Τί έκανες στο στρατό, Θανάση;

Ποιον στρατό, δεν ξέρω, εγώ διάβαζα. (αστειάκι παραπομπής σε Χριστόδουλο όταν ρωτήθηκε τι έκανε κατά τη δικτατορία). Όντως διάβασα πολύ, 22 βιβλία, μα πιο περήφανος είμαι που κατάφερα να κολλήσω και σε άλλους το μικρόβιο, είναι πολύ μεγάλο πράγμα να κάνεις ένα παιδί 20 χρονών να αφήσει για λίγο το PSP και να πιάσει ένα βιβλίο. Αυτά με το διάβασμα. Έκανα πολλούς φίλους, και 3-4 πολύ καλούς μάλιστα. Γενικά πέρασα καλά, καλή θέση, το νησί μακριά και μάλλον γι' αυτό πιo χαλαρά. Φυσικά υπήρχαν και οι παραλογισμοί (συνεχείς και από ένα σημείο και μετά 'αποδεκτοί'), η καθημερινή τρέλλα, η κούραση, το σκούπισμα (πρβλ. φώτο), οι τουαλέτες και πολλά πολλά άλλα που απ' την απόλυση και μετά φαίνονται τόσο μακρινά.

Γενικά, δεν ξέρω τι πρέπει να πω, τώρα που τέλειωσα με το στρατό, τώρα που θεωρητικά θα' πρεπε να 'μαι χαρούμενος-όχι πως δεν είμαι-, δεν ξέρω. Αν η ωριμότητα έρχεται μετά το μπέρδεμα, μάλλον είμαι σε καλό δρόμο, στον σωστό δεν ξέρω αν είμαι. Πόση υπομονή, για να 'ρθει η μέρα της ανταλλαγής των ταυτοτήτων, τώρα πια άνεργος, πλήν ενεργός πολίτης. Να ένα μεγάλο θέμα. Ο ενεργός πολίτης, ποιος είναι και πώς μπορεί κάποιος να γίνει. (Ξανά) δεν ξέρω.

Γύρισα στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια απουσίας, και φέτος την έβγαλα σ' ένα νησάκι ελληνικό, μα πολύ μακριά απ' την Ελλάδα, μακριά από ενημέρωση (καθότι μόνο MAD στην Tv, και μάλιστα MAD Greekz), στρατιωτική καθημερινότητα. Η κυβέρνηση άλλαξε, η χώρα πτώχευσε, 3 άνθρωποι κι ένα μωρό αγέννητο δολοφονήθηκαν. Κρίση. Ακούω καθημερινά τόσα, ο κόσμος είναι μπερδεμένος, χαμένος, κάποιοι συνεχίζουν να κοιτάν πως να σώσουν εαυτούς, άλλοι δείχνουν να ξυπνάν, άλλοι γίνονται δεξιότεροι, άλλοι ελπίζουν σε μια επανάσταση, κι εγώ όσο πιο πολλά ακούω τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Ο καθένας τον αγώνα του.


Στον μικρόκοσμο μου, κάτι πρέπει να κάνω. Νομίζω, τώρα πια, πρέπει να χτίσω. Οι βάσεις έχουν μπει, τα θεμέλια γερά (σε σεισμογενή, όμως, ζώνη η ψυχή μας), ώρα να χτίσω. Δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, αργότερα, οικογένεια. Μια καθημερινότητα (δεν λέω ρουτίνα) που ψάχνω καιρό. Τα τελευταία χρόνια ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, σπουδές, ταξίδια, όλα μακριά απ' το σπίτι που μεγάλωσα. Μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Επιστροφή τώρα, όχι δεν γύρισα στην Ιθάκη μου, παρά τα σχεδόν 10 χρόνια μακριά απ' το σπίτι μου, το ταξίδι είναι πάντα παρόν, μέχρι την τελευταία ανάσα. Αν και το χτίσιμο αυτό έχει τον φόβο μήπως σιγά σιγά πέσω στην παγίδα των τειχών ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.


Στρατός τέλος, συνεχίζουμε...

Την παλεύω;

Χαίρομαι


που βρίσκω ανθρώπους που κινούμαστε στα ίδια μήκη κύματος.



Ενθουσιάζομαι


όταν κάθε μήνα φτάνει στα χέρια μου ολόφρεσκο The Athens Review of Books.



Φοβάμαι


την επαναπροσαρμογή στη μετά στρατό εποχή.



Αντέχω


να υπομένω, να κρατιέμαι απ' το τίποτα για το όλα.



Λύπαμαι


τους ανθρώπους που ελλείψει παιδείας κάνουν κακό στους άλλους.



Θέλω


επειγόντως άδεια.



Ακούω, διαβάζω, βλέπω


Παπακωνσταντίνου, Χωμενίδη, Six feet under.



Μαθαίνω


να κρίνω αντικειμενικά, δίκαια, λογικά.



Παίζω


νησόπολη και ciudadelas.



Θυμάμαι


τη ζωή εκεί έξω.



Σκέφτομαι


άρα συνεχίζω.

A bit of Romance and... Justice

Όταν την πρωτοείδε, δηλαδή δεν την είδε τυφλός γαρ, ένιωσε, απ' την αύρα της, πως αυτή ήταν. Εκείνη που 'χε στο μυαλό του για γυναίκα, απ' ό, τι είχε ακούσει, καθότι εκ γενετής τυφλός, κι ό, τι είχε κατάφερει να πλάσει στο μυαλό του, τυφλές εικόνες με γκρίζο φόντο, μα με μια πολύ καλή αίσθηση ακοής, αφής και μυρωδιάς, η φωνή της, το άγγιγμα στα χέρια της, εκείνο το δέρμα, τα πάντα υγρά της μάτια, όλα γλυκά και αρμονικά να δένουν με την εικόνα της γυναίκας των ονείρων του, όνειρα δεν έβλεπε, τουλάχιστον δεν τα θυμόταν.

Πρώτο ραντεβού, δεύτερο, τρίτο κι εκείνη εκεί, μαζί του. Σύντομα ήρθε κι ο γάμος, ήσανε πολύ ευτυχισμένοι. Ζήσανε τον έγγαμο βίο τόσο μαζί και τόσο δυνατά αγαπημένοι που σε βαθειά γηρατειά ο θάνατος τους βρήκε μαζί στο κρεβάτι, της έπιανε το χέρι τόσο σφιχτά και μόλις ένιωσε ότι πια είχε φύγει, της έκλεισε τα μάτια, έψαξε με τα χείλη του τα δικά της και με τη σειρά του ξεψύχησε.

Εκείνη, η πάντα άσχημη, από παιδί, με το που πάτησε το πόδι της στο σχολείο τα παιδιά γελούσαν πίσω απ' την πλάτη της, δεν την παίζανε, της φορτώσαν και παρατσούκλια, ασχημόπαπο λόγω της ιδιόμορφης κίνησης της όταν περπατούσε, και στραβοκάνα, και μάγισσα λόγω μεγάλης μύτης. Το σχολείο εφιάλτης, φίλοι πουθενά, στην εφηβεία μόνη κι έρημη- και παρά την αδιάλειπτη αγάπη των γονιών- σχεδόν έπεσε σε κατάθλιψη. "Είναι άδικο", σκεφτόταν "έχω τόσα να δώσω." Δεν ζητούσε εκδίκηση, να την αφήσουν σε ησυχία ήθελε και να πατήσει στα πόδια της. Ήξερε πως κάποτε θα' ταν ευτυχισμένη, το προαισθανόταν και δεν έχασε ποτέ το κουράγιο της.






Ποιος ξεγέλασε ποιον;
Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε;
Τι θα γινόταν αν ήταν ο ένας ή κι οι δύο αλλιώς;


Ανούσια, βλακώδη ερωτήματα.


Τι σημασία έχει το παρασκήνιο ή τα υποθετικά σενάρια του μη πραγματικού;

Οι αλήθειες πλέον

1. Μαθαίνω απ' τα λάθη μου αφού τα κάνω 2, 3, 5 φορές.

2. Όταν λέω ότι είμαι αισιόδοξος και πως όλα θα παν καλά το πιστεύω και συνήθως πάνε καλά και λέω τι ωραία, σκέφτομαι όμως πως όλα είναι θέμα πιθανοτήτων και μέχρι τώρα στάθηκα απλώς τυχερός.

3. Όταν κάνω κακές σκέψεις για κάποιον, θέλω εκδίκηση ή γενικά καταριέμαι, συσστρατεύω παράλληλα όλους τους μηχανισμούς άμυνας για να διώξω τις ενοχές ωστέ να βρω πάλι την ηθική μου ισορροπία.

4. Όταν γίνεται κάτι σκέφτομαι πρώτα μήπως εγώ φταίω για κάτι και μετά σκέφτομαι αυτό που έγινε.

5. Πόσο γελοίο είναι το θέαμα τριών κυρίων να συζητάνε για πολιτικά, να φαίνεται στο βλέμμα τους η αυταρέσκεια τους, στα λόγια τους ο ανύπαρκτος σεβασμός στους συνομιλητές, και φυσικά, το χειρότερο, να νομίζει ο καθένας ότι είναι πιο έξυπνος απ' τους άλλους δύο. Είναι φορές που μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση τους. Ελπίζω σε βελτίωση.

6. Όταν θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια η λέξη ευτυχία μου γίνεται πιο προσιτή (ή λιγότερο απρόσιτη, αν προτιμάτε).

7. Η λαϊκή μουσική, μπουζούκι κλπ με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά.

8. Τα ταξίδια είναι το γόνιμο παρελθόν στον κήπο της αυλής μας.

9. Ένα καλό κρασί, καλή μουσική και φυσικά εκείνη. Το τέλειο.

10. Το παράπονο του Ελύτη μπορεί να διαβαστεί κι αντίστροφα.

Ποιες είναι οι αλήθειες σας αυτή την περίοδο;

Μικρά λόγια, μεγάλα έργα

Στο προηγούμενο post έγραφα για 3 αστέρες, εδώ γράφω για 3 βιβλία-αστέρια.

Νοέμβριος 2007, Μαδρίτη.




Ιδέα εμπνευσμένη από την ιστορία των γονιών του συγγραφέα. Ο Marques μπλέκει τον έρωτα με την πίστη, την εμμονή με τη διάρκεια στο χρόνο, την προσδοκία στο διηνεκές. Μια ζωή, μέχρι τα γηρατειά περιμένοντας ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα. Το βιβλίο παγίδα, όπως λέει ο ίδιος, που εύκολα πέφτεις μέσα, όπως στον έρωτα. Είχα ταυτιστεί με τον ήρωα και μάλιστα στο blog υπέγραφα Florentino μέχρι πέρσι. Το συμπέρασμα που έβγαλα απ' το βιβλίο είναι- κάπου πρέπει να το λέει- πως δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο απ' το να συμβιώσεις μ' έναν άνθρωπο για όλη σου τη ζωή. Μαθαίνεις, με υπομονή, να αντιστέκεσαι στη λύπη του έρωτα που όλο και λιγοστεύει. Με πάρα πολύ τύχη μπορεί να γίνει αγάπη, η βαθειά των μεγάλων που πέρασαν δυο ζωές μαζί (κι ας τον/την είχε απατήσει εκείνη την νύχτα, κι ας τον/την μείωνε κάποτε, τώρα πια μήπως έχουν σημασία;). Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, έρωτας σαν χολέρα, βαριά αρρώστια, σε μια Καραϊβική να ριμάζεται, κι όμως έρωτας. Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη;




Αύγουστος 2008, Λάρισα.





Σε δανειστική βιβλιοθηκή. Ούτε ήξερα τι έψαχνα. Θησαυρός. Ο Καραγάτσης γράφει το έπος του, αφήνει την καλπάζουσα φαντασία του να σε πάει μακριά, Τάμπερε, Φινλανδία. Μεγάλη μορφή. Ο Μ. Καραγάτσης κι ο Β. Κ. Γιούγκερμαν. Σε κερδίζει η αστείρευτη φαντασία, ο ρεαλισμός και το ελαφρώς φιλοσοφημένο 'η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος'. Αυτή η μοίρα και ο θάνατος κάνει το Γιούγκερμαν να σκεφτεί, να φιλοσοφήσει και να ωριμάσει, να περάσει, ξαφνικά και γι' αυτό επίπονα, το όριο μιας ζωής ασύνειδης, σαν παιδιού, για να ενηλικιωθεί, ν' αναλάβει ευθύνες και να δει στη θάλασσα του Πειραιά το νόημα της ύπαρξης του. Ο Μ. Καραγάτσης ολοκληρώνει το μυθιστόρημα του σκοτώνοντας (από φυσικά αίτια) τον ήρωα του. Όπως λέει κι ένας φίλος, αυτό που απογειώνει το βιβλίο είναι τα Στερνά του Γιούγκερμαν (γράφτηκαν μετά από χρόνια), μια τρελλή πορεία όπου ο γερολύκος Γιούγκερμαν σαν άλλος Οδυσσέας γυρίζει σπίτι του.




Νοέμβριος 2009, φαντάρος










Ο πολιτισμένος Στιγκ Λάρσον

Πως είναι μια πολιτισμένη Σουηδία; Μάλλον όχι όπως όλοι φανταζόμαστε. Ο Λάρσον στα τρία βιβλία που πρόλαβε να γράψει (πέθανε πρόωρα) καταγγέλει. Καταπιάνεται με όλα τα sos θέματα των πανελληνίων εξετάσεων: ρατσισμός, σεξισμός, τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ, περιθωριακοί, πρόσφυγες, διαφθορά και άλλα πολλά.

Όταν ο Στιγκ έπλασε τη Λίσμπετ

Τέτοια ηρωίδα δεν έχει ξαναδιαβαστεί στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ψυχωσική σύμφωνα με τους ειδικούς, ευφυέστατη σύμφωνα με τους συνεργάτες της, αστέρι στους υπολογιστές, επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο φωνάζουν οι ειδικοί, άτομο με βαθειά ηθική λένε οι φίλοι. Ο Λάρσον δείχνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν και τελικά καταπιέζουν το διαφορετικό.

Αστυνομικό μυθιστόρημα

Περιμένοντας το τρίτο βιβλίο στα Ελληνικά ελπίζω σε κάτι αντάξιο των άλλων δύο. Στο δεύτερο ο Λάρσον εκφράζεται πιο άνετα, χειρίζεται τη γλώσσα πιο δεξιοτεχνικά αν και το δεύτερο στερεί σε πλοκή και πρωτοτυπία σε σχέση με το πρώτο. Εγκλήματα πάσης φύσεως- οικονομικά, πολιτικά, σεξουαλικά- φτιάχνουν το μύθο, ένα ατέλειωτο κυνήγι την πλοκή, μια ερωτική ιστορία τις λεπτομέρειες και το αναμενόμενο happy end την τρόπον τινά κάθαρση.






Καραγάτσης και Λάρσον πεθάναν πρόωρα, 52 και 50 αντίστοιχα, ο δε Marques, ο νομπελίστας παππούς με τις ιστορίες, είναι 81. Μακάρι να φτάσει στην ηλικία και των δυο μαζί!

Καλή χρονιά!

Βόρειο τρίγωνο

Κάτω μου βράχια τόνοι, μεγατόνοι νερό γύρω μου, above us only sky.

Κυάλια νυκτός και παντού, παντού όμως, αστέρια. Βέγας-Ντενέμπ-Αλτάιρ. Αφέγγαρη η νύχτα απόψε, αεράκι.
..Τρεις..τέσσερις..πέντε..ξημερώνει. Πάλι κυάλια, ένα αόρατο άστρο σαν περιστέρι άγιο, γεμάτο χρυσόσκονη, πάλλεται. Για κείνο τ'άστρο το τρελό που ακολουθούμε. Κι εσύ κοιμάσαι, κάπου, για μένα τα βράδια κοιμάσαι.

Γενέθλια.
Πετιέμαι απάνω μια στιγμή να ελέγξω στην ταράτσα
μην πιάσαν τον Αλντεμπαράν μην κλέψανε τα άστρα.
Μεγαλώνουμε ή μικραίνουμε; Ανωτερότητα, αλληλοσεβασμός, πολιτισμός, όλα εδώ, καίτοι προσπαθώ, είναι δύσκολα, λυγίζουν μπροστά στην περίσσεια δύναμη, στην έλλειψη παιδείας. Στιγκ Λάρσον, γιατί πέθανες;


Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού.

Μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία

Internet cafe. Καφέ με το λάπτοπ της ιδιοκτήτριας δηλαδή. Στα γρήγορα μια μεταφορά εικόνας (δεν αναφέρουμε που είμαι, μας παρακολουθούν, χαχα). Στο λιμάνι, βρέχει δυνατά, τα σπίτια χτισμένα γυρώ απ' το λιμάνι σε ημικύκλιο (από ψηλά φέρνει σε καρδιά), όλα σε ενάμησι μέτρο απ' τη θάλασσα. Πολύ νερό, παντού.

Κατέβηκα προσδοκώντας να βρω εφημερίδα να πιω τον ελληνικό μου, εις μάτην, εφημερίδες το απόγευμα και αν έρθει το αεροπλάνο (με τον καιρό που κάνει, δεν προλέπεται). Άρα, μέσα με τηλεόραση, όλα συμβαίνουν έξω.

Σάββατο, τι θα έκανα έξω?

Κι εδώ, εγώ, ένας βουνίσιος, να βλέπω χειμώνα σε νησί. Εμπειρίες.

Πληρώνουμε. Χαιρετώ σας. Τα λέμε σύντομα.