to go to work. Of course. Days just gone by, so beautiful days.

Sunday 12 October 2008

Night thoughts

Vincent Van Gogh, Autumn Landscape with Four Trees



It's raining, it's windy, warm though.
It's the transition from summer into winter, the autumn.
It's like when you finish something but you're still back there,
feeling unable to move on or to get over.
It's your feelings that so perfectly match to this period, which is nothing but a change from something to something else and then to something which is so much different than the previous somethings, even if it includes them.

All I am saying is that life moves periodically but we don't.

One of the past days I realised that at the next Olympic Games in London in 2012 I will be almost 30, most of my friends (and I maybe) will be married with children, life will be so different as an adult with responsibilities. This last long word sounds quite scary. Hope that life (once again) will show me the way itself.

It's raining cats and dogs now, oh here is the lightning and, one-two-three-four- five-six, the thunder. And again.

A part of a poem

Leonard Cohen, Here it is, Book of Longing

And here you are hurried,
And here you are gone;
And here is the love,
That it’s all built upon.

Here is your cross,
Your nails and your hill;
And here is your love,
That lists where it will

May everyone live,
And may everyone die.
Hello, my love,
And my love, Goodbye.

Thursday 2 October 2008

A new start

My dear friends, I am back. Haven't you missed me?

Second year of blogging.
Second username, no it´s not from Zoro.
Second language, so all my friends will be able to participate (for me to practise as well, and Please don´t lol at my errors).


So, let´s blogging.

Today (actually tonight) is the first time after quite a long time that I do have Internet, real and fast Internet. So glad about it.

And let´s talk about summer and the great time we had etc etc.

Or better not?

Why not talking about the autumn and new year´s plans. For me the year begins in September, this is the time that resolutions and this kind of things come to my mind.

Well, is there any life -you know the one that includes the whole package: leisure time, games, fun, love, friendship, entertainment, family warmth- during this long period of working? Maybe life turns up suddenly when the diary has got images of beaches and that-that moment of the year- rings a bell, I guess. Somehow, that wakes us up of a lethargy, of the one that autumn-winter-spring-working period turns us into. Maybe I am wrong, hope I am.

You tell me, when you´re ready. I´ll be waiting. I´ve learned that patience is a wonderful thing to have and if not you´d better have it.

But, honestly, wouldn´t you adore a gift of some really free time?


For the moment, adios.

Z.


P.s. I´ve run out of ideas. Please, my good friends, come up with any subject you´d like to discuss and let´s do it.

Tuesday 24 June 2008

Summer

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
...
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.(Κ.Π.Καβάφης, Τείχη)


Όλη η ζωή μου καλώς ήρθες και αντίο.(Άλκης Αλκαίος, Το μετάξι)

Monday 16 June 2008

ASEP-So you think you can teach?

1 διαγωνισμός, 20.000 συμμετέχοντες, 800 οι νικητές.

Αν έχεις σπουδάσει Αρχαία, Νέα, Ιστορία ή Παιδαγωγικά και νομίζεις ότι μπορείς να διδάξεις, δήλωσε και εσύ τώρα συμμετοχή στο νέο reality show So you think you can teach?

Για να σοβαρευτούμε, επειδή υπάρχει αρκετό υλικό στο internet και αρκετοί καλοί συνάδελφοι που το μοιράζονται μαζί μας, είπα να γράψω ένα post για να μαζέψω εδώ ό,τι έχω βρει (και είναι πολλά).

Λοιπόν, να αρχίσουμε απ'το φανταστικό forum μας. Σ' αυτό πολλοί συνάδελφοι συζητάν τα πάντα γύρω απ'τον κλάδο μας σε σχέση με ΑΣΕΠ. Αυτοί οι καλοί μας συνάδελφοι (τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια) μοιράζονται μαζί μας ό,τι ενδιαφέρον βρίσκουν και μας αφορά (βιβλία, πηγές κλπ). Μπορείτε να βρείτε θέματα όπως συγκεντρωτική προτεινόμενη βιβλιογραφία , Νέα Ελληνικά 2008, Αρχαία Ελληνικά 2008, Ιστορία, Συμβουλές-Προτάσεις για τον επόμενο ΑΣΕΠ, ειδική διδακτική 2008, φροντιστήριο για ΑΣΕΠ-γνώμες, προτεινόμενα βιβλιοπωλεία Αθήνας, διευθύνσεις internet για τεστ ασεπ πολλαπλής επιλογής κλπ κλπ.

Τώρα, ας ξεκινήσουμε από τα Νέα μπορείτε να βρείτε υλικό: Η Πύλη (εδώ νομίζω πρέπει να εγγραφείτε), e-alexandria, Eταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (περιοδικό), Γενιά του '30 (κείμενα), Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, Παλαμάς, Ο δωδεκάλογος του Γύφτου, Παλαμάς-κείμενα, Σολωμός, Καβάφης, Το υπόστεγο της ανησυχίας, Νεοέλληνες.

Αρχαία Ελληνικά: Επιτάφιος, Πολιτεία, Ηθικά Νικομάχεια, Αρχαία(απίστευτη σελίδα), Γραμματική, Γραμματική (πολύ υλικό), Πολλά ρήματα, Κείμενα με μετάφραση, Αντιγόνη, Ετυμολογικό λεξικό, Λεξικό Αρχαίων Ρημάτων.

Για ιστορία, δυστυχώς, δεν υπάρχει υλικό on-line (as far as I know), ένα ενδιαφέρον blog βρήκα Ιστορία.

Όλα τα βιβλία του καθηγητή μπορείτε να τα κατεβάσετε από εδώ.

Πολύ καλά εκπαιδευτικά sites: alfavita, Τα πάντα για την εκπαίδευση, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο.

Καταπληκτικό φιλολογικό site Αλέξανδρος Γ. Αλεξανδρίδης.

Επίσης, 3 ακόμα πολύ καλά φιλολογικά sites: Περί γραφής, Ekivelos και Ελληνικός Λόγος.

Τέλος, τεστάκια (να κατεβάσετε), και μια μοναδική προσφορά απ' το forum (ξαναλέω, μπράβο τους), τα 6 CD με 1200 (συνολικά) ερωτήσεις Παιδαγωγικής που έδινε το περιοδικό Τηλέραμα. Αυτά πρέπει να τα κατεβάσετε και για να δουλέψουν πρέπει να τα αντιγράψετε σε 6 CD (είναι λίγο δύσκολο αλλά λένε ότι αξίζει τον κόπο) (στη μέση της σελίδας υπάρχουν τα sites, με 2 διαφορετικούς τρόπους μπορείτε να τα κατεβάσετε).

Ελπίζω να μας βοηθήσουν όλα αυτά. Βέβαια χρειάζεται πολύ διάβασμα. Για να δούμε. Το σύνθημα της Ισπανίας για το Euro2008 είναι Podemos! (=Μπορούμε!). Podemos, λοιπόν!

Καλό διάβασμα και καλή επιτυχία!

Υγ1: Το "So you think you can teach" είναι του markou απ'το forum.
Υγ2: Φυσικά υπάρχουν κι άλλα τόσα και πολύ περισσότερα στο internet, όποιος βρίσκει κάτι ενδιαφέρον ας μου το στείλει με e-mail και θα το προσθέσω σ' αυτή τη σελίδα να'ναι όλα συγκεντρωμένα.
Υγ3: Ετοιμαστείτε για πολλές φωτοτυπίες.

Sunday 8 June 2008

Ευτυχώς υπάρχει και το internet!

Το διάβασα στον Άνεμο


ΓΡΑΜΜΑ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΡΧΣ


Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

Θέλω να σας ευχαριστήσω ολόψυχα για την συμπαράσταση και τα καλά σας λόγια έως τώρα. Παρότι έχει περάσει ένας μήνας από την απόφαση της διοίκησης της ΕΡΤ να μην ανανεώσει την προβολή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και της Θεματικής Βραδιάς για την επόμενη τηλεοπτική χρονιά, συνεχίζουν να φτάνουν μηνύματα και ψηφίσματα συμπαράστασης από πολίτες, συλλόγους και προσωπικότητες. (μπορείτε να τα δείτε στην συνέχεια).

Πιστεύω ότι το κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε ξεπερνά κατά πολύ την προσωπική μου περίπτωση ή την τύχη μιας εκπομπής. Αφορά το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία της έκφρασης και την ενημέρωση, πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι χρηματοδοτούν την δημόσια τηλεόραση. Αφορά την παραγκωνισμένη νέα γενιά των 700 συν-πλην ευρώ (που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου), την έλλειψη αξιοκρατίας, αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Ένας τροχονόμος που με σταμάτησε πρόσφατα έξω από την Βουλή συνόψισε πολύ καλά όλα αυτά τα συναισθήματα: "Γι’ αυτό αυτή η χώρα", μου είπε, "δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά".

Με δεδομένο τον συνεχώς αυξανόμενο ρόλο των ΜΜΕ στην κοινωνική και πολιτική ζωή, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς ανεξάρτητα και ελεύθερα μέσα ενημέρωσης. Αν οι εξελίξεις που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια συνεχιστούν, είναι ζήτημα χρόνου το πότε οι πολίτες στην Ελλάδα δεν θα είναι καθόλου ενημερωμένοι για την ίδια τους την χώρα. Υπάρχει και θα υπάρχει ποταμός «ειδήσεων», αλλά στην πραγματικότητα οι Έλληνες θα είναι χειρότερα πληροφορημένοι από τους ανθρώπους του Μεσαίωνα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους εμείς στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα σχεδιάζουμε την δημιουργία ενός διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού. Θέλουμε να αποτελέσει έναν τόπο αδέσμευτης και ανεξάρτητης ενημέρωσης και ποιοτικής ψυχαγωγίας.

Ξεκινήσαμε πειραματικά με το banana-republic.gr και παρά την ελάχιστη ενημέρωση ή το ελλιπές περιεχόμενο του banana, η ανταπόκριση είναι ιδιαίτερα θετική. Για να δημιουργηθεί ένα διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι απαιτούνται χρήματα. Για να είναι ανεξάρτητο, τα χρήματα αυτά πρέπει να προέρχονται από όσους ενδιαφέρονται για τίμια ενημέρωση και ψυχαγωγία που δε θα προσβάλλει την αισθητική τους.

Το μήνυμα λοιπόν που σας γράφω αποτελεί και ένα είδος σφυγμομέτρησης των απόψεων και των αντιδράσεων σας στην παρακάτω πρόταση: το αρχικό κεφάλαιο να συγκεντρωθεί από μετοχές αξίας πχ 100 ευρώ που θα αγοράσουν όσοι ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος στο εγχείρημα. Οι μέτοχοι του σταθμού όπως και οι «ιντερνετοτηλεθεατές» θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση του προγράμματος στέλνοντας τα δικά τους βίντεο και εκφράζοντας την γνώμη τους ,με όπλο τα εργαλεία αμφίδρομης επικοινωνίας τα οποία το διαδίκτυο προσφέρει. Εννοείται ότι η εταιρεία που θα δημιουργηθεί θα διέπεται από τους νόμους μιας ανώνυμης εταιρείας και τα οικονομικά της θα είναι διαφανή σε όλους τους μετόχους. Η συνέχεια της μπορεί να εξασφαλισθεί μέσα από διαφημίσεις, οι οποίες αυξάνονται στο ίντερνετ με γεωμετρική πρόοδο.

Προς τη δημιουργία διαδικτυακών τηλεοπτικών σταθμών κινούνται σήμερα μια σειρά από παράγοντες, από δημοσιογράφους μέχρι κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Με την ενεργοποίηση της ψηφιακής τηλεόρασης οι σταθμοί αυτοί θα μπορούν να προβάλλονται όχι μόνο στην οθόνη του υπολογιστή αλλά και της τηλεόρασης. Το δικό μας μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι αντίθετα με τους υποψήφιους ανταγωνιστές, που θα θελήσουν να ελέγξουν το νέο μέσο, εμείς μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ελευθερία και τις δυνατότητες συμμετοχής που το ίδιο το διαδίκτυο προσφέρει.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι πρέπει να πάρουμε μέρος στο καινούριο πεδίο που ανοίγεται αντί να το αφήσουμε έρμαιο στις δυνάμεις της παραπληροφόρησης και της απληστίας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να δημιουργηθεί κάτι διαφορετικό, που θα αναδείξει νέες δημιουργικές δυνάμεις στον αρτηριοσκληρωμένο τηλεοπτικό χώρο, θα κάνει γνωστή τη δουλειά άξιων νέων ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση στα κατεστημένα ΜΜΕ και θα προωθήσει τις ιδέες της δημοκρατίας, της προστασίας του περιβάλλοντος, της μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης και της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών στα κοινά.

Πέρα από το να εκφράσω για μια ακόμη φορά τις ευχαριστίες μου, θα ήθελα την γνώμη σας για το εγχείρημα.


7 Ιουνίου 2008

Φιλικά,
Στέλιος Κούλογλου.



LINKS:

- Tο πειραματικό site της ομάδας του ΡΧΣ

- Ψήφισμα Συμπαράστασης από το Σύλλογο Ελλήνων Κοινωνιολόγων

- Επιστολή του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων

- Επιστολή του Γιώργου Νταλάρα

- E-mail-Αντιδράσεις Τηλεθεατών

- Τον Οκτώβριο στους κινηματογράφους το νέο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου

- Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα

Monday 26 May 2008

Ευτυχώς υπάρχει και η τηλεόραση!






Τι έμεινε απ' τον τηλεοπτικό Μάιο; 4 μεγάλες κυρίες μίλησαν.




10.05.2008. Η ζωή είναι αλλού. Κική Δημουλά (σε ερώτηση για το αν υπάρχει ελπίδα)Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι οαπαισιόδοξος, στους οποίους ανήκω, αλλιώς δεν θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος, και είναι πάρα πολύ σωστό αυτό που λέω. Τη μεγαλύτερη κατανάλωση. Αλλά το κάνει κρυφά και ύπουλα. Είναι υποκριτής.


23.05.2008 Στα Άκρα.Λίνα Νικολακοπούλου(Σε ερώτηση για το πως ξεκίνησε να γράφει, αναφερόμενη στην ποίηση του Λόρκα που διάβαζε στα 14-15 της) Είδα να κουμπώνουνε στοιχεία της ψυχής μου και του εσωτερικού μου κόσμου που πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι θα ντρεπόντουσαν να τα εκφράσουν. Εμένα το χαρτί, μ’ έσωσε. Μ' έσωσε, το ότι δεν ντράπηκα να γράψω [...] Μ’ έσωσε, γιατί ο κόσμος που έπρεπε να φτιάξω για να μπορώ να είμαι προστατευμένη ήταν ο κόσμος που έπρεπε να φτιάξω μόνη μου.

10.05.2008Ημερολόγια. Δήμητρα Παπαδοπούλου((σε ερώτηση ότι την κατηγορούν για υποκρισία όταν λέει ότι δεν της αρέσει η δημοσιότητα).
Δηλαδή εγώ δεν υποκρίνομαι όταν λέω ότι δεν τη γουστάρω τη δημοσιότητα, πιστεύω ότι η δημοσιότητα είναι ασθένεια, δηλαδή εμείς, ας πούμε, που είμαστε δημόσια πρόσωπα είμαστε σε μεγάλο βαθμό ασθενείς. Και όλοι αυτοί που θέλουνε να πάρουνε μερίδια και να γίνουνε γνωστοί έστω και για 5 λεπτά είναι, θέλουν να κολλήσουν τον ιό. Το privacy είναι η υγεία.[...]Η ιδιωτικότητα είναι η υγεία η πραγματική[…]Είμαι πια, πώς να στο πω, λίγο αντικοινωνική πια. Δηλαδή είμαι αυτό που ήμουνα πάντα, απλά με την τόση χαρά που ‘χει ο κόσμος με την κάμερα θεωρούμαι εγώ ότι δεν είμαι καλά. Εγώ πιστεύω ότι αυτοί δεν είναι καλά, που ‘ναι όλη μέρα στις κάμερες, δηλαδή είμαι σίγουρη έτσι, έχω πάει, το ‘χω τσεκάρει με γιατρό (γέλια) ότι εγώ είμαι καλά έτσι, και ότι κάποιος που θέλει όλη μέρα να ‘ναι μέσα στο προσκήνιο, πρέπει να υπάρχει μεγάλη τρύπα.


20.05.2008Αλ Τσαντίρι Νιούζ. Δόμνα ΣαμίουΠαιδιά μου, απόψε είναι η Γιουροβίζιον, όλοι κάθονται στις τηλεοράσεις να δουν τη Γιουροβίζιον, τους έχουμε χεσμένους! Εμείς είμαστε εδώ. Ελληνικά. Γεια σου ρε Λάκη!

Υγ: Συμπεριέλαβα στην ατάκα της κυρίας Δόμνας το γεια σου ρε Λάκη γιατί η χρειά και η συγκίνηση της φωνής της μου θύμισε εκείνη που είχε τότε (1983) που φώναζε
Να’ σαι καλά Διονύση, Χρόνια Πολλά! Κάποτε στο Ολυμπιακό στάδιο και 80.000 άνθρωποι χειροκροτούσαν (συναυλίες που δυστυχώς σήμερα έχουν εκλείψει), σήμερα από κάτω το κοινό συνεχίζει να φωνάζει Δόμνα, Δόμνα, Δόμνα (μερικοί άνθρωποι ευτυχώς δεν αλλάζουν).

Thursday 22 May 2008

Μίλησε η εμπειρία





Είχα γράψει στις 29 Απριλίου Portero Vs Barcelona FC: Μόλις πέρασε στον τελικό η Manchester United. Αυτά είναι. Οι παίκτες της δεν μπορώ να πω ότι με πείσανε. Εξαίρεση, ο τερματοφύλακας, γατόνι. Για να δούμε και στον τελικό.

Χθες, τον είδαμε και στον τελικό, ό,τι και να πω είναι λίγο.
Τον φαντάζεστε σε ένα μήνα απέναντι από Καραγκούνη κλπ;
Μάλλον το απεύχομαι!

Βέβαια τι να πούμε για τον Petr Čech; Αν δούμε τις ηλικίες τους, ο Van der Sar 37 και ο Čech μόλις προχθές έκλεισε τα 26. Έχει πολύ μέλλον μπροστά του. Αυτόν; Στο Euro; Λέτε να τον βρούμε; Πάλι;

Μια παρατήρηση, χθες στον τελικό έπαιξαν 4 από την Team of the Tournament του EURO 2004:

Petr Čech
Traianos Dellas
Ricardo Carvalho
Giourkas Seitaridis
Gianluca Zambrotta
Maniche
Pavel Nedvěd
Theodoros Zagorakis
Milan Baroš
Cristiano Ronaldo
Wayne Roone

Wednesday 14 May 2008

Κώστα, είσαι σπίτι; Σου' χω θέμα, εκχριστιανίζουν τον Ε.Τ.


Το Βατικανό δεν αποκλείει την ύπαρξη όντων με νοημοσύνη στο διάστημα.


Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή την 'είδηση';

Ο Ε.Τ. πρέπει να' ναι χριστιανός (κι αν όχι, να γίνει) και μάλιστα απαλλαγμένος απ' το προπατορικό αμάρτημα. Τι τύχη!

Προτείνω στον κύριο Χαρδαβέλα να κάνει μια σχετική εκπομπή για το θέμα και να καλέσει τους τηλε-παπάδες για να ακούσουμε και τη γνώμη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Καίγομαι να μάθω αν η εκκλησία μας δέχεται ή όχι την ύπαρξη εξωγήινης ζωής και να αιτιολογήσει την άποψη της.
Αν η εκπομπή κάνει νούμερα, θα ήθελα ποσοστά παρακαλώ.

Σε λίγο θα δούμε διαστημόπλοια να φεύγουν απ' το Βατικανό με ιεραπόστολους.
Τι να πεις;
Να γεφυρώσουν το χάσμα θρησκείας-επιστήμης;
200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου;
Μήπως θα τον ανακηρύξουν και Άγιο εκείνη τη βραδιά;
Τι να πεις;
Οκ, σταματάω.



Αλλά ξέρει τι κάνει το Βατικανό, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Δείτε ακόμη σημερινή είδηση
που ανέβηκε στο yahoo UK & Ireland News (αφού είχα ξεκινήσει να γράφω όλα τα παραπάνω και την πρόταση μου στην εκπομπή Αθέατος κόσμος (ή Πύλες του ανεξήγητου)), με τίτλο του Yahoo We are not alone? και τίτλο του άρθρου Britain's X-Files made public.

Να τα τα αρχεία-X της Βρετανίας, βγαίνουν στη φόρα.
Κοίτα κάτι συμπτώσεις. Δεν θέλω σχόλια.
Ε ρε, George Orwell που σας χρείαζεται..


Ε, λοιπόν, αν βρεθούν οι πάντα αθέατοι εξωγήινοι μπορεί να σταματήσουν και οι εκπομπές του κυρίου Κώστα Χαρδαβέλα. Ασχολίαστο κι αυτό.


Για να σοβαρευτούμε και να γράψω κάτι ενδιαφέρον για το θέμα. Μ' αρέσει η άποψη του κυρίου Γιώργου Γραμματικάκη (διετέλεσε πρύτανης των πανεπιστημίων Ιονίου και Κρήτης), ο οποίος είπε σε μια συνέντευξη του, τη βρήκα στο plasma

Τονίζω όμως συνέχεια, και το ίδιο θα μου επιτρέψετε να τονίσω και σήμερα, οτι για το νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου το εξής δραματικό μα και ταυτόχρονα συναρπαστικό παράδοξο: Η σημερινή επιστήμη μας πείθει χωρίς καμμία αμφιβολία οτι είμαστε μια απειροελάχιστη κουκίδα σε ένα αδιανόητα μεγάλο και πολύμπλοκο σύμπαν. Η ίδια η Γη είναι ένας ασήμαντος πλανήτης ανάμεσα σε ένα ηλιακό σύστημα που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού εκατομμύρια τέτοια τέτοια ηλιακά συστήματα υπάρχουν μόνο στο Γαλαξία μας και υπάρχουν δισεκατομμύρια Γαλαξίες. Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος θα έπρεπε κανονικά μέσα στην τόση ασημαντότητα του να αισθάνεται παρατημένος κι απεγνωσμένος, αντίθετα διακατέχεται απο μια περίεργη γεύση αθανασίας και τη ζωή του προσπαθεί πολλές φορές να τη δικαιώσει με την τέχνη, με τη λογοτεχνία, με τον έρωτα, με την αλληλεγγύη προς τους άλλους και με το ενδιαφέρον για τα κοινά. Αυτή λοιπόν η θεμελιώδης αντίφαση της εξωτερικής ασημαντότητας και της διαρκούς εσωτερικής πάλης, είναι νομίζω το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης! Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν καταλήγουμε οτι όχι μόνοι δεν είμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά αντίθετα υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες σαν το δικό μας κι άλλο τόσοι επίσης ήλιοι κι η μόνη ίσως αξιοζήλευτη ιδιαιτερότητα της Γης είναι η ανθρώπινη παρουσία της οποίας ωστόσο μια σύμπτωση της διαπιστωμένης της πλέον ασημαντότητας, όχι μόνο δεν οδηγεί στην απελπισία αλλα στην προσπάθεια για δικαίωση μέσα απο την τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Δεν ήταν ξέρετε δεδομένο το οτι μιά ύπαρξη πάνω στη Γη θα προσπαθούσε να καταλάβει τον κόσμο που την περιβάλλει, οπότε σε σε τούτο ακριβώς το σημείο ο καθένας μας θα πρέπει να εστιάσει για να αναζητήσει την πραγματική υπαρξιακή του παρουσία και να λύσει το μυστήριο της αντίφασης έτσι όπως πολύ ωραία το εξέφρασε κάποτε κι ο Αινστάιν όταν κάποιος αστρονόμος τον ρώτησε: "κύριε καθηγητά ο άνθρωπος για το σύμπαν δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απο μιά ασήμαντη κουκίδα?" κι εκείνος απάντησε: "Ναι αλλα αυτή η κουκίδα είναι ταυτόχρονα και αστρονόμος!!!!"


Και η άποψη του για τους εξωγήινους( στο περίπου γιατί δεν μπορώ να τη βρώ online), πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχουν αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, δε θα τους γνωρίσουμε ποτέ, τα εκατομμύρια έτη φωτός δεν επιτρέπουν σε ζωντανό οργανισμό να τα διασχίσει.

Ο κύριος Γραμματικάκης τα τελευταία χρόνια πέρα από τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα (απομόνωση quarks στα βάθη της Μεσογείου και πολλά άλλα-σημαντική στιγμή όταν με την ομάδα του φέρανε τον Hawking στο Πανεπιστήμιο Κρήτης-), επιχειρεί γράφοντας βιβλία (Η κόμη της Βερενίκης, Η αυτοβιογραφία του φωτός) να εκλαϊκεύσει την επιστήμη, να μπορούν να απολαύσουν τη μαγεία της και οι άσχετοι όπως εγώ.

Όποιος λοιπόν ενδιαφέρεται να μάθει για το φως (απ' τη στιγμή της γέννησης του μέχρι σήμερα), για μαύρες τρύπες, για μεγανόβα και πάρα πολλά άλλα τέτοια ενδιαφέροντα, μπορεί ν' ακούσει όλη τη συνεντεύξη του Στα Άκρα εδώ. Αξίζει πραγματικά. (Εκεί είχα δει αυτό που έγραψα παραπάνω για τους εξωγήινους.)

Παρατηρήστε καλά τη φωτογραφία, βλέπετε αυτό το UFO που αχνοφαίνεται;


(Γαμώτο, πρέπει να το καθαρίσω αυτό το τζάμι)

Saturday 10 May 2008

Μπλογκοπαίχνιδο ID-ιογράφΩς


Ο Allu Fun Marx προσκαλεί τους ελληνόφωνους bloggers και αναγνώστες να πάρουν μέρος στο μπλογκοπαίχνιδο ΙδιογράφΩς. (ήδη 160 ιδιόγραφα σημειώματα μέσα σε 6 μέρες)


Ο λόγος και σκοπός (αντιγράφω από τον Αλλουφάνιο Μάρξ):

'Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε…
Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου.
Και μετά “ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο” για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.
Ειδοποία, γράφοντας στο τέλος του ποστ σου το μαγικό ξόρκι: για το http://autographcollectors.blogspost.com'

Όπως έδωσε τις οδηγίες:

'Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά:
1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.'

Προσκαλώ τους pareisaktos, avarikos και Iasonas Kyprianos

Για το http://autographcollectors.blogspot.com

Tuesday 6 May 2008

Ναργκίς, η ασσύμετρη απειλή


Οι πρωταγωνιστές του στρατιωτικού καθεστώτος

Aπό το in.gr σήμερα

Μακροπρόθεσμες οι επιπτώσεις;
Εύθραυστος ο μύθος της πανίσχυρης χούντας μετά τον φονικό κυκλώνα, λένε αναλυτές

Γιανγκόν
Εδώ και δεκαετίες, το στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ υπερασπίζεται τον τρόπο που κυβερνά τη χώρα επισημαίνοντας πως διατηρεί την ενότητά της και την οδηγεί στο δρόμο της ευημερίας. Όμως ο κυκλώνας Ναργκίς που προκάλεσε το θάνατο σε τουλάχιστον χιλιάδες ανθρώπους στη χώρα, έδειξε το πόσο εύθραυστος είναι αυτός ο μύθος, αλλά και τις πιθανές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της καταστροφής για τους στρατηγούς, επισημαίνουν αναλυτές.

Πολλοί από τους επιζώντες έσπευσαν να κατακρίνουν την αργοπορία του στρατού να αντιδράσει, λέγοντας ότι ο στρατός είχε δείξει μεγαλύτερη προθυμία τον περασμένο Σεπτέμβριο να κατέβει στους δρόμους της Γιανγκόν για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις των βουδιστών μοναχών.

«Το καθεστώς έχασε τη χρυσή ευκαιρία να στείλει στρατιώτες μόλις πέρασε ο κυκλώνας και να κερδίσει τους ανθρώπους. Όμως δεν το έκανε. Που είναι οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί; Ήταν πολύ γρήγοροι και επιθετικοί στις διαδηλώσεις την περασμένη χρονιά» δήλωσε χαρακτηριστικά ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος.
Αν και το στρατιωτικό καθεστώς φαίνεται ξεπέρασε την «ξενοφοβία» του και ανακοίνωσε πως θα δεχτεί βοήθεια από το εξωτερικό, οι περισσότεροι από τους πέντε εκατομμύρια κατοίκους της Γιανγκόν δεν πιστεύουν ότι τελικά θα συμβεί κάτι τέτοιο.

«Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση μόνοι τους, αλλά φοβάμαι ότι τελικά δεν θα δεχτούν βοήθεια από την διεθνή κοινότητα» ένας από τους κατοίκους της Γιανγκόν.
Αλλωστε δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατήγγειλαν ότι οι στρατιώτες ελάχιστα έκαναν για να μετακινήσουν δέντρα και χαλάσματα από τους δρόμους, αφήνοντας τους κατοίκους και τους βουδιστές μοναχούς να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
Από την άλλη, η κρατική τηλεόραση προβάλλει την άμεση αντίδραση των στρατιωτικών δείχνοντας τους αρχιστράτηγους να μοιράζουν βοήθεια σε βουδιστικούς ναούς ή να επιβιβάζονται σε ελικόπτερα και τους στρατιώτες με τσεκούρια και πριόνια να προσπαθούν να απομακρύνουν πεσμένα δέντρα από πλημμυρισμένες περιοχές.
«Οι περισσότεροι κάτοικοι της Μιανμάρ είναι πολύ πιθανό να θεωρήσουν τις εικόνες αυτές ως την απόλυτη προπαγάνδα και να μην πεισθούν» υπογραμμίζει ο πολιτικός αναλυτής Αουνγκ Ναΐνγκ Όο, ο οποίος ζει στην Ταϊλάνδη από το 1988.
Ο πολιτικός αναλυτής θεωρεί ότι το στρατιωτικό καθεστώς προσπαθεί να δείξει στους πολίτες της ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει τις καταστροφές. «Αυτό είναι το μήνυμα που πάντα στέλνουν προς τα έξω: δεν χρειαζόμαστε βοήθεια» δηλώνει.
«Όμως ο μύθος που πρόβαλαν ότι είναι καλά προετοιμασμένοι διαλύθηκε και αυτό θα έχει μακροπρόθεσμα σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις» κατέληξε.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

και

Αναβολή δημοψηφίσματος

Το στρατιωτικό καθεστώς στην Μιανμάρ θα αναβάλλει για τις 24 Μαΐου το δημοψήφισμα σε περιοχές της Γιανγκόν και στο Δέλτα της Ιραουάντι, των περιοχών δηλαδή που επλήγησαν περισσότερο από τον κυκλώνα το περασμένο Σαββατοκύριακο, ανακοίνωσε η κρατική τηλεόραση.

Ωστόσο, το προγραμματισμένο για τις 10 Μαΐου δημοψήφισμα θα διεξαχθεί κανονικά στην υπόλοιπη χώρα, σύμφωνα με την ίδια πηγή.



Από Τα Νέα στις 30/07/07

Ανεπάρκεια


ΑΚΡΙΒΗ στα... πίτουρα αποδεικνύεται η κυβέρνηση στην υπόθεση των πυρκαγιών. Δεν θέλησε ή δεν προνόησε έγκαιρα να διαθέσει εκατό εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να οργανώσει και εξοπλίσει τις υπηρεσίες πυρόσβεσης.
Τώρα η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν βαρύ λογαριασμό, που ενδέχεται να ξεπεράσει και τα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ- τόσο εκτιμάται ότι θα στοιχίσουν, εφέτος και τα επόμενα χρόνια, οι ζημιές από τις πυρκαγιές που ήδη έχουν καταστρέψει περίπου ένα εκατομμύριο στρέμματα.
ΚΑΙ όμως, οι φορολογούμενοι θα μπορούσαν να είχαν γλιτώσει αυτό το τεράστιο ποσό και το πολλαπλάσιο κοινωνικό κόστος, αν είχαν γίνει έγκαιρα οι κινήσεις που απαιτούνταν, ώστε να μην παρουσιάζει η χώρα εικόνα τριτοκοσμική στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών.
«ΟΙ εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους», επαναλαμβάνει κάθε τόσο ο Πρωθυπουργός. Για όλα τα υπόλοιπα, το ρολόι έχει σταματήσει.
Πυροσβέστες και δασικοί υπάλληλοι δεν προσελήφθησαν στην ώρα τους- δηλαδή πριν από τις φωτιές. Για αεροπλάνα και ελικόπτερα αρχίσαμε τα παρακάλια στον Πούτιν, μόνον όταν κάηκε η Αιγιάλεια. Οι καθαρισμοί των δασών θα γίνουν από Σεπτέμβριο.
ΤΑ πυροσβεστικά οχήματα που λείπουν θα αγοραστούν κι αυτά «στην ώρα τους»- αν όλα πάνε καλά, θα αντιμετωπίσουν τις φωτιές του... 2008.
Ίσως μάλιστα τότε να έχει καταστρωθεί ένα σχέδιο συντονισμού των αρμοδίων- για να μην τσακώνονται πάνω στις στάχτες!
ΤΟ χειρότερο: ο Πρωθυπουργός τον Μάρτιο και οι υπουργοί Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης τον Μάιο παραπληροφορούσαν, λέγοντας ότι η χώρα είναι πανέτοιμη, και μάλιστα νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά, για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Δεν ήξεραν φαίνεται πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα ίδια φαίνεται ότι θα συμβούν και με τη λειψυδρία: τα αποθέματα νερού βρίσκονται στο κατώτερο σημείο της τελευταίας πενταετίας. Αλλά για την κυβέρνηση, πέρα βρέχει...


Υγ: Ελπίζω και εύχομαι να σταματήσει εκεί ο αροθμός των θυμάτων και όλα αυτά τα εκατομμύρια δολάρια της βοήθειας να πάνε εκεί όπου τα έχουν ανάγκη.

Sunday 4 May 2008

No country for old men


Όπως βλέπετε και απ’ τη φωτογραφία δεν θα αναφερθώ στην ταινία (δεν την έχω δει ακόμα) αλλά στο βιβλίο No country for old men, στα ελληνικά η μετάφραση Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους (το αν η μετάφραση του old men ορθώς έγινε μελλοθάνατοι είναι ένα θέμα προς συζήτηση, θα το προτιμούσα Καμία πατρίδα για γέρους).

Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, μια πολύ ιδιαίτερη γραφή, ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας, Cormac McCarthy, θεωρείται ένας απ’ τους 4 καλύτερους Αμερικάνους συγγραφείς της γενιάς του, οι άλλοι 3 είναι οι Thomas Prynchon, Don DeLillo και Philip Roth.

Αν και με τα άλλα του βιβλία έχει κερδίσει πολλά βραβεία, το συγκεκριμένο δεν είναι από τα καλύτερα του. Το καλύτερο του, μόλις το 2007, The road, κέρδισε το βραβείο Pulitzer 2007.

Δεν ήμουν έτοιμος για ένα τέτοιο τρόπο γραφής, κουραστικό μέχρι να τον μάθεις, μετά απλώς απολαυστικό. Σε παίρνει ο συγγραφέας απ’ το χέρι και σου δίνει τους κώδικες που χρειάζεσαι, μετά σε αφήνει στα βαθιά αλλά είσαι ήδη έτοιμος γι’ αυτό και το περιμένεις.

Τότε καταλαβαίνεις, το μεγαλείο, το δύσκολο και ακατόρθωτο της ανάγνωσης τώρα πια δίνει τους καρπούς του. Τίποτα έτοιμο στο πιάτο, στο ναδίρ οι πληροφορίες, στο ζενίθ η ελεύθερη φαντασία του αναγνώστη, ο οποίος πρέπει να ενεργήσει, όχι απλώς να διαβάσει. Συχνά θα κουραστεί και θα’ ναι έτοιμος να τα παρατήσει αλλά δεν θα το κάνει.

Και να αναφερθώ με παραδείγματα στην ιδιαίτερη γραφή. Οι διάλογοι χωρίς σημεία στίξης που να σε βοηθούν να καταλάβεις ποιος μιλάει. Καμία περιγραφή προσώπου, μόνο ένα όνομα, ίσως και μια ηλικία. Διαφορετικά επίπεδα αφήγησης, τριτοπρόσωπη αλλά και ένας μονόλογος. Αρχίζει κεφάλαιο και πολύ παρακάτω συναντάς ένα όνομα για να καταλάβεις σε ποιον ήρωα αναφέρεται το κεφάλαιο. Μιλάνε 2 πρόσωπα και ενώ είσαι σίγουρος ότι ήξερες ποιος έλεγε τι, φτάνοντας στο τέλος του διαλόγου ανατρέπεσαι.

Το αποκορύφωμα του ταλέντου του συγγραφέα, για μένα, ήταν οι διάλογοι. Ένιωθες πως δεν υπήρχε συγγραφέας στη μέση. Η ίδια η σκέψη του συγγραφέα για τους ήρωες του έχει φτάσει τόσο μακριά ώστε αυτοί να φαίνονται τόσο αληθινοί σα να μην είναι ήρωες βιβλίου, σα να τους βλέπεις στο θέατρο, ας πούμε.


Το βιβλίο σα θέμα δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Έχει να κάνει με πολύ κλασική ιστορία, ναρκωτικά, λεφτά, βία και έναν δολοφόνο. Καθώς διαβάζεις έρχεται στο μυαλό σου ό,τι αμερικάνικο έχεις δει, από Prison Break και Robocop μέχρι Western και Michael Mour. Στο επίπεδο είναι η διαφορά. Φυσικά ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να δώσει απαντήσεις ή λύσεις στο θέμα της βίας στη σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία, ούτε στα μεγάλα ζητήματα ζωής, θανάτου, θεού. Ο McCarthy γνωρίζει πολύ καλά ότι εφικτές απαντήσεις είναι μόνο αυτές που προέρχονται απ’ τις προσωπικές εμπειρίες των ανθρώπων, εδώ των ηρώων του. Ο καθένας τη δική του, ο καθένας τη ζωή του.

Για παράδειγμα, ο δολοφόνος που σκοτώνει για πλάκα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας ακόμα ηλίθιος (υπέρμαχος της ανθρώπινης βλακείας σε αμερικάνικο χολιγουντιανό θρίλερ) φιλοσοφεί λέγοντας σ' ένα απ' τα θύματα του:

Και το πιο μικρό πράγμα μπορεί να γίνει όργανο της μοίρας, είπε ο Σίγκαρ. Και το πιο ασήμαντο. Πράγματα που ούτε καν τα προσέχεις. Που περνάνε από χέρι σε χέρι. Ο κόσμος δεν τους δίνει σημασία. Και ξαφνικά μια μέρα ξεκαθαρίζουν οι λογαριασμοί. Και όλα αλλάζουν. Και θα μου πεις, σιγά. Ένα κέρμα είναι. Για παράδειγμα. Τι αξία έχει ένα κέρμα; Σιγά μην είναι όργανο της μοίρας. Βλέπεις ποιο είναι το πρόβλημα, λοιπόν. Το να διακρίνεις την πράξη από το αντικείμενο. Σαν να’ ναι ανταλλάξιμο ένα χρονικό σημείο στην ιστορία με κάποιο άλλο. Γίνεται αυτό; θα μου πεις. Σιγά, ένα κέρμα είναι. Και όντως, ένα κέρμα είναι. Όντως. Ή μήπως όχι;


Καλή ανάγνωση!

Thursday 1 May 2008

Γαλλικός Μάης


40 Χρόνια πέρασαν. Η αλήθεια είναι ότι η δικιά μου γενιά (γύρω στα 25), αυτή που δεν της έτυχε και η καλύτερη εκπαίδευση, δε γνωρίζει και πολλά γι' αυτό, το Μάη του '68. Μακάρι να κάνω λάθος.

Γι' αυτό λοιπόν, είπα να κάνω μια έρευνα, ξεκίνησα από wikipedia είχε αρκετά, που ως συνήθως είναι μόνο η αρχή, αυτά σε πάνε αλλού, και τελικά καταλήγεις- πάντα- σε άσχετα.
Εδώ η διεύθυνση από το Βικιπαίδεια ,έχει την ιστορία, φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) κλπ κλπ.

Επίσης, καλό μήνα και καλή πρωτομαγιά!

Παρακάτω συνθήματα (απ'την ίδια σελίδα), (ακολουθεί η μετάφραση).



Γαλλικά
Il est interdit d'interdire.
Pouvoir à l'Imagination
Soyez réalistes, demandez l'impossible.
Lisez moins, vivez plus.
L'ennui est contre-révolutionnaire.
On ne revendiquera rien, on ne demandera rien. On prendra, on occupera.
Le patron a besoin de toi, tu n'as pas besoin de lui.
Travailleur: Tu as 25 ans mais ton syndicat est de l'autre siècle.
On achète ton bonheur. Vole-le.
Je suis venu. J'ai vu. J'ai cru.
La poésie est dans la rue.
L'alcool tue. Prenez du L.S.D.
Debout les damnés de l'Université.
Sous les pavés, la plage !
Je t'aime ! Oh ! dites-le avec des pavés !
Ni Dieu ni maître!


Ελληνικά
Απαγορεύεται το απαγορεύεται.
Η Φαντασία στην Εξουσία
Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.
Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο.
Η ανία είναι αντεπαναστατική.
Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.
Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, δεν τον έχεις εσύ ανάγκη.
Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.
Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την.
Ήρθα. Είδα. Πίστεψα.
Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.
Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD.
Εμπρός του Πανεπιστημίου οι κολασμένοι.
Κάτω από τα πεζοδρόμια, η παραλία!
Σ' αγαπώ! Ω, πέστο με πέτρες!
Ούτε Θεός ούτε αφέντης!

Wednesday 30 April 2008

Απ' το σχολείο.


Μπαίνω προχθές στην τάξη, οι τέσσερις τους κρυμμένες (γύρω στα 12-13) κάτω απ’ τα θρανία, βλέπω τον πίνακα είχε τρία μεγάλα 6άρια στη μέση και γύρω-γύρω πολλές φορές γραμμένη τη λέξη DEAD, κάπου πιο δίπλα το όνομα μου και δίπλα σ’ αυτό you are DEAD.
Όχι, δεν το ‘δα στον ύπνο μου. Προοδεύουν αυτά τα παιδιά, μαθαίνουν. Με συμπαθούν κατά βάθος το ξέρω.


Σήμερα είπα στα παιδάκια για τον αγώνα χθες και όλα τα ‘βαλαν μαζί μου επειδή είπα κρίμα για τη Barcelona.
Θυμάμαι κι εγώ το Euro που έρχεται, και λέω ετοιμαστείτε να χάσετε. Εκεί όλα ξεσηκώθηκαν, γιουχάριζαν τη Γκρέθια, μόνο ένα φώναζε υπέρ της Ελλάδας, όχι για να γλείψει τον καθηγητή του αλλά για να μην είναι με τους άλλους. Και τέλος λέω Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν θυμάστε που νίκησε την Ισπανία το 2004;
Έρχεται κοντά ένα μικρό και τον βλέπω να μετράει τα δάχτυλα του.
(Θα θέλει να μου πει ότι απ’ το 2004 μέχρι τώρα έχει περάσει τόσος καιρός, σκέφτηκα. Και του’ χα έτοιμη την απάντηση Αφού κάθε 4 χρόνια γίνεται το Euro.) Και μου λέει το μικρό σε ελεύθερη μετάφραση Τι λε ρε δάσκαλε; Εγώ το 2004 ήμουνα τεσσάρων.
Αυτό ήταν, με τάπωσε. Τότε συνειδητοποίησα τι κάθομαι και λέω με τα 8χρονα, αυτά γεννήθηκαν μόλις το 2000!
Εντυπωσιακό.

Αυτές οι μανάδες που γιορτάζουν την Κυριακή έχουν να πάρουν απ’ τα παιδάκια τους άπειρες κάρτες και λουλουδάκια.
Ο μόνιμος δάσκαλος τους έβαλε να φτιάξουν λουλούδια με χαρτί γκοφρέ να τα δώσουν στη μανούλα και να πουν Feliz dia de la madre, ο δάσκαλος των Αγγλικών τους (εξ Αμερικής, είναι σε προγράμματα ειδικά όσοι σπουδάζουν Ισπανική Φιλολογία έρχονται για ένα χρόνο σε Ισπανικά σχολεία και ‘διδάσκουν’ Αγγλικά) έγραψε ποιηματάκια τύπου You are a wonderful Mom, εμείς τους βάλαμε να κάνουν poster και κάρτες με λουλουδάκια και καρδούλες και να γράψουν I love you, mom και Happy Mother’s Day.
Κι αυτό εντυπωσιακό.


Υγ.: Η φωτογραφία από ένα δημοτικό (δημόσιο), το περιστέρι και η λέξη ειρήνη σε πολλές γλώσσες (την είχε και σε άλλες πιο αριστερά, έγραφε και IRENE).

Tuesday 29 April 2008

Portero Vs Barcelona FC





Μόλις πέρασε στον τελικό η Manchester United. Αυτά είναι. Οι παίκτες της δεν μπορώ να πω ότι με πείσανε. Εξαίρεση, ο τερματοφύλακας, γατόνι. Για να δούμε και στον τελικό.

Thursday 24 April 2008

Καλό Πάσχα!


Δεν ήξερα τι να γράψω, κάτι για το Πάσχα. Έλεγα να ανεβάσω ένα κείμενο περσινό που ‘χα διαβάσει, δε μ’ άρεσε τελικά. Έτσι κατέληξα στο να ψάχνω. Εδώ που βρίσκομαι, δεν μπορώ να μπω σε Πασχαλινό κλίμα-πάντως έχει άπλετο ελληνικό φως- εδώ είναι λίγοι οι Έλληνες ορθόδοξοι, πρέπει να' χει και εκκλησία.

Τελικά διαβάζοντας μερικά κείμενα όπως αυτό παρακάτω (μπορείτε να το δείτε εδώ με τις φωτογραφίες του) ένιωσα ότι είμαι στην Ελλάδα, τη γιορτινή, τη φωτεινή, την ανοιξιάτικη.

Καλό Πάσχα σε όλους!


Υγ.: Μιας και θυμήθηκα το στίχο του Ζούδιαρη Πάσχα στο χωριό, συγκέντρωση μετοίκων, να προσέχουμε οι οδηγοί.



Ο Αμλέτος στη Σπιανάδα
(Από το Νίκο Δήμου)


ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ η λέξη παράδεισος σημαίνει ένα πράγμα: Πασχαλινή Κέρκυρα.

Φαντάζομαι τον παράδεισό μου, σαν παράδεισο των αισθήσεων. Και σ' όλο τον κόσμο, μόνο σ' έναν τόπο, μόνο μία στιγμή το χρόνο, φτάνουν όλες οι αισθήσεις ταυτόχρονα στην κορύφωσή τους.

Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα.

Η πρώτη ευτυχία έρχεται από την αίσθηση του χώρου. Τι ηδονή για την ψυχή, που έχει χάσει τα μέτρα της ανάμεσα στο συμπιεσμένο και στο απεριόριστο! Εδώ ο χώρος λειτουργεί, αναπνέει. Έχει την άνεση, το ρυθμό και τα όρια που περιμένεις. Αισθάνεσαι τοποθετημένος στις ανθρώπινες συντεταγμένες σου - στις σωστές σου αναλογίες. Τίποτα δε σε πιέζει, όλα γύρω σου σε στηρίζουν, σε πλαισιώνουν. Esplanade, Σπιανάδα. Εδώ η λέξη πλατεία, βρίσκει το πρώτο της νόημα.

Η δεύτερη ευτυχία είναι η όραση.Βλέπεις το κερκυραϊκό φως γλυκό, μελένιο, να χαϊδεύει τις προσόψεις των σπιτιών του Λιστόν. (Α! οι προσόψεις της Κέρκυρας: πίνακες τέχνης και φύσης - όπου τα χρώματα και η υγρασία παίζουν μόνο με τόνους και ημιτόνια). Βλέπεις τον καταγάλανο ουρανό (πάντα είναι γαλανός ο ουρανός το Μεγάλο Σάββατο στην Κέρκυρα - ο Άγιος φροντίζει γι' αυτό), μέσα από τα πορφυρά λουλούδια του δέντρου του Ιούδα. Σε λίγο θα δεις τα χρυσά, τα γαλάζια και τα κόκκινα της λιτανείας.

Πανηγύρι έχει η όσφρηση. Όλη η Κέρκυρα ένας κήπος. Ευωδιάζει τόσο έντονα, που ώρες - ώρες σε ζαλίζει. Πνοές-πνοές έρχονται σαν μικρά κύματα οι μυρωδιές - κάθε λουλούδι, κάθε δέντρο, κάθε πλαγιά και κάθε χωριό της Κέρκυρας σου στέλνει το δικό του μήνυμα.

Όλα όμως θα τα δέσει η ακοή, μόλις από μακριά ακουστούν οι ήχοι της μεγάλης λιτανείας. Το Μέγα Σάββατο οι Κερκυραίοι περπατάνε τον Άγιό τους. Με φιλαρμονική και στολές. Με σεβασμό και έξαρση. Με μουσική.

Μουσική στην Κέρκυρα - που έχει περισσότερες φιλαρμονικές από κινηματογράφους. (Ένας ορισμός του πολιτισμού; Όταν οι ασκούντες την τέχνη ξεπερνάνε τους ακροατές;) Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποιο πρώτο πρωινό ξύπνημα σ' ένα παλιό, πανύψηλο ξενοδοχείο της Σπιανάδας, όταν από κάθε παράθυρο ακουγόταν και άλλη μπάντα.

Στην Κέρκυρα η μουσική δεν είναι απλός ήχος. Γίνεται περιβάλλον. Γίνεται ζωή. Γίνεται - τελικά - οι ακροατές της. Το κοινό δεν είναι δέκτης αλλά τμήμα του έργου.

Κάποτε αυτό θα το πούνε "χάππενινγκ".

Υπάρχει ένα μουσικό κομμάτι που ακούγεται μόνο στην Κέρκυρα, μόνο στη λιτανεία. Ένα κομμάτι μελωδικό σαν τους κήπους της Κέρκυρας, λυπημένο σαν την εβδομάδα των Παθών, λυρικό σαν το ασημένιο φως των ελαιώνων, ρυθμικό σαν το κύμα της θάλασσας. Πένθιμο εμβατήριο από τον "Άμλετ" του Franco Faccio. Οι Κερκυραίοι το λένε απλά "ο Αμλέτος".

Όταν λοιπόν ανυψωθεί ο Αμλέτος σαν λυγμός και σαν έκσταση πάνω από τις κοκκινόχρυσες στολές της Παλαιάς Φιλαρμονικής, η αίσθηση δεν αντέχεται. Η ζωή τεντώνει τόσο μέσα σου, που νομίζεις πως θα σπάσεις από ευτυχία. Σαν πόνος και σαν βάλσαμο ο Αμλέτος κυματίζει πάνω από την πλατεία κι εσύ γεύεσαι τον παράδεισο σ' αυτή τη Γη.

Δεκατρείς φορές έχω ακούσει τον Αμλέτο στη Σπιανάδα και κάθε φορά νομίζω πως η καρδιά μου θα σταματήσει (και ίσως εύχομαι να σταματήσει έτσι!). Αψηφώ την εορταστική ταλαιπωρία, την τουριστική πολυκοσμία, τη βαρβαρότητα των ορεσίβιων (δίπλα στους Επτανήσιους, όλοι εμείς είμαστε αρκούδες). Ό,τι και να γίνεται γύρω, ο Άγιος και ο Αμλέτος νικάνε - και το θαύμα λειτουργεί κάθε Μεγάλο Σάββατο στη Σπιανάδα.

Α, Κέρκυρα-Κέρκυρα, που δεν γνώρισες την τυραννία του Τούρκου και την κακομοιριά του πεύκου. (Το δέντρο-ραγιάς, άμορφο και άσκημο). Πού μαζί με τ' αδέρφια σου νησιά σώζετε το όνομα της ποίησης και της μουσικής στην Ελλάδα.

Κι αν τύχει να είμαι μακριά, όπου κι αν βρεθώ, όταν έρθει Μεγάλο Σάββατο τραγουδάω μέσα μου τον Αμλέτο. Κλείνω τα μάτια και για ένα δευτερόλεπτο το θαύμα συντελείται πάλι.

Ο παλιός Αμλέτος, ο σκοτεινός πρίγκιπας της αμφιθυμίας, πνίγηκε στο φως, τη μελωδία και τη μυρωδιά της άνοιξης. Αμφιβολία καμιά: "γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".

Ο παράδεισός μου: Φως, ανθισμένη Σπιανάδα και η Παλαιά Φιλαρμονική να παίζει, να παίζει, να παίζει τον Αμλέτο.

...................................................................

Tο κείμενο γράφτηκε το 1980. Έκτοτε ευτύχησα να ξανακούσω αρκετές φορές τον Αμλέτο. Οι δύο ομαδικές φωτογραφίες είναι της Αναστασίας Μπάιλα-Βάιλα, που κάποτε τον εικονογράφησε. H μικρή τουριστική φωτό, δίπλα, δείχνει την Ανάσταση (μοναδική σε όλο τον νησί) στην απέραντη Σπιανάδα.



Tuesday 15 April 2008

Θέμα για συζήτηση

Λοιπόν, καιρό έχουμε να σχολιάσουμε ένα θέμα, για αφήστε το ποντίκι και τεντώστε καλά τα δάχτυλα σας να’ ναι έτοιμα για τα ατέρμονα σχόλια (κοινώς σεντόνια). Θα’ θελα λοιπόν τη γνώμη όλων σας (αν πάλι θεωρείτε τη συζήτηση στα blogs χαζομάρα, απολύτως κατανοητό, εμείς τη γουστάρουμε).

Άκουσα χθες στο ράδιο θέλουν να αποσύρουν βιβλίο απ’ τις σχολικές βιβλιοθήκες, πρόλαβα και άκουσα μόνο το όνομα της συγγραφέως Έρση Σωτηροπούλου, και νόμιζα ότι άκουσα Σώτη Τριανταφύλλου, σκέφτηκα τι έγραψε ‘ η μικρή ξανθιά’ και προκάλεσε πάλι. Ήμουν έτοιμος να την υπερασπιστώ πάντως.

Τελικά άλλη η συγγραφέας, δεν την ήξερα, κοιτάω στο in.gr να μάθω για το βιβλίο, κανένα νέο. Και σήμερα διαβάζω σε πάρα πολλά blogs (το ένα σε στέλνει στο άλλο) τι ακριβώς έχει γίνει.

Σπάνια βάζω links και videakia αλλά το συγκεκριμένο θέμα έχει πολύ ενδιαφέρον νομίζω. Υπάρχουν οι μεν και οι δε, οι υπέρ και οι κατά.

Δείτε το videaki sto youtube

Εσείς τι λέτε;


Δείτε εδώ σημερινό ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ... ΕΙΣ ΤΑΣ ΣΧΟΛΙΚάΣ ΒΙΒΛΙΟΘήΚΑΣ...

Δείτε εδώ σημερινό Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές

Δείτε εδώ σημερινό Ο κ. Κων. Πλεύρης πετυχαίνει Απόφαση απόσυρσης βιβλίου από τα σχολεία (Hellas 21st cent. A. D.)

Συγγνώμη για τα πολλά links, ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσετε όλα. Αλλά το video να το δείτε, εκεί είναι το ζουμί.

Παρόντες οι bloggers και τρελή η διαφήμιση του βιβλίου.

Εγώ πιστεύω ότι το βιβλίο να μείνει εκεί που είναι.

Για τη βωμολοχία, ειδικά για τα παιδιά στην ηλικία του Γυμνασίου και του Λυκείου η βωμολοχία είναι μες στη ζωή τους, την εφηβική. Τι να πειράξει; Εγώ έψαχνα πως και πώς να βρω ένα τέτοιες ‘απαγορευμένες’ λέξεις σε βιβλία και λεξικά (ακριβώς επειδή ήταν απαγορευμένες). Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας.

(Εμένα σήμερα με ρωτούσε όλη η τάξη –ετών 10 με 11 – τι σημαίνουν οι λέξεις fucking, bitch, masturbate τις οποίες είχαν βρει στο λεξικό, ήξεραν πολύ καλά τι σημαίνουν)

Το να διαβάζεις αποσπάσματα από ένα βιβλίο και να το κρίνεις όπως σε συμφέρει είναι πολύ εύκολο, γιατί όμως το βιβλίο πήρε το πρώτο βραβείο;


Το όλο θέμα εγείρει απορίες:
Λογοκρισία (απαγόρευση ή όχι)
Παιδαγωγική (παιδικές ψυχές)
Ιδεολογία (χυδαιότητες, προστυχιές, αντιχριστιανισμός)
Νομοθεσία (μπορεί ένας πολίτης και ένας δικαστής να αποφασίζουν για τέτοιο πράγμα, που είναι το παιδαγωγικό ινστιτούτο, το υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού κλπ;)


Τι μου διέφυγε; Βοηθήστε.

Friday 11 April 2008

A one-way trip


Δεν ξέρω γιατί. Άλλοι συγκινούνται από τέχνες, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής- εμένα όσες φορές και να με βάλεις μπροστά στη Μόνα Λίζα ή στη Γκέρνικα δεν συγκινούμαι- άλλοι όταν βλέπουν μωρά, όταν διαβάζουν ένα όμορφο ποίημα, όταν ακούν ένα όμορφο τραγούδι ή μια μελωδία και από πολλά πολλά άλλα.

Εμένα με συγκινούν πολύ οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, ειδικά όταν βλέπω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάνει, Κυριακή απόγευμα, τη βόλτα του στην πλατεία χεράκι χεράκι. Στην Ελλάδα δεν έχω δει κάτι τέτοιο, εδώ όλα τα ‘μεγάλα ζευγαράκια’ κρατιούνται σφιχτά χέρι με χέρι. (Το πιο ωραίο ήταν όταν είδα ζευγάρι τυφλών με τα μπαστουνάκια να κάνει βόλτα μια ηλιόλουστη μέρα- νεαρό ζευγάρι).

Η φωτογραφία παραπάνω αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Τα ηλικιωμένα ζευγαράκια περπατάνε χέρι-χέρι αλλά αφήνουν μια μικρή απόσταση ανάμεσα τους, είναι το δικαίωμα του καθενός να’ χει το δικό του χώρο, (αναφαίρετο δικαίωμα για να κρατάει ο γάμος τόσα χρόνια) όμως τα χέρια ενωμένα, το ίδιο ισχύει και στο κρεβάτι τους, στον τρόπο που κοιμούνται, υπάρχει απόσταση, όποιος έχει διαβάσει το «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του Marques καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ.

Δεν ξέρω γιατί. Ίσως μάλλον επειδή τους συμπαθώ, επειδή τους σέβομαι, σέβομαι έναν γέρο, μια ζωή ολόκληρη, και ούτε καν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να σημαίνει μια ζωή ολόκληρη.

Πόσες αναμνήσεις, άλλες γλυκιές, άλλες πικρές, άλλες χαμένες στο χρόνο, στα βάθη του μυαλού, χωρίς να γνωρίζεις το πότε, το πώς, το γιατί και πάντα να μένεις με την αμφιβολία, ήτανε δεν ήτανε, ήταν τότε ή όχι, να χρειάζεσαι ώρες να βγεις απ’ αυτό το παιχνίδι της μνήμης, να βρεις το κουράγιο να κλείσεις όλα τα παράθυρα που ανοίγουν αυτόματα το ένα μετά το άλλο. Ο Νίκος Δήμου στο ‘Οι Δρόμοι μου’ (η τρόπον τινά αυτοβιογραφία του) γράφει στον πρόλογο «Είμαι σίγουρος ότι έγραψα την αλήθεια- αλλά δεν είμαι σίγουρος πως δεν τη φαντάστηκα»

Εκεί, χαμένοι σε τόσες αναμνήσεις, φυλακισμένοι στη φυλακή των απολύτως δικών τους προσωπικών εμπειριών, αγκιστρωμένοι απ’ την ουτοπία του παρελθόντος. Μετράνε, ξαναμετράνε, δεν τους βγαίνουν τα χρόνια, οι ημερομηνίες ένα κοπάδι πουλιά που όσο και αν προσπαθούν να τα βάλουν σε μια σειρά, εκείνα πετάνε μακριά και χάνονται. Τι μένει πια; Καρτερούν με λαχτάρα και κρυφή ανησυχία.

(Μιλούσε κάποτε ο Αθερίδης στο Φώτη και τη Μαρία για την ασφάλεια της ανάμνησης, για παράδειγμα θυμάσαι ότι το πρωί πέρασες το δρόμο, ξέρεις ότι τον πέρασες, δεν κινδυνεύεις να σε πατήσει αμάξι, έχει συμβεί, ξέρεις το αποτέλεσμα, υπάρχει ασφάλεια.)

Πιστεύω πως όσο μεγαλώνουμε και πληθαίνουν οι αναμνήσεις, τόσο πιο πολύ χάνεται αυτή η ασφάλεια που προσφέρει η ανάμνηση. Λόγια, πράξεις και γεγονότα γίνονται ένα, παίρνουν όλα μια εικόνα στο μυαλό μας. Όταν ακούς τη λέξη, αυτόματα βλέπεις την εικόνα, η οποία περιλαμβάνει τα πάντα. Κι αν μια λέξη σου δίνει μια εικόνα με χίλιες λέξεις, σκέψου τι γίνεται στους ανθρώπους που το μυαλό τους είναι γεμάτο (πόσα χρόνια!) από αναμνήσεις, αστράφτουν οι εικόνες και τους κατακλύζουν με λέξεις. Υπάρχουν λέξεις με τέτοιο συναισθηματικό φορτίο που μπορούν να προκαλέσουν εμφράγματα. Θυμάμαι τον παππού μου, όποτε –κάθε Κυριακή μεσημέρι στο Θεσσαλία- άκουγε το Να’ σαν τα νιάτα δυο φορές και τον έπαιρναν τα κλάματα, μεγάλες συγκινήσεις.

Όταν βλέπω ένα γέρο ή μια γριά αυτά σκέφτομαι, τι σκέφτονται, αν παίζουν αυτό το παιχνίδι και αν βγαίνουν νικητές, ενάντια στο χρόνο. Θυμούνται τόσα, κι άλλα τόσα, απ’ τα παιδικά τους χρόνια, πολέμους, κακουχίες, πείνα, δίψα, φτώχεια, χαρές, λύπες, αγάπες, χωρισμούς, ξενιτιά, φιλίες, γλέντια, το/τη σύντροφο που πιο πάνω δεν μπορεί να φτάσει η αγάπη τους, απώλειες (έχασαν παππούδες, γονείς, φίλους, συντρόφους). Τώρα βλέπουν τον κύκλο της ζωής, μπροστά τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τη συνέχεια.

Κι όμως επιμένουν να ζουν, (και δε μένουν για να επιζούν), επιμένουν να θυμούνται, αφού όλοι και όλα υπάρχουν ακόμα εκεί, έχουν γίνει η ίδια η ζωή τους. Βγαίνουν νικητές ενάντια στη ματαιοδοξία, στο θάνατο, στον ίδιο το χρόνο. Το ότι υπάρχουν οι γέροι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ελπίδας, της νίκης, της αισιοδοξίας, είναι παρήγορο να βλέπεις πως ξεπέρασαν όλα αυτά που πέρασαν (έστω κι αν τα κουβαλάν για πάντα μαζί τους και πονάν ακόμα). Ακόμα, οι γέροι άνθρωποι που συνεχίζουν να ζουν παρά τα προβλήματα του γήρατος, αρρώστιες κλπ. δείχνουν το δρόμο της υπομονής και του θάρρους..

Αυτό πρέπει να’ ναι. Έρωτας για τη ζωή. Σεβασμός σε μια ζωή ολόκληρη. Στο ταξίδι τους.

Friday 4 April 2008

Σατραπεία έως και σήμερα. Αύριο όχι!


‘Ο Γιαννάκης, 25 χρόνων, καλό παιδί, μόλις διορίστηκε σε μια πολύ καλή θέση στο δημόσιο, ας είναι καλά ο θείος του που έβαλε τα μέσα αλλιώς τι θα ‘κανε το παιδί;’

Και έρχομαι εγώ με τις απορίες μου, γιατί ρε παιδιά, γιατί;
Πως τα κάναμε έτσι; Αυτή η γλώσσα, η εξέλιξη της καταγράφει τα πάντα, μαρτυράει τα πάντα. Δείτε λέξεις που έχουμε για το μέσο και τη διαφθορά: μέσο, βύσμα, δόντι, ρουσφέτι, δωροδοκία, λάδωμα, μίζα, σπρώξιμο, βόλεμα, φακελάκι, πελάτης και σίγουρα κι άλλες που δεν θυμάμαι τώρα.

Μα είναι ωραίο να παρακαλάει μάνα και πατέρας τον καθένα, να υπόσχεται ψήφους, να γίνεται ρεζίλι, να τρέχει από πόρτα σε πόρτα, από τηλέφωνο σε τηλέφωνο, κάθε μέρα, να ψάχνει, τι; Μπας και καταφέρει να χώσει τον κανακάρη ή την κανακάρισσα του στο δημόσιο, στον παράδεισο, εκεί, στο χώρο της αποχαύνωσης: ‘Ρε τι επιχείρηση ν’ ανοίξεις, πας καλά; Κοίτα να μπεις στο δημόσιο κι άσε τις μαλακίες, μισθός βρέξει χιονίσει, και εσύ τι θα κάνεις, θα τα ξύνεις, όπως όλοι, μην είσαι χαζός!’

Αυτά σιχαίνομαι.
Αυτά είναι που μας κρατάνε πίσω. Πείτε μου ένα όφελος απ’ τη διαφθορά, εντάξει ίσως γι’ αυτόν που κερδίζει κάτι μόνο, αλλά οι υπόλοιποι; Θα μου πείτε η μισή Ελλάδα έχει μέσο (αυτό το πιστεύω σίγουρα), όπως έλεγε κι ένας πολιτικός, σα μικρή χώρα που είμαστε, ο καθένας έχει κι από ένα γνωστό εδώ κι εκεί.

Άντε, βραχυπρόθεσμα μπορεί κάποιοι πραγματικά να βολεύονται, αλλά η επόμενη γενιά; Θέλετε να παρακαλάτε κι εσείς αύριο για τα παιδιά σας;

Το χείριστο όλων, τα τελευταία χρόνια, βλέπω πολλούς να απολαμβάνουν κάποια ευκολία με βύσμα και αντί να το κρύβουν, το διατυμπανίζουν με υπερηφάνεια (το’ χω δει και είπα ήμαρτον!) ενώ θα ‘πρεπε τουλάχιστον να κοκκινίζουν, όσο να πεις είναι και παράνομο ρε. Αυτό είναι ηλιθιότητα! Και μετά γεμίζει ο διοικητικός τομέας με ανθρώπους ανίκανους που μάλλον απεχθάνονται αυτό που κάνουν.

Κι εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, η αποδυνάμωση των θεσμών, κανένας σεβασμός στους νόμους από κανέναν (α, συγγνώμη από κάποιους μαλάκες μόνο που την πληρώνουν πάντα, που δεν είναι τόσο ευφυείς όσο οι άλλοι, οι ξύπνιοι). Ποιος εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, τις εξουσίες γενικά;

Πρωτοσέλιδο σήμερα σε Ισπανική εφημερίδα Συνελήφθη πολιτικός του κόμματος της αντιπολίτευσης για διαφθορά. Λέω σε μια φίλη να μου το μεταφράσει για να σιγουρευτώ και τότε της λέω ‘Α, η διαφθορά στην Ελλάδα είναι τόσο νορμάλ, κανείς δεν πρόκειται να συλληφθεί για κάτι τέτοιο’, ‘Καλά’, μου λέει, ‘κι εδώ έτσι είναι αλλά μόνο για μικρές περιπτώσεις, γενικά κανείς δεν λέει τίποτα, αλλά όταν πρόκειται για κάτι που βγάζει μάτι, πολλά λεφτά κλπ, ε τότε κάτι γίνεται.’
Στην Ελλάδα από πότε έχουμε να δούμε τέτοιο πρωτοσέλιδο; Απ’ τον Κωσκοτά; Ελπίζω όχι.

Θα βγαίνατε στο δρόμο ενάντια στη διαφθορά; Θα καταγγέλλατε κάποιον επειδή διαφθείρει ή διαφθείρεται, έναν αστυνομικό που τα παίρνει, έναν που δεν πληρώνει φόρους, έναν που περνάει στον ΑΣΕΠ με βύσμα; Αν σας λέγανε ότι για κάθε καταγγελία θα παίρνατε ένα (καλό) χρηματικό ποσό; Το παρατραβάω; Δε γίνεται; Μπορεί.

Δείτε εδώ, άνθρωποι που ρίχνουν προτάσεις στο τραπέζι, μακάρι να γίνει κάτι ν' αλλάξει αυτό το χάλι. Μηδενική ανοχή στη διαφθορά είπε η κυβέρνηση, πρωταπριλιάτικο ήταν ρε.

Ο Καβάφης ήξερε τι έγραφε, διαβάστε το ξανά και ξανά…

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.





avarikos είπε: <<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Saturday 29 March 2008

The Persistence of Memory (Ημερολογιακό)

Persistence of Memory, Salvador Dali, 1931. (Δεύτερη φορά η foto στο blog)


Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη διακοπές; Φυσικά ξεκούραση, χαλάρωση, παραλία ή βουνό κλπ κλπ.

Αν μου’ βαζες να γράψω μια έκθεση με θέμα ‘οι διακοπές του Πάσχα’ (πρέπει να πω εδώ ότι την περασμένη βδομάδα ήταν η Μεγάλη Βδομάδα του Καθολικού Πάσχα- εδώ στην Ισπανία -Semana Santa- και εγώ φυσικά είχα 12 μέρες άδεια) θα χρειαζόμουν σελίδες και κυρίως χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ τα πάντα.

Μεγάλη η άδεια και σκέφτομαι τι να κάνω, πώς να καταφέρω να πάω Ελλάδα, να δω πολλούς φίλους, να περάσω καλά. Και τελικά, για να τα κάνω όλα, κατάφερα να χωρίσω την άδεια μου σε διήμερα, 2μέρες εδώ με την τάδε παρέα, 2 μέρες σπίτι μου, 2μέρες εκεί με την παρέα κλπ..

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, φίλε μου;

Γίναν τόσα πολλά σε τόσο λίγες μέρες που όλα είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, όπως ακριβώς όταν ονειρεύεσαι.

Πάνω από 200 φωτογραφίες και κάποια βιντεάκια, πολλή συγκίνηση (το κάναμε το reunion και γράψαμε ιστορία), και τα άλλα τα γνωστά, καφέδες, συζητήσεις, διασκέδαση, φιλία. Αυτή η τελευταία πολύ. Τελικά, τι είναι παρέα; Εγώ ξέρω, το’ ζησα, αλλά δεν το μαρτυράω, είναι σαν μια ευχή που όταν τη λες δεν βγαίνει.

Σ’ αυτές τις διακοπές πήρα απαντήσεις που δεν έψαχνα, είδα πολλούς φίλους και ένιωσα ότι αντί για κάτι λίγα χρόνια που χωρίσαμε έχουν περάσει αιώνες, είδα και άλλους που είπα ‘σα να μην πέρασε μια μέρα’, είδα αδιαφορία, απογοήτευση αλλά και μεγάλη χαρά και γέλια. Αν μπορούσα να βάλω φωτογραφίες, θα 'καταλάβαινες.

Γενικά, αυτή η βδομάδα που συγκλόνισε τον κόσμο μου, πρόσθεσε κάτι ακόμα στην καμπούρα μου, κάτι για να θυμάμαι, ακόμη μια ανάμνηση στη συλλογή, με έκανε πιο πλούσιο σε εμπειρίες, κάτι που τελικά μου μαθαίνει να ζω. Πόσα να χωρέσει αυτή η μνήμη; Μήπως πάθει υπερφόρτωση φοβάμαι και χρειαστεί ν’ αρχίσω να σβήνω.

Όλη αυτή η συγκίνηση, όλες αυτές οι αναμνήσεις μαζεύονται, μαζεύονται ώσπου τελικά νομίζω πως θα σκάσω. Είναι μεγάλο το βάρος και σκέφτομαι, σε 20 χρόνια άραγε, ποιος θα μπορεί να το σηκώσει, εγώ ήδη νιώθω κουρασμένος και είμαι πολύ νέος ακόμα. Συνεχίζουμε όμως.

Μετά τις διακοπές νιώθω ένα κενό, προσπαθώ να μπω σ’ έναν ρυθμό, στόχος στον οποίο όταν πλησιάζω κάτι συμβαίνει και ποτέ δεν επιτυγχάνεται.

Παιδιά, σας ευχαριστώ για όλα, εύχομαι ‘πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε’!

(‘Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…’)

Φιλιά!

Υγ.: Όπως είπαμε ήδη με μερικούς φίλους, όποιος θέλει να ανεβάσει ένα κείμενο στο blog μου (φυσικά πάντα θα μπορούσε να ανοίξει το δικό του), για ό,τι σας απασχολεί, σας βασανίζει και θέλετε να το μοιραστείτε ή απλώς να ενημερώσετε για κάτι, στείλτε μου ένα e-mail και θα το ανεβάσω.



avarikos είπε: <<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Sunday 9 March 2008

Θάπα-Θάπα-Θάπα-Θαπατέρο..

Οι κάλπες έχουν ανοίξει, δεν έχω ανοίξει τηλεόραση, δεν έχω ιδέα τι γίνεται, σε λίγες ώρες θα βγουν τα αποτελέσματα, δεν ενδιαφέρομαι και πολύ. Ξέρω ότι ο Zapatero (=Παππουτσής) θα βγει. Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν γερό προβάδισμα, οι άνθρωποι το ψιθυρίζουν παντού, τα γκάλοπ μετά τα debate τον έδειχναν νικητή. Όλα αυτά βοηθούν, διαμορφώνουν απόψεις, οι αναποφάσιστοι επηρεάζονται.

Εγώ χαίρομαι. Γιατί ο Σοσιαλιστής νυν πρόεδρος πρέπει να’ ναι πιο κοντά στις ιδέες μου απ’ τον συντηρητικό Rajoy. Όπως διαβάζω και στο in.gr δύο κόσμοι συγκρούονται, αυτός της προόδου και της αλλαγής (που επιτάσσει η εποχή) και τον αντίθετο που εμμένει στο παρελθόν υπερασπίζοντας ηθικές αξίες που –πιστεύει- χάνονται με την πρόοδο. Γενικά το κόμμα PP του Rajoy αντιτίθεται στο πολύ προοδευτικό νόμο για το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και άλλα (δείτε τα στο link παραπάνω) και έχει φυσικά μαζί της την εκκλησία. Κατηγορεί ότι γέμισε την Ισπανία με μετανάστες (που ‘σαι ΛΑΟΣ;), άραγε αν σήμερα βγει ο Ραχόι εγώ από αύριο να ψάχνω εισιτήρια ή θα διώξουν πρώτα τους Κινέζους (οι οποίοι είναι πάρα πολλοί –και-εδώ); Κινδυνεύουμε.

Λοιπόν, επειδή από πολιτικά λίγα γνωρίζω και αυτά που έγραψα παραπάνω είναι ό,τι ακούω και διαβάζω εδώ κι εκεί.

Ωστόσο θα σας πω τι συμβαίνει στο σχολείο που κάνω μάθημα. Το σχολείο είναι ιδιωτικό, καθολικό και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους εκεί έχουν αυτοκίνητα από BMW και πάνω (υπερβάλλω, αλλά έχουν πολλά λεφτά) και έχει πολύ καλούς καθηγητές (εγώ είμαι εξωτερικός από εταιρεία). Τον τελευταίο καιρό σε όποια τάξη κι αν μπω (από τα 6χρονα μέχρι τα 9χρονα) έχει αλλάξει το συχνό μάλωμα μεταξύ τους με συνθήματα υπέρ Real Madrid και Atletico Madrid (αυτό είχε πολύ πλάκα, στην ερώτηση ‘what’s your favourite football team?’ γινόταν πανικός).

Τώρα που λέτε, όλα τα παιδάκια έχουν γίνει ένα, μαζί έχουν ενωθεί (πάνε οι διαφορές για Raul και Forlan), τώρα μόνο συνθήματα εναντίον του Θαπατέρο (είναι μαλάκας, gay και πολλά άλλα….Ναι, οι Ισπανοί βρίζουν πάρα πολύ, ακόμα και τα παιδάκια, ακόμα και σε καθολικό σχολείο, το μ...ί (=αιδοίο) το λένε για καλημέρα και δεν υπάρχει καμία χυδαιότητα σ’ αυτό) και όλα λένε ‘εμένα οι γονείς μου θα ψηφίσουν Rajoy’. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Τα παιδάκια μεταφέρουν στο σχολείο ό,τι γίνεται και λέγεται στο σπίτι τους. Είναι γνωστό ότι η εκκλησία (και μαζί της οι πλούσιοι δεξιοί) θα καταψηφίσει τον Θαπατέρο.

Δεν καταλαβαίνω όμως πως πάντα οι πλούσιοι είναι συντηρητικοί, πιστοί χριστιανοί και αναπτύσσουν τις ίδιες φοβίες. Απέναντι στο διαφορετικό κυρίως (άθεοι, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες κλπ.).

Θα μου πείτε γενικεύω. Μπορεί.
Για τα παραπάνω όμως χαίρομαι που θα ξαναβγεί ο Θαπατέρο.





<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Friday 7 March 2008

12+1 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (2ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ το δεύτερο μέρος (όχι με τη σειρά). Ένας φίλος μου θύμισε εκδρομή Οκτωβρίου, οπότε την προσθέτω, (απορώ πως μου ξέφυγε!).




Αύγουστος, ξεκινάμε από Πειραιά με το ‘Δημητρούλα’, μετά από μια νύχτα στο Αιγαίο, χωμένοι στα sleeping bags μας στα πάνω παγκάκια του καραβιού, φτάνουμε στην Ικαρία. 5 το πρωί και σκαρφαλώνουμε τα βουνά με αμάξι. Ικαρία, όλα καταπράσινα, οι παραλίες καθαρές και οι τιμές στα βάθη. Δεν πάμε στα κλαμπάκια, δεν τρέχουμε στις καφετέριες, στα καφενεία των χωριών με τα σουβλάκια μόνο, και φυσικά στα πανηγύρια. Υψόμετρο μεγάλο με γκρεμούς, κι εμείς με ένα αυτοκίνητο σα νταλίκα να επιχειρούμε να φτάσουμε το πανηγύρι. Κόσμος στην πλατεία του χωριού με σουβλάκια στο χέρι έτοιμοι να χορέψουν τον Ικαριώτικο, ο οποίος σε αργό ρυθμό έκανε ένα κουβάρι ανθρώπων να τυλίγεται και να ξετυλίγεται, πολλοί νέοι άνθρωποι, Ικαριώτες και μη, να χορεύουν μέχρι το πρωί. Οι γκρούβαλοι να μας παίρνουν τις ντομάτες μέσα απ’ τη χωριάτικη κι εμείς απλώς να χαμογελάμε, κοινόβιο. Ο Ικαριώτικος κρατάει πάνω από μισή ώρα και παίζεται όλη νύχτα (νύχτα στην Ικαρία θεωρείται ως το μεσημέρι) πολλές πολλές φορές. 8 η ώρα, το πανηγύρι στη μέση, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, με πολύ νύστα και ήλιο κατακούτελα, πως καταφέραμε και κατεβήκαμε με το αμάξι-νταλίκα και τα απότομα γκρεμνά, φτάσαμε safe and sound που λένε και οι Άγγλοι, και όντως sound αφού πρέπει να ξυπνήσαμε όλο το χωριό (που κοιμάται πολύ πολύ αργά) κατά της 10 που φτάσαμε πίσω.


Δεκέμβρης, ξεκινάμε με λεωφορείο, μετά από ολονύχτιο δρομολόγιο (10 ώρες και!) φτάνουμε στην Αλεξανδρούπολη, παντού φωτάκια Αγιοβασίληδες και λαμπιόνια, κρύο έξω και φιλόξενο σπίτι. Νοικιάζουμε αυτοκινητάκι και φύγαμε για Τυχερό, ξενώνας με βιβλιοθήκη, τζάκι, λίμνη με πάπιες και απόλυτη ησυχία. Συνεχίζουμε για Έβρο και προστατευμένους φυσικούς δρυμούς, απόγευμα να’ μαστε στην Ξάνθη για ‘Ψωμί και σοκολάτα’, περιήγηση στην παλιά πόλη και φύγαμε. Πανέμορφη η βόρεια Ελλάδα.


Μάρτης, πρωί- πρωί (κάθε χρόνο), τρέχουμε να προλάβουμε Super Market ανοιχτό για να πάρουμε τα απαραίτητα (χωρίς ντολμαδάκια και κονσέρβες χταποδάκι δε γινότανε), ανεβαίνουμε στο λόφο του Φιλοπάππου. Καθαρά Δευτέρα και χαρταετοί, κι εμείς στο λόφο γινόμαστε πιο παιδιά κι από παιδιά, ξεθάβουμε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί σε Ελλάδα και Κύπρο (ψείρες, μπάμπης, βούναρος, ένα που παίρναμε φόρα και πηδούσαμε στις πλάτες των άλλων μέχρι να πέσουν) και είναι τόσο ωραία. Κέντρο της Αθήνας αλλά νιώθουμε πολύ μακριά της.

Μάιος, κάπου έξω απ’ την Ελασσόνα, κάτω απ’ τον Όλυμπο, για την Πρωτομαγιά, μεγάλη παρέα, πολλά ψητά και το ράδιο στα κλαρίνα κι εμείς να χορεύουμε.

Ιούνιος, μια ωρίτσα στο καράβι και φτάνουμε στην Αίγινα ‘στραβά ξυπνάω ένα πρωί, πνιγμένος στη ρουτίνα, βουτάω την κιθάρα μου και φεύγω απ’ την Αθήνα’ τραγούδαγε ένας από μας. Αίγινα, εδώ θυμάσαι τον Καζαντζάκη και την Οδύσσεια του. Παίρνουμε ποδήλατα και γυρίζουμε τις παραλίες. Μπάνιο, κυριακάτικη εφημερίδα στην παραλία και έτοιμοι για αναχώρηση, no money για αστακό στο λιμάνι.

Οκτώβρης, ξεκινάμε από Κηφισσό, μεγάλη παρέα, στο λεωφορείο “Ονόματα-Ζώα-Φυτά..”, πως βρέθηκαν τετράδια και στυλό ακόμα δεν κατάλαβα. Φτάνουμε μερικές ώρες αργότερα Ναύπλιο, ξενοδοχείο και μετά βόλτα, βαριόμαστε ν’ ανέβουμε Παλαμήδι και καθόμαστε και το κοιτάμε με φραπέ. Βόλτες, πολλές βόλτες, κάποια στιγμή περνάμε απέναντι, Μπούρτζι, παίζουμε κρυφτό και γελάμε, γελάμε πολύ. Βραδιάζει, μάλωμα που να βγούμε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, άλλος πουθενά. Μεγάλη παρέα. Τι ωραία!

Αύγουστος, προσγείωση στο Νίκος Καζαντζάκης, νοικιάζουμε αμάξι, φιλοδοξούμε να γυρίσουμε την Κρήτη. Από Ηράκλειο πάμε πιο ανατολικά, φαγητό στο πανέμορφο λιμάνι του Αγ. Νικόλαου. Μετά δυτικά σε Ρέθυμνο και Χανιά, μπάνιο όπου βρίσκουμε παραλία και έχουμε καταφέρει σε 4 μέρες να χουμε γυρίσει όλη τη βόρεια Κρήτη. Επίσκεψη στον τάφο του Καζαντζάκη και μετά καράβι και πίσω.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.






<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Sunday 2 March 2008

12 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (1ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ οι 6 μήνες (όχι με τη σειρά). Επειδή ήταν δύσκολο να βρω εκδρομές για Οκτώβρη, Νοέμβρη και Γενάρη, θα γράψω 2 εκδρομές για Ιούνιο και 3 για Αύγουστο (καλοκαίρι και μήνες εκδρομών).




Ιούλιος, ξεκινάμε για εκδρομή στον Όλυμπο, στάση στο Λιτόχωρο να απολαύσουμε τη θέα (βουνό-θάλασσα), ανάβαση μέχρι το πρώτο καταφύγιο, όπου απολαμβάνουμε τη φιλοξενία του (βραδινό και ύπνος, το πρωί ζεστός καφές/ σοκολάτα- ναι, όπως στις διαφημίσεις του Nescafe- μπροστά στο τζάκι), η ανάβαση συνεχίζεται. Λέμε να μην πάμε στο δεύτερο καταφύγιο αλλά να πάρουμε το μονοπάτι (πιο σύντομο) για το τρίτο, μετά από βροχή κι ένα παγωμένο πέρασμα (κι εμείς γαντζωμένοι από ένα σύρμα), να σου το τρίτο καταφύγιο κάτω απ’ το Μύτηκα, το αγαπημένο μέρος του Δία. Έχει πολύ κρύο και η ανάβαση στο Μύτηκα είναι δύσκολη, οπότε λέμε 'μια άλλη φορά'. Αρχίζει η κατάβαση, απ’ το κρύο προς τη ζέστη, πάλι στάση στο Λιτόχωρο για φαγητό. Το απόγευμα μπάνιο στον Πλαταμώνα.



Αύγουστος, είμαστε στα Χανιά και αποφασισμένοι να δούμε Λυβικό πέλαγος, κατεβαίνουμε την Κρήτη, χωμένοι στα Λευκά Όρη, περνάμε πολλά χωριά και φτάνουμε στα Σφακιά, ανεβαίνουμε στο βουνό (ψάχνοντας μια παραλία!) και καταλήγουμε να’ χουμε μια θέα μοναδική, κατεβαίνουμε προς Καστέλι (μοναδικά τα καλλιτσουνάκια και τα μυζιθροπιτάκια), και οι παραλίες απλώς καταπληκτικές.


Σεπτέμβρης, ξεκινάμε με αυτοκίνητο για Καλαμπάκα, που σημαίνει Μετέωρα, περνάμε τα Τρίκαλα, και τα βλέπουμε από μακριά να ορθώνονται σαν πολλά Stonehedge μαζί. Απορούμε, μα πως θα φτάσουμε εκεί πάνω; Κι όμως σε πολύ λίγη ώρα είμαστε ψηλά και απολαμβάνουμε τη θέα. Μοναστήρια παντού. Επισκεπτόμαστε πολλά και αφού χορταίνουμε τη θέα, κατεβαίνουμε, επόμενος στόχος η λίμνη Πλαστήρα και Καρδίτσα. Πολύ πράσινο, παντού. Τρίκαλα- Καρδίτσα- Λάρισα ωραία βόλτα με το αυτοκίνητο, πολύ κουραστικό (για τον οδηγό) σε μια μέρα.



Φλεβάρης, είμαστε στο τρένο για Διακοφτό, κι από κει στον Οδοντωτό, το τρένο που σ’ ανεβάζει στα Καλάβρυτα, μένουμε σ’ ένα σπίτι ιδανικό για την παρέα μας, βραδιάζει κι ανάβουμε το τζάκι, ψήνουμε παϊδάκια, έξω χιονίζει πολύ. Παίζουμε και γελάμε, όπως πάντα, κι αρχίζουμε να χορεύουμε. Ύπνος, ξεκούραση και την επομένη ήλιος, ό,τι πρέπει για sightseeing, ένα πανέμορφο χωριουδάκι, χωμένο μες στα τεράστια βουνά (Χελμός), πολύ κοντά η ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας.


Απρίλης, ξεκινάμε με τρένο και σε μια ωρίτσα βρισκόμαστε Χαλκίδα, μέσα σε μια ώρα μόνο, σε μια πανέμορφη πόλη, περπατάμε κατά μήκος της θάλασσας, στις συζητήσεις μας οι κάτοικοι της, από Αριστοτέλη και Σκαρίμπα μέχρι και Αλκίνοο. Ανεβαίνουμε σ’ ένα λόφο και για 3 ώρες κοιτάμε τη θάλασσα, μόλις που έχει μπει η άνοιξη κι ο ήλιος φωτίζει τα πάντα, τόσο γαλάζιο, ακόμα το θυμάμαι, πεντακάθαρο.


Ιούνιος
, παίρνουμε (μετά από πολλά εμπόδια) το καράβι και μέσα σε λίγες ώρες φτάνουμε Ύδρα, μας υποδέχεται ένας γάιδαρος, καθόλου τυχαίο, δεν έχει αυτοκίνητα στο νησί. Ανεβαίνουμε λόφους, λοφάκια, σκάλες, σκαλάκια και κάποια στιγμή η θέα μας αποζημιώνει, γευματίζουμε με καλαμαράκια, είχε πέσει πολλή πείνα, και συνεχίζουμε την πεζοπορία, μερικοί από μας (οι τολμηρότεροι γιατί δεν είχε μπει για τα καλά το καλοκαίρι) κολυμπήσανε, πολύ όμορφη η Ύδρα.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.




<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>