Wednesday 17 December 2008

Big news





I had no idea about this until I got home last night and saw this video on the Spanish night news.

Thursday 11 December 2008

Seven

Τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας σήμερα κατά τη γνώμη μου και συγγνώμη αν γενικεύω. Όχι πως δεν τα ξέρετε αλλά θέλω να τα πω. (Η σειρά είναι τυχαία)

1. Διαφθορά. Όλοι μας είμαστε έτοιμοι να βάλουμε μέσο για να μια θέση στο δημόσιο, εκεί που -όπως μας έμαθαν (έτσι γαλουχηθήκαμε)- ο μισθός θα' ρχεται βρέξει-χιονίσει και θα τα ξύνουμε βαρετά 9-2, και μετά ελευθερία. Δεν ξέρω αν είναι ίδιον της Ελλάδας μόνο, πάντως είμαι σίγουρος πως όσο λιγότερη η παιδεία που παρέχει μια χώρα, τόσο μεγαλύτερη η διαφθορά.

2. Ανομία. Μας μαθαίνουν στο σχολείο ότι υπάρχουν νόμοι, και μια λέξη, που ακούγεται ωραία, ισονομία, για να μεγαλώσουμε λίγο και να διαβάσουμε Όργουελ και να συμφωνήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από άλλους. Πολιτικοί λαδώνονται (για μια γαμημένη ψήφο), δημοσιογράφοι εκβιάζουν πολιτικούς που λαδώνονται. Πολίτες ψηφίζουν πολιτικούς που λαδώνονται (για μια γαμημένη ψήφο) και εκβιάζονται από δημοσιογράφους. Εισαγγελείς κάνουν τα στραβά μάτια, γίνονται επίορκοι για λεφτά και κότερα. Αστυνομικοί που έχουν χάσει το ρόλο τους, σε μια σάπια κοινωνία γίνονται όργανα πολιτικών (που λαδώνονται για μια γαμημένη ψήφο). Γιατροί ζητούν φακελάκι, άρρωστοι δίνουν φακελάκι από μόνοι τους (για μεγαλύτερη ασφάλεια υποθέτω ή για να ευχαριστήσουν το γιατρό). Άλλος 'πολιτισμένος' πηδάει για να βάλει κάποια στο δημόσιο. Λαγνεία.

3. Οικονομία. Χρήματα σε φόρους, χρήματα σε 'δωρεάν' παιδεία, χρήματα σε δάνεια, ακρίβεια. Ο πολίτης δεν έχει. Ο πολιτικός που δεν είχε, τώρα ζει σε βασίλειο με υπηρέτες, πλεονεξία. Λεφτά σε σκάνδαλα, λεφτά λαδωμένα, λεφτά για την αποπεράτωση του ιερού ναού, λεφτά για συσκεύες Γερμανίας, λεφτά σε τράπεζες Ελβετίας, λεφτά χαμένα, λεφτά από δω, λεφτά από κει, πολλά λεφτά. Ο πολίτης ζηλεύει, θέλει κι αυτός. Παπάδες λαίμαργοι, οι τετράπαχοι του Καζαντζάκη, με τα χρυσαφικά στο λαιμό και τα αστραφτερά αμάξια. Απληστία.

4. Έλλειψη πολιτικής. Καμία πολιτική τα τελευταία χρόνια που να δώσει -έστω μακροπρόθεσμα- καρπούς. Καμία φαντασία στην εξουσία. Μόνο το εδώ και τώρα, το πως θα μείνουμε λίγο παραπάνω σ' αυτή την καρέκλα, να αποτελειώσουμε ό, τι αρχίσαμε.

5. Τηλεόραση. Πετάξτε τη, αν δεν μπορείτε, κλείστε τη, μπορείτε να ζήσετε και χωρίς αυτή. Δυόμυσι χρόνια τώρα δεν βλέπω τηλεόραση, έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία από ποτέ (μπορείτε να ρωτήσετε 'και γιατί τα βιβλία είναι καλύτερα απ' την τηλεόραση;' ε, πως να το κάνουμε είναι, αλλιώς στα σχολεία θα μοίραζαν τηλεοράσεις), βλέπω στο ίντερνετ επιλεγμένα πράγματα, ακούω ειδήσεις απ' το ραδιόφωνο, και ναι, έχω επιβιώσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα -κατά τη γνώμη μου- με την τηλεόραση είναι ότι ο Έλληνας παλιότερα με το που την πρωτογνώρισε, την αγάπησε, την έβαλε στην κρεβατοκάμαρα του, και τότε υπήρχαν άνθρωποι που βγαίναν και μιλούσαν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα και όντως γίνονταν σπουδαία πράγματα. Τώρα έχουν όλοι μπερδευτεί, νομίζουν ότι ακόμα όλοι πίσω απ' το γυαλί μιλάνε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια, κανείς δεν τους είπε πως να διακρίνουν τη σοβαροφάνεια και την υποκρισία. Σου λέει, 'α κοίτα για να το είπε αυτός, έτσι θα' ναι', 'α κοίτα κλαίει αυτή, την καημένη'. Να μη μιλήσω για αξιοπρέπεια και πρότυπα, αυτά είναι γνωστά σε όλους.

6. Παιδεία. Ζω στο εξωτερικό, δουλεύω με παιδιά, πέρσι δούλευα σε σχολεία (ιδιωτικά και δημόσια). Όλα είναι τόσο διαφορετικά. Οι μαθητές απ' το δημοτικό έχουν μάθει να παίρνουν βαθμούς ανάλογα με τις επιδόσεις τους, 5άρια και 6άρια κλπ και όχι όλοι άριστα όπως στην Ελλάδα (εκτός κι αν είμαστε πια τόσο έξυπνος λαός). Όλοι οι τελειόφοιτοι του Λυκείου στην Ελλάδα 19 και στις πανελλαδικές γράφουν 3. Τα παιδιά στην Ελλάδα πάνε φροντιστήριο μέχρι αργά τη νύχτα. Που χρόνος για σπόρ κλπ. Στην Ισπανία γίνονται όλα μέσα στο σχολείο, χορός, μουσική, πισίνα. Και στις 5 πάνε σπίτι τους. Παπαγαλία και -επόμενο είναι- έλλειψη κριτικής σκέψης τα βασικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αν έκανε πράξη κάποιος το 'Σχολειά χτίστε' του Παλαμά...

7. Δικαιοσύνη. Ποιο αίσθημα δικαιοσύνης, εδώ μιλάμε για αίσθημα αδικίας. Διότι, όπως λέγεται, το laissez faire-laissez passer είναι αντιπαιδαγωγικό διότι τα παιδιά χάνουν το αίσθημα δικαίου στην τάξη. Ε, πως η κοινωνία να μην χάσει τη μπάλα; Μόνο αν την έχουν ντουφεκίσει με βαρύ αναισθητικό. Απάθεια.

8. Φόβος. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι κανένας πια δεν έχει συναίσθηση της ευθύνης του σε ό, τι κάνει ή σε ό, τι δεν κάνει, ναι υπάρχουν και αυτοί που μέσα τους ξέρουν τι πρέπει να κάνουν (εκτός βέβαια από κάποιους που είναι όντως ανίκανοι και αδαείς) αλλά, νομίζω, φοβούνται. Βάζουν την ουρά στα σκέλια, είναι τα χαμαντράκια του Καζαντζάκη. Ο πολιτικός γιατί θα πάει σπίτι του, ο πολίτης γιατί σκέφτεται την αρπαχτή, το συμφέρον του και πως θα βολευτεί. Φοβούνται να παραιτηθούν ή ότι θα απολυθούν. Όπως πολύ σωστά λέγεται 'Κάθε κοινωνία έχει τη δημοκρατία που της αξίζει (και την τηλεόραση που της αξίζει φυσικά).

9. Αξίες. Ο ένας κλέβει τον άλλο. Ο εργοδότης τον εργαζόμενο, αυτοί που ανεβάζουν τις τιμές ανάλογα με τις ανάγκες τους. Να μην αναφέρω πολιτισμό, αθλητισμό (τι να θυμηθώ εδώ;), αλληλεγγύη, ανεξιθρησκεία, σεβασμός στη διαφορετικότητα κλπ. Ο μη έχων θέλει ό, τι έχει ο έχων. Φθόνος.

10. Ιστορία. Δεν ξέρω σύγχονη ιστορία όπως και πολλοί Έλληνες (παρόλο που στη σύγχρονη ιστορία είχα 19 και 20). Μας διδάσκουν την ιστορία του Περικλή να χαιρόμαστε και να νιώθουμε υπερήφανοι και έτσι να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των αρχαίων. Συζητούσα πέρσι με ένα φίλο από Νορβηγία για το απίστευτο της Αρχαίας Αθήνας 'τη μοναδικότητα της στην παγκόσμια ιστορία' (είχε κάνει εργασία πάνω στο θέμα) και με ρώτησε με ύφος ' είσαι περήφανος που είσαι Έλληνας;' ήθελα να απαντήσω 'ναι' αλλά ντράπηκα και είπα 'όχι'. Και πραγματικά, το 'χω σκεφτεί πολύ, δεν μπορώ να είμαι περήφανος επειδή έτυχε να γεννηθώ στη χώρα όπου κάποιοι πολύ παλιά κάναν ό, τι κάναν. Αλαζονεία.

11. Οι άνθρωποι του ωχ δε βαριέσαι τώρα, του έλα μωρέ, μέχρι αύριο βλέπουμε, της κυβέρνησης που βαριέται να αντιδράσει, οι άνθρωποι του καναπέ. Οκνηρία.

12. Έχω κι άλλα αλλά τα ξέχασα τώρα, άλλωστε είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα να ξεχνάει.

13. Οργή.

Monday 8 December 2008

Ο Οδυσσέας Ελύτης -για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο- έγραφε


Ανομίες εμίαναν τα χέρια μου, πώς να τ' ανοίξω;
Κουστωδίες γεμίσανε τα μάτια μου, πού να κοιτάξω;
Γιοί των ανθρώπων, τί να πώ;
Τα φριχτά σηκώνει η γης κι η ψυχή τα φριχτότερα!
Εύγε πρώτη νεότης μου και αδάμαστο χείλι
που το βότσαλο δίδαξες της τρικυμίας
και στις μπόρες μέσα, της βροντής αντιμίλησες
Εύγε πρώτη νεότης μου!
Τόσο χώμα στις ρίζες μου έριξες, που κι η σκέπη μου χλόισε!
Τόσο φως μες στο αίμα, που κι η αγάπη μου πήρε
το κράτος και το νόημα τ' ουρανού.
Καθαρός είμαι απ'άκρη σ'άκρη
και στα χέρια του Θανάτου άχρηστο σκεύος
και στα νύχια των αγροίκων, λεία κακή.
Γιοί των ανθρώπων, να φοβούμαι τί;
Πάρετέ μου τα σπλάχνα, τραγούδησα!
Πάρετέ μου τη θάλασσα με τους άσπρους βοριάδες
το πλατύ το παράθυρο γεμάτο λεμονιές
τα πολλά κελαηδίσματα, και το κορίτσι το ένα
που και μόνον αν άγγιξα η χαρά του μου άρκεσε
πάρετέ μου, τραγούδησα!
Πάρετέ μου τα όνειρα, πως να διαβάσετε;
Πάρετέ μου τη σκέψη, που να την πείτε;
Καθαρός είμαι απ'άκρη σ'άκρη.
Με το στόμα φιλώντας εχάρηκα το παρθένο κορμί.
Με το στόμα φυσώντας χρωμάτισα τη δορά του πελάγους.
Τις ιδέες μου όλες ενησιώτησα.
Στη συνείδησή μου έσταξα λεμόνι.


Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, ΙΓ'.