Wednesday 21 January 2009

8 χρόνια...

Διαβάζω στο Ηλίθιοι Λευκοί του Μάικλ Μουρ
Στις 20 Ιανουαρίου του 2001, ο Τζόρτζ Γ. Μπους βρέθηκε μαζί με τη χούντα του στα σκαλιά του Καπιτωλίου, στάθηκε μπροστά στο δικαστή Ρένκουιστ και έδωσε τον όρκο που δίνουν οι Πρόεδροι στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων τους. Ήταν μια κρύα και βροχερή μέρα στην Ουάσινγκτον. Μαύρα σύννεφα έκρυβαν τον ήλιο και η διαδρομή της παρέλασης, κατειλημμένη συνήθως από δεκάδες χιλιάδες πολίτες μέχρι και τον Λευκό Οίκο, ήταν αλλόκοτα άδεια.
Είκοσι χιλιάδες διαδηλωτές αποδοκίμασαν τον Μπους σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής κρατώντας πλακάτ που κατηγορούσαν τον Μπους ότι έκλεψε την εκλογή. Αυτοί οι μουσκεμένοι απ' τη βροχή διαδηλωτές ήταν η συνείδηση του έθνους. Η λιμουζίνα του Μπους δεν μπορούσε να τους αποφύγει. Αντί για επευφημούντα πλήθη υποστηρικών, τον υπόδεχτηκαν καλοί άνθρωποι που είχαν κινητοποιηθεί για να θυμίσουν στον παράνομο αυτόν κυβερνήτη ότι δεν είχε κερδίσει τις εκλογές- κι ότι ο λαός δεν θα το ξεχνούσε ποτέ.
Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, Νικόλας Νίτσας, σ. 41

Χθες ήταν μια άλλη μέρα, κάτι σαν αποκατάσταση της αλήθειας, κάτι σαν ρόδα είναι θα γυρίσει, κάτι σαν όλα πληρώνονται μια μέρα, κάτι σαν ο λαός δεν ξεχνά, ήταν η Χαρά, ήταν η Ελπίδα.

Θυμάμαι τη βραδιά της νίκης του Ομπάμα, στην αρχή του λόγου του είπε πως αυτό που συνέβη ήταν η απάντηση σε όποιον ακόμα αμφιβάλλει για το αν υπάρχει δημοκρατία σ' αυτή τη χώρα. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, απ' την Αριζόνα ο Μακκέην έδινε συγχαρητήρια στον νέο πρόεδρο και από κάτω ο κόσμoς γιουχάιζε. Στο Σικάγο ο Ομπάμα έδινε συγχαρητήρια στον Μακκέην και την Πέιλιν λέγοντας μάλιστα πως ανυπομονεί να δουλέψει μαζί τους και ο κόσμος χειροκροτούσε. Και μ' άρεσε και το πολύ ωραίο που είπε I will listen to you, especially when we disagree.

Ωραίο αυτό που γράψαν στο τέλος της προχθεσινής Ελληνοφρένειας: Η εκλογή του Ομπάμα έγινε με όρους star system. Ενώ του Κωστάκη ή του Γιωργάκη γίνονται με πολιτικά κριτήρια.
Αλλά έτσι είναι...Τα αμερικανάκια είναι χαζά. Δεν μοιάζουν με τα τρεταπέρατα ελληνάκια...


Κύριε Δήμου, κι εγώ έτσι νιώθω.

Monday 19 January 2009

Odyssey

I left my home,
my country.
I' m in a really
far and nice
place.
The Island of
the Serins.
Though, I know
I will leave
-again- soon.
'Cause something
-inside me-
keeps
telling me
you have to go back.

Η εξουσία του Τύπου

Απ'τον κύριο Πάσχο Μανδραβέλη



Η εποχή των άδικων υπεραπλουστεύσεων
(αυτός ο τίτλος του άρθρου)

«Για το ευρύ κοινό τουλάχιστον, είμαι εκείνος ο οποίος λένε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι είμαι, λέω αυτό που λένε ότι λέω, γίνομαι αυτό που λένε ότι γίνομαι».

Ένα από τα αξιοπρόσεκτα κεφάλαια της πολιτικής σκέψης του νεοεκλεγέντα προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, είναι η εξαιρετική ανάλυση για τον ρόλο των media στην πολιτική, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω». Η ανάλυσή του που είναι βασισμένη στις προσωπικές εμπειρίες, αλλά και στην θεωρητική του κατάρτιση, δείχνει αφενός την οξυδέρκειά του και εξηγεί την απόφασή του να προσπεράσει τον κορμό των παραδοσιακών Μέσων και να απευθυνθεί άμεσα δια του διαδικτύου, των εθελοντών της καμπάνιας και βιβλίων στους ψηφοφόρους.

Η ανάλυσή του δεν αφορά μόνο τα αμερικανικά ΜΜΕ, αλλά έχει καθολική εφαρμογή για όλο τον κόσμο και φυσικά την Ελλάδα. Όσοι, λοιπόν, αναρωτιούνται γιατί οι πολιτικοί, μιλούν στεγνά, δηλαδή σαν ...πολιτικοί, δεν έχουν παρά να διαβάσουν την εμπειρία Ομπάμα. Τα ΜΜΕ γράφει, «καραδοκούν στη γωνία, για να βάλουν την παραμικρή μου δήλωση στο μικροσκόπιο, να την κόψουν κομματάκια, να της δώσουν ερμηνείες πέρα από τον έλεγχο μου και να την χτενίσουν για πιθανά λάθη, ατυχείς διατυπώσεις, παραλείψεις, αντιφάσεις οι οποίες στη συνέχεια θα αρχειοθετηθούν από το αντίπαλο κόμμα και θα επανεμφανιστούν σε μια δυσάρεστη τηλεοπτική διαφήμιση. Στο σημερινό πολιτικό κλίμα μία και μόνο άστοχη παρατήρηση προκαλεί περισσότερη κακή δημοσιότητα από αναρίθμητες άστοχες αποφάσεις· κατά συνέπεια δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει το γεγονός ότι στο Καπιτώλιο το χιούμορ ελέγχεται, η ειρωνεία θεωρείται ύποπτη, ο αυθορμητισμός καταδικαστέος και το πάθος άκρως επικίνδυνο.

»Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσος καιρός έπρεπε να περάσει προτού ο πολιτικός εσωτερικεύει τη διαδικασία αυτή: προτού η επιτροπή των γραφιάδων, διορθωτών, και λογοκριτών μετακομίσει στο κεφάλι του· προτού οι «ειλικρινείς» εκδηλώσεις του αρχίσουν να ακολουθούν το σενάριο, ώσπου να φτάσει και να ξεροκαταπίνει ή να εκρήγνηται μόνο με εντολή του σκηνοθέτη. Πόσος καιρός πρέπει να περάσει προτού αρχίσει να μιλάει σαν πολιτικός;»

Για τον Ομπάμα το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα «παράθυρα της τηλεόρασης», ή η «τηλεοπτική συναισθηματική δημοσιογραφία» που τώρα κερδίζει έδαφος στις ΗΠΑ, κυρίως με την είσοδο του Fox στην αγορά. Αυτή, εκτραχύνει την πολιτική κουλτούρα, ανάβει τα αίματα και δημιουργεί κλίμα δυσπιστίας.

«Το περίεργο είναι ότι οι χοντροκομμένες επιθέσεις δεν ενοχλούν τόσο», γράφει ο Ομπάμα. «Αν οι θεατές διασκεδάζουν όταν ακούν να με αποκαλούν "Οσάμα-Ομπάμα", με γεια τους με χαρά τους. Όμως το πραγματικό δηλητήριο στάζει από την πένα των πιο καλλιεργημένων δημοσιογράφων, λόγω του κύρους και της μαεστρίας με την οποία επιτίθενται στις λέξεις του πολιτικού, παρουσιάζοντάς τον σαν τον τέλειο βλάκα.»

Για ένα περίεργο λόγο, που μάλλον έχει να κάνει με τα στερεότυπα που κολλούν στον πολιτικό άξονα δεξιά-αριστερά, ή στο επιτυχημένο επικοινωνιακό σχέδιο των ρεπουμπλικανών τα τελευταία χρόνια, τα ΜΜΕ (ακόμη και αυτά που χαρακτηρίζονται liberal, δηλαδή είναι πιο κοντά στους Δημοκρατικούς) δεν είναι δίκαια στους μύθους που καλλιεργούν για τα δύο πολιτικά κόμματα.

Έγραφε το 2006 ο Ομπάμα: «Δύσκολα θα βρίσκαμε σήμερα αναφορά στους Δημοκρατικούς που να μην υπαινίσσεται ότι είμαστε "αδύναμοι" και "δεν εκπροσωπούμε τίποτε". Αντίθετα οι Ρεπουμπλικανοί είναι "δυναμικοί" (αν και λίγο στριμμένοι), και ο Μπους είναι "αποφασιστικός", παρ’ όλο που αναθεωρεί συνέχεια τις απόψεις του. Αν η Χίλαρι Κλίντον πάει κόντρα στην κομματική γραμμή με ένα λόγο ή ένα ψήφισμά της, την αποκαλούν "καιροσκόπο". Αν ο Τζον Μακέιν κάνει το ίδιο, επιβεβαιώνει ότι είναι το "μαύρο πρόβατο που τα λέει έξω από τα δόντια"».

Η δουλειά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης χαρακτηρίζεται από στρεβλώσεις, υπεραπλουστεύεις και την αδυναμία για καβγάδες. «Η παρακμή της πολιτικής κοσμιότητας», γράφει ο Ομπάμα, «οφείλεται εν μέρει στο ότι κατά τον Τύπο η κοσμιότητα δεν έχει ενδιαφέρον. Αν ο πολιτικός πει: "κατανοώ την άποψη του αντιπάλου μου" ή "το ζήτημα είναι περίπλοκο", η δήλωση του δεν θα πουλήσει. Ομως αν περάσει στην επίθεση, τότε οι κάμερες θα πέσουν πάνω του. Πολλοί δημοσιογράφοι επιστρατεύουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο προκειμένου να ρίξουν λάδι στη φωτιά και διατυπώνουν τις ερωτήσεις τους με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμαιεύσουν μια εμπρηστική απάντηση».

Για τον Ομπάμα αυτές οι παθογένειες είναι εγγενείς στην βιομηχανία των ΜΜΕ, όπως έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν έχουν πλέον την πολυτέλεια να σκεφθούν, να κρίνουν και να συγκρίνουν.

«Οι δημοσιογράφοι στην Ουάσιγκτον», γράφει, «εργάζονται κάτω από τρομερές πιέσεις στις οποίες τους υποβάλλουν οι αρχισυντάκτες και οι παραγωγοί, οι οποίοι είναι με την σειρά τους υπόλογοι στους εκδότες και τα στελέχη των καναλιών, οι οποίοι είναι με την σειρά τους σκυμμένοι ολημερίς πάνω από τα νούμερα της προηγούμενης εβδομάδας ή τα πωληθέντα φύλλα του προηγουμένου έτους και προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα κόσμο που δείχνει να προτιμά το Playstation και τα ριάλιτι σόου. Έτσι για να προλάβουν να παραδώσουν πριν από την προθεσμία, να διατηρήσουν το μερίδιο στην αγορά και να ταϊσουν το τέρας που λέγεται "δελτίο ειδήσεων" οι δημοσιογράφοι σχηματίζουν αγέλες και εργάζονται με τα ίδια δελτία τύπου, τα ίδια γεγονότα και τα ίδια δημόσια πρόσωπα. Εν τω μεταξύ οι πολυάσχολοι και ως εκ τούτου μάλλον αδιάφοροι καταναλωτές ειδήσεων δεν δείχνουν να ενοχλούνται από τις υπεραπλουστεύσεις. Και γιατί να ενοχλούνται; Οι υπεραπλουστεύσεις δεν απαιτούν χρόνο και σκέψη· είναι ελαφρές και ευκολοχώνευτες. Κάνουν τη ζωή όλων πιο εύκολη.»

Έτσι, θα προσθέταμε εμείς, κυριαρχεί στην κοινωνία ο λαϊκισμός. Τα προβλήματα έτσι κι αλλιώς γίνονται προϊόντος του χρόνου πιο σύνθετα και οι απαντήσεις που περνάνε στα ΜΜΕ πρέπει να εμανίζονται όλο και πιο απλοϊκές. Όσοι λοιπόν είχαν την απορία πως είναι δυνατόν να κυβερνά τις ΗΠΑ επί οκτώ χρόνια ένας απλοϊκός -που οδήγησε τη χώρα του από καταστροφή σε καταστροφή- οφείλουν να μελετήσουν το φαινόμενο Καρλ Ρόουβ. Ο «μάγος της επικοινωνίας» των Ρεπουμπλικανών είχε κατανοήσει το απόφθεγμα του Μπέρναρντ Ράσελ: «Το πρόβλημα στον κόσμο είναι ότι οι ανόητοι και οι φανατικοί είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους, και οι συνετοί είναι γεμάτοι αμφιβολίες.» Ήξερε δε ότι σε ένα πολιτικό σκηνικό που χαρακτηρίζεται από υπεραπλουστεύσεις, μόνο «οι ανόητοι και οι φανατικοί», πουλάνε.

info
Σε μια χώρα που δεν έχουν μεταφραστεί τα γραπτά του μεγαλύτερου στοχαστή πολιτικού στην ιστορία των ΗΠΑ, δηλαδή του Τόμας Τζέφερσον, είναι αξιοσημείωτο και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ήδη κυκλοφορούν τρία βιβλία του Μπαράκ Ομπάμα στα ελληνικά.
* «Τολμώ να ελπίζω. Σκέψεις για την ανάκτηση του αμερικανικού ονείρου», εκδόσεις «Πόλις»
* «Εικόνες του πατέρα μου. Η ιστορία ενός γένους και μιας κληρονομιάς», εκδ. «Κ. Αδάμ».
* «Ομπάμα και Ευρώπη. Ο λόγος της Φιλαδέλφειας, ο λόγος του Βερολίνου, ο λόγος της νίκης», (πρόλογος, σχόλια, επίμετρο, Κ. Μποτόπουλος), εκδ. Παπαζήση.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.1.2009

Sunday 18 January 2009

This is the wind of change, Pehlivanis.


Θανασης Παπακωνσταντινου Πεχλιβανης(studio version)

Wednesday 14 January 2009

And you bus, do you believe in God?




It all started in the UK with an Atheist Campaign.

Hundreds of London buses now carry ads reading: 'There's probably no God. Now stop worrying and enjoy your life.'




Now in Barcelona The campaign launched by the Union of Atheists and Freethinkers has received more than 6,000 euros (8,000 dollars) in donations which are expected to allow it to also plant ads on two buses in the capital Madrid.


Arguments
'We live in a free country,'
'The (Catholic) Church launches messages, why should we not do the same?'
'Such a campaign does not hurt anyone, will bring fresh air and a slap to fanaticism,'





An evangelical pastor in the Madrid suburb of Fuenlabrada was even swifter off the mark, raising funds from his faithful to pay for two buses to drive round the Spanish capital for two months bearing the counter-slogan: "God does exist. Enjoy life in Christ."

Arguments

'We are not worried about the atheists, but want to divulge our message,'


"We want to communicate to the world that Christ exists and offers the way to a better life,"
"Everyone has the right to express their opinions freely, and that includes us."



"Faith in God is not a source of worry, nor is it an obstacle for enjoying life,"



Religious or Atheist or Agnostic, you'd better have a look on the ad of the bus before you get on it.

In Barcelona “At bus stops, most travelers were not aware of the ads that were created by the atheist association, and the few people that did have some knowledge showed total indifference and only wanted the bus to travel as quickly as possible in order to get around,”

Imagine people in Madrid (by the end of the month the atheist buses will appear too) watching the passing by buses, which bring up such a controversial issue, reading one the one that 'Possibly, there's no God' and yet reading on the other that 'Yes, there's God'. Some may find it kind of cool and smile, however, most of them will get frustrated with the whole idea.

At the end, the happy ones will only be the people who own the bus companies and get the money.

Along with the Uk and Spain comes Canada and Some interesting quotes about atheism I found on their site:

“The way to see by Faith is to shut the eye of Reason.” - Benjamin Franklin

“Since it is obviously inconceivable that all religions can be right, the most reasonable conclusion is that they are all wrong.” - Christopher Hitchens

“Question: How do you know you’re God?
Answer: Simple. WHen I pray to him, I find I’m talking to myself.” - Peter O’Toole

“Science has done more for the development of Western civilization in one hundred years than Christinaity did in eighteen hundred.” - John Burroughs

“The difference between religions and cults is determined by how much real estate is owned.” - Frank Zappa

“Faith is the great co-out, the great excuse to evade the need to think and evaluate evidence. Faith is belief in spite of, even perhaps because of, the lack of evidence.” - Richard Dawkins


Some given by the readers of the site:
“Even if there is no God, the Universe is still awesome”

“Atheists are nice because they like to be, not because they are commanded to be”

“The faithful strive for the benefit of one invisible God, atheists strive for the benefit of 6,000,000,000 fellow humans”

“There’s probably no Heaven so let’s make this world better”

“You will burn in Hell for all eternity!!! (Unless, of course, you don’t believe in Hell)”

“Worried if you’re going to Heaven or Hell? Well stop believing in them then.”

“YOU CAN’T PROVE THAT THERE IS A GOD ANYMORE THAN I CAN PROVE THAT THERE ISN’T ONE. LET’S JUST CALL IT EVEN.”

Masterpiece!




El Prado en Google Earth

"The resolution of the reproductions was 1,400 times higher than would be achieved with the use of a 10 megapixel digital camera".

«Η εικόνα που έχουμε είναι μοναδική. Στο Μουσείο δεν είναι δυνατόν να πλησιάσουμε τόσο κοντά σε έναν πίνακα ή πολλές φορές θα θέλαμε σκάλα τριών μέτρων για να δούμε ορισμένους πίνακες»

"No sustituye a la experiencia de verlas en directo, pero la tecnología permite cosas que no se consiguen estando ante la obra, como el grado de detalle o algunos secretos que esconden las obras"

Saturday 10 January 2009

18 μέρες διακοπές στην Ελλάδα



Μια τεράστια απογοήτευση. Tv-Internet 100-0. Μια πίκρα. Για όλα, για όλους. Η ζωή κυλούσε όπως πάντα, στις καφετέριες (μια κουταλιά καφέ και μια ζάχαρη στο χιλιάρικο), οι συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Πως περνάς, τι νέα, α πήρες καινούριο κινητό, για να δώ, ε μαλακία είναι, δεν είναι 3G. Αυτό το κόλλημα όλων στην Ελλάδα με το κινητό (και ανθρώπων μεγαλύτερων σε ηλικία) είναι απίστευτο. Να οι φωτογραφίες, να τα βιντεάκια. Να τα βγάλουμε να τα μετρήσουμε. Είναι απίστευτο.

Εκεί λοιπόν, κάπου ανάμεσα στον κόσμο του Kinder έκπληξη και της Fanta υπήρχαν και κάποιοι πιο ώριμοι, με ανοιχτά αυτιά, μάτια, στόμα (ξεχώριζαν από μακριά) κάπως προβληματισμένοι- άλλοι λίγο άλλοι πάρα πολύ- με όλα αυτά που γίνανε. Είπα, επιτέλους! Διότι δεν γίνεται να διαβάζω στα blogs όλα αυτά που διαβάζω, να ακούω στο ράδιο όλα αυτά που λένε, να διαβάζω σε ισπανικές εφημερίδες τα γεγονότα και τις ερμηνείες τους και να πάω στην Ελλάδα και άλλα να περιμένω και άλλα να βλέπω. Δεν περίμενα μεγάλες αλλαγές αλλά κάποιες, έστω μικρές. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Η ιδιά αποχαύνωση του καναπέ, ο ίδιος λήθαργος, η ίδια μαλακία 'έλα μωρέ τώρα, έτσι είμαστε οι Έλληνες, τώρα θ' αλλάξουμε;'. Λυπάμαι. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Απογοητεύτηκα. Είπα αυτή η χώρα δεν θ' αλλάξει ποτέ, Κεμάλ. (χωρίς να βάλω το ερωτηματικό των συγκρατημένα αισιόδοξων). Μετά σκέφτηκα κάτι πιο αισιόδοξο 'αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη να αυτοκτονήσει, οι ίδιοι οι πολίτες της τη σκοτώνουν καθημερινά' άρα αν φτάσουμε στον πάτο,δεν μπορεί, κάτι καινούριο θα γεννηθεί.

Με βλέπανε γραφικό (δεν ήμουν) όταν την πρωτοχρονιά ευχόμουν να σταματήσει ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Στα σκυλάδικα όλοι να χορεύουν, να διασκεδάζουν. Άλλοι στην τηλεόραση, 'στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως'. Μια αηδία, όλο το ανθρώπινο γένος. Άλλοι να σκοτώνουν, άλλοι να ψάχνουν καταφύγιο και οι πολλοί να σιωπούν. Χάθηκε η ανθρωπιά, ο πολιτισμός. Θα φαγωθούμε μεταξύ μας μια μέρα. Καταστρέψαμε και τον πλανήτη, να δω που θα κρυφτούμε. Και ρε γαμώτο δεν θα την πάθουμε εμείς αλλά τα παιδιά μας. Τι κρίμα.

Όλοι ελπίζουν στον Γιωργάκη τώρα. Για μια θέση στο δημόσιο. Μια θέση που δεν αξίζουν (χωρίς αξιοκρατία, σε κανένα δεν αξίζει καμιά θέση). Μια καρέκλα να κάθονται. Μια λύση στο οικονομικό τους πρόβλημα. Πάμε όλοι στο δημόσιο. Να μας κάνουν το χατίρι. Να τους το κάνουμε κι εμείς με μια ψήφο, ας τη δώσουμε, σιγά τι θα χάσουμε. Και μετά τί; Μόνο τον εαυτούλη μας και τα χρήματα; Ο συνδυασμός σκοτώνει.


Είδα φοβερά συνθήματα στους τοίχους. 'Αμάξι; Γαμάω. Σχέσεις; Γάματα.' Και ένα παλιότερο 'Το φαί σου, την Tv σου και... Άι γαμήσου!'

Κάτι πολύ ωραίο που άκουσα τελευταία. Από το ντοκυμαντέρ Ο Καζαντζάκης που γνώρισα όπου άνθρωποι που γνώρισαν τον Καζαντζάκη μιλούν γι' αυτόν. Ο κύριος Γιάννης Μαγκλής, συγγραφέας, που γνώρισε τον Καζαντζάκη στην Αίγινα το 1937 είπε μεταξύ άλλων:

<<Και θυμάμαι πολύ καλά μια μέρα, όταν περνούσαμε από την Αίγινα στα καφενεία εκεί που 'ταν γεμάτα και μου λέγε: Όταν βλέπω αυτούς όλους τους Νεοέλληνες, τους τεμπέληδες -μου λέει- που δεν ξέρουν τι να κάνουν και κάθονται στο καφενείο και παίζουν τάβλι ή χαρτιά ή κουβεντιάζουν, μου' ρχετε να τους σιμώσω, να τους απλώσω τις φούχτες και να τους πω Άνθρωποι μου που δεν ξέρετε τι να τον κάνετε τον καιρό σας δώστε μου τον εμένα, να τελειώσω, να τελειώσω το έργο μου και να σώσω την ανθρωπιά μου.>>


Με υγεία η νέα χρονιά!

Απ' τον κύριο Νίκο Δήμου. Πρώτη φορά κολλάει τόσο. (Στη δική μου ζωή τουλάχιστον).

Είθε ο Νέος Χρόνος

Είθε
ο νέος χρόνος
να μας φέρει
λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,
λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,
λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,
λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,
λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,
λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί
λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση
λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ίσως τότε μας χαρίσει
λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη
λιγότερη επιπολαιότητα
και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα
είναι περισσότερα…