Μικρά λόγια, μεγάλα έργα

Στο προηγούμενο post έγραφα για 3 αστέρες, εδώ γράφω για 3 βιβλία-αστέρια.

Νοέμβριος 2007, Μαδρίτη.




Ιδέα εμπνευσμένη από την ιστορία των γονιών του συγγραφέα. Ο Marques μπλέκει τον έρωτα με την πίστη, την εμμονή με τη διάρκεια στο χρόνο, την προσδοκία στο διηνεκές. Μια ζωή, μέχρι τα γηρατειά περιμένοντας ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα. Το βιβλίο παγίδα, όπως λέει ο ίδιος, που εύκολα πέφτεις μέσα, όπως στον έρωτα. Είχα ταυτιστεί με τον ήρωα και μάλιστα στο blog υπέγραφα Florentino μέχρι πέρσι. Το συμπέρασμα που έβγαλα απ' το βιβλίο είναι- κάπου πρέπει να το λέει- πως δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο απ' το να συμβιώσεις μ' έναν άνθρωπο για όλη σου τη ζωή. Μαθαίνεις, με υπομονή, να αντιστέκεσαι στη λύπη του έρωτα που όλο και λιγοστεύει. Με πάρα πολύ τύχη μπορεί να γίνει αγάπη, η βαθειά των μεγάλων που πέρασαν δυο ζωές μαζί (κι ας τον/την είχε απατήσει εκείνη την νύχτα, κι ας τον/την μείωνε κάποτε, τώρα πια μήπως έχουν σημασία;). Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, έρωτας σαν χολέρα, βαριά αρρώστια, σε μια Καραϊβική να ριμάζεται, κι όμως έρωτας. Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη;




Αύγουστος 2008, Λάρισα.





Σε δανειστική βιβλιοθηκή. Ούτε ήξερα τι έψαχνα. Θησαυρός. Ο Καραγάτσης γράφει το έπος του, αφήνει την καλπάζουσα φαντασία του να σε πάει μακριά, Τάμπερε, Φινλανδία. Μεγάλη μορφή. Ο Μ. Καραγάτσης κι ο Β. Κ. Γιούγκερμαν. Σε κερδίζει η αστείρευτη φαντασία, ο ρεαλισμός και το ελαφρώς φιλοσοφημένο 'η μοίρα των ανθρώπων είναι ο θάνατος'. Αυτή η μοίρα και ο θάνατος κάνει το Γιούγκερμαν να σκεφτεί, να φιλοσοφήσει και να ωριμάσει, να περάσει, ξαφνικά και γι' αυτό επίπονα, το όριο μιας ζωής ασύνειδης, σαν παιδιού, για να ενηλικιωθεί, ν' αναλάβει ευθύνες και να δει στη θάλασσα του Πειραιά το νόημα της ύπαρξης του. Ο Μ. Καραγάτσης ολοκληρώνει το μυθιστόρημα του σκοτώνοντας (από φυσικά αίτια) τον ήρωα του. Όπως λέει κι ένας φίλος, αυτό που απογειώνει το βιβλίο είναι τα Στερνά του Γιούγκερμαν (γράφτηκαν μετά από χρόνια), μια τρελλή πορεία όπου ο γερολύκος Γιούγκερμαν σαν άλλος Οδυσσέας γυρίζει σπίτι του.




Νοέμβριος 2009, φαντάρος










Ο πολιτισμένος Στιγκ Λάρσον

Πως είναι μια πολιτισμένη Σουηδία; Μάλλον όχι όπως όλοι φανταζόμαστε. Ο Λάρσον στα τρία βιβλία που πρόλαβε να γράψει (πέθανε πρόωρα) καταγγέλει. Καταπιάνεται με όλα τα sos θέματα των πανελληνίων εξετάσεων: ρατσισμός, σεξισμός, τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ, περιθωριακοί, πρόσφυγες, διαφθορά και άλλα πολλά.

Όταν ο Στιγκ έπλασε τη Λίσμπετ

Τέτοια ηρωίδα δεν έχει ξαναδιαβαστεί στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ψυχωσική σύμφωνα με τους ειδικούς, ευφυέστατη σύμφωνα με τους συνεργάτες της, αστέρι στους υπολογιστές, επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο φωνάζουν οι ειδικοί, άτομο με βαθειά ηθική λένε οι φίλοι. Ο Λάρσον δείχνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν και τελικά καταπιέζουν το διαφορετικό.

Αστυνομικό μυθιστόρημα

Περιμένοντας το τρίτο βιβλίο στα Ελληνικά ελπίζω σε κάτι αντάξιο των άλλων δύο. Στο δεύτερο ο Λάρσον εκφράζεται πιο άνετα, χειρίζεται τη γλώσσα πιο δεξιοτεχνικά αν και το δεύτερο στερεί σε πλοκή και πρωτοτυπία σε σχέση με το πρώτο. Εγκλήματα πάσης φύσεως- οικονομικά, πολιτικά, σεξουαλικά- φτιάχνουν το μύθο, ένα ατέλειωτο κυνήγι την πλοκή, μια ερωτική ιστορία τις λεπτομέρειες και το αναμενόμενο happy end την τρόπον τινά κάθαρση.






Καραγάτσης και Λάρσον πεθάναν πρόωρα, 52 και 50 αντίστοιχα, ο δε Marques, ο νομπελίστας παππούς με τις ιστορίες, είναι 81. Μακάρι να φτάσει στην ηλικία και των δυο μαζί!

Καλή χρονιά!

Βόρειο τρίγωνο

Κάτω μου βράχια τόνοι, μεγατόνοι νερό γύρω μου, above us only sky.

Κυάλια νυκτός και παντού, παντού όμως, αστέρια. Βέγας-Ντενέμπ-Αλτάιρ. Αφέγγαρη η νύχτα απόψε, αεράκι.
..Τρεις..τέσσερις..πέντε..ξημερώνει. Πάλι κυάλια, ένα αόρατο άστρο σαν περιστέρι άγιο, γεμάτο χρυσόσκονη, πάλλεται. Για κείνο τ'άστρο το τρελό που ακολουθούμε. Κι εσύ κοιμάσαι, κάπου, για μένα τα βράδια κοιμάσαι.

Γενέθλια.
Πετιέμαι απάνω μια στιγμή να ελέγξω στην ταράτσα
μην πιάσαν τον Αλντεμπαράν μην κλέψανε τα άστρα.
Μεγαλώνουμε ή μικραίνουμε; Ανωτερότητα, αλληλοσεβασμός, πολιτισμός, όλα εδώ, καίτοι προσπαθώ, είναι δύσκολα, λυγίζουν μπροστά στην περίσσεια δύναμη, στην έλλειψη παιδείας. Στιγκ Λάρσον, γιατί πέθανες;


Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού.

Μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία

Internet cafe. Καφέ με το λάπτοπ της ιδιοκτήτριας δηλαδή. Στα γρήγορα μια μεταφορά εικόνας (δεν αναφέρουμε που είμαι, μας παρακολουθούν, χαχα). Στο λιμάνι, βρέχει δυνατά, τα σπίτια χτισμένα γυρώ απ' το λιμάνι σε ημικύκλιο (από ψηλά φέρνει σε καρδιά), όλα σε ενάμησι μέτρο απ' τη θάλασσα. Πολύ νερό, παντού.

Κατέβηκα προσδοκώντας να βρω εφημερίδα να πιω τον ελληνικό μου, εις μάτην, εφημερίδες το απόγευμα και αν έρθει το αεροπλάνο (με τον καιρό που κάνει, δεν προλέπεται). Άρα, μέσα με τηλεόραση, όλα συμβαίνουν έξω.

Σάββατο, τι θα έκανα έξω?

Κι εδώ, εγώ, ένας βουνίσιος, να βλέπω χειμώνα σε νησί. Εμπειρίες.

Πληρώνουμε. Χαιρετώ σας. Τα λέμε σύντομα.

Mobile posting. (test)

Let's blog again.

The last one

Bueno, Αmigas y Amigos

Ωραίο το ταξιδάκι, σε κάποια στάση πρέπει να κατέβουμε όμως, κατεβαίνεις στην επόμενη, με ρωτάει κυρία στο μετρό. Το σκέφτομαι λίγο και λέω, δε γαμιέται, θα κατέβω. Να λοιπόν εδώ, σε λίγο εκεί -είπαμε- στο ταξίδι το Καβαφικό, άραγε αν ο Οδυσσέας έμενε με την Καλυψώ, μ' αρέσει εδώ έχει κι ωραίες γκόμενες τι θα γινόταν; Ουχί όμως, αυτός συνέχισε, να φιλήσω τη γη των προγόνων.

Τι να πεις φίλε?

Όταν ήρθα εδώ ξεκίνησα το blog για να επικοινωνώ τα εδώ στους εκεί με όλους σας. Τώρα που φεύγω, δεν ξέρω τι θα γίνουν οι απορ(ρο)ιες. Ο ΟΤΕ, και φέτος, αρνείται να μας φέρει πιο κοντά.

Σίγουρο είναι όμως ότι αύριο, μεθαύριο, μετά από χρόνια θα τις διαβάζω και θα θυμάμαι το χρονικό στην Ισπανία -ναι, όπως ο Καζαντζάκης, στα ταξίδια μου θα το συμπεριλάβω- τι με απασχολούσε, πως σκεφτόμουν κλπ. Απ' τα posts και τα σχόλια σας θα μείνει η Ισπανία ζωντανή στη μνήμη.

Το βρήκα στο blog του φίλου Avarikos,


"Να ‘σαι νέος, είκοσι πέντε χρονών, γερός, να μην αγαπάς κανένα πρόσωπο ορισμένο, άντρα ή γυναίκα, που να σου στενεύει την καρδιά και να μην σε αφήνει ν’ αγαπήσεις με την ίδια αφιλοκέρδεια και σφοδρότητα τα πάντα, και να οδοιποράς πεζός, ολομόναχος, μ’ ένα δισάκι στον ώμο, από τη μίαν άκρα ως την άλλη, στην Ιταλία, και να ‘ναι άνοιξη και να μπαίνει το καλοκαίρι και να ‘ρχονται, φορτωμένοι φρούτα και βροχές, ο χινόπωρος κι ο χειμώνας – θαρρώ θα ‘ταν αναίδεια να θέλει ο άνθρωπος μεγαλύτερη ευτυχία."

Από την "Αναφορά στο Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη


Κι όμως, φίλοι μου, η σωτηρία της ψυχής είναι σαν ταξιδάκι με κρυμμένο τραύμα. (Πες τα Λίνα)

Η ζωή είναι δρόμος, καλή αντάμωση στα σταυροδρόμια!

Hasta siempre amigas y amigos!

Ζ.

Εκλογών συνέχεια...

Και η συζήτηση συνεχίζεται, κάποιοι φίλοι ήθελαν να πουν κι άλλα, κάποιοι δεν μπόρεσαν να πουν γιατί ξέχασαν το gmail τους, το password κλπ. Ας το συζητήσουμε λοιπόν.

Πως τα βλέπω εγώ:

Θέση 1. Είμαι εναντίον της αποχής διότι με την αποχή δεν αλλάζει τίποτα, ενώ αν πας κάτι μπορεί να γίνει. Σ' αυτές τις εκλογές νίκησε το Λαος (δεν ξέρω που τονίζεται, ειλικρινά), και αυτό, κατά τη γνώμη μου, έγινε λόγω της αποχής. Αν δεν ψηφίζεις, τα ποσοστά δεν πέφτουν, οπότε δεν μαυρίζεις κανέναν.

Θέση 2. Ψήφισα δράση γιατί είναι ένα κόμμα με το οποίο συμφωνούμε σε πολλά και, κυρίως, εμπιστεύομαι τους ανθρώπους του, θέλουν να δουν αυτή τη χώρα περίπου όπως κι εγώ. Αν δεν είχε δημιουργηθεί η δράση το Μάρτιο και αν ψήφιζα (εδώ έπρεπε να κάνω αίτηση και λόγω της δράσης πήγα, αν ήμουν Ελλάδα θα ψήφιζα έτσι κι αλλιώς) θα ψήφιζα Οικολόγους Πράσινους.

Θέση 3. Το τελευταίο διάστημα έπεσε πολλή λάσπη σε δυο κόμματα, ΣΥ.ΡΙΖ.Α και Οικολόγοι Πράσινοι. Οι πρώτοι χάσαν πολύ απ' τα Δεκεμβριανά- τι να περιμένει κανείς, ο κόσμος είναι όπου φυσάει ο άνεμος, κάτι κατάλαβε τότε, άλλα τους είπε η ΤV, άλλα οι εφημερίδες, τους μπέρδεψαν, άλλοι είδαν λαϊκή εξέγερση, άλλοι είδαν μόνο γυαλιά και βιτρίνες, ένα το αποτέλεσμα, κανείς δεν θυμάται τίποτα πια- επειδή δεν καταδίκασαν τα γεγονότα. Με την άνοδο των Οικολόγων Πράσινων στις δημοσκοπήσεις κάποιοι θυμώσαν τόσο πολύ, ψάξαν και βρήκαν τα κατάλληλα εργαλεία για τη δουλειά τους, όλοι κατηγόρησαν τον Τρεμόπουλο και όλο το κόμμα (το οποίο δεν έχει αρχηγό και η σειρά στο ψηφοδέλτιο ψηφίζεται απ' τα μέλη) για μια δήλωση του, η οικολογία ξεχάστηκε κι όλοι μιλούσαν για έναν δρόμο κι ένα όνομα, σημαντικά μπορεί, αλλά η έμφαση σ' αυτό μόνο καταρράκωσε το κόμμα και την τελευταία βδομάδα οι ψηφοφόροι φαίνεται να αλλάξαν γνώμη.

Θέση 4 (και τελευταία). Που πάμε μ' αυτό το λαό, που επιμένει να ψηφίζει τα 2 μεγάλα κόμματα, που δεν διαβάζει, δεν ενημερώνεται, ξεχνάει, ζει μες τη διαφθορά χωρίς να καταλαβαίνει το κακό που κάνει γιατί δεν το θεωρεί πια κακό; Δεν υπάρχει ντροπή, λίγη τσίπα, έστω για το θεαθήναι;

Let´s talk politics...

The missing peace

My dear M.,

I remember the time you asked me what I wanted from my life and I honestly answered that I didn´t know. I think, though, I can see now a vague picture of the future I want.

As I have no answers and, worse, still look for the questions, I cannot answer your big question. What about you my friend? I guess you know the answers, I can feel somehow that you know everything.

I'm not quite sure whether you'd like to reveal them to me. I know you used to hate and love me equally but now I'm sure you want me to be happy and strive for it, as a gift without return, though be sure that I will always stand by you no matter what.

Whoever you might be inside, either my biggest fan or my biggest enemy, you kind of freed me. When I find that out it'll probably be too late, for both of us. For our friendship and the great time we had together. Before, I used to be someone else, someone without any conscience of the world, someone without any insights or answers or big questions about life. Now, however, I´ve changed, you gave me knowledge and a reborn feeling, you lent me some of your limited time. Today I need to thank you for all these I owe you. You're my best friend, you're always with me when I don't want to be alone and you're always away when I want to be alone. How wise are you? How unreal are you? Sometimes I think you're nothing but thin air, you come disguised as a beautiful woman, others as a life changing book or masterpiece music. I love you so much, you came to stay, like a childhood friend, like the first painful love, like the true thuth and the real happiness I'm feeling right now.

Even if I never come to see you again.

Love,


Z.


Ps. "The missing peace" was the title of an Art exhibition here in Madrid.

Γιατί ψήφισα δράση

Προσοχή, τα παρακάτω δεν τα γράφω για να πείσω να ψηφίσετε δράση, γράφω γιατί δεν προσπάθησα καν να πείσω κάποιον.


Αφιερωμένο στους φίλους μου


Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να πω στους φίλους μου για τη δράση αλλά ένιωθα ανίκανος να εξηγήσω (πόσο μάλλον να πείσω) τι είναι η δράση. Η αδυναμία μου αυτή εν μέρει οφείλεται στην από πριν σιγουριά μου ότι δεν θα θέλουν ν' ακούσουν και το χειρότερο θα τ' ακούσω κι από πάνω. Και δεν έχω άδικο, υπάρχουν φίλοι που μόλις πάω να τους αναφέρω κάτι ας πούμε που είπε ή έγραψε ο κύριος Ν. Δήμου κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά. "Mας έπρηξες μ' αυτόν τον Δήμου, έλεος." "Τον ξέρεις;" "Ναι, ένας δημοσιογράφος είναι που δεν τον ξέρει κανένας." (Τόσα ξέρεις τόσα λες).

Το να συζητήσω πολιτικά με τους φίλους μου είναι επιστημονική φαντασία, παπαγαλάκια της TV οι περισσότεροι (κι εγώ μαζί, των blogs) που να βγάλουμε άκρη. Υπάρχει τρομακτική αδιαφορία και φυσικά αμάθεια και πολλή ημιμάθεια (κι εγώ μαζί). "Ο Μάνος που έχει φτιάξει τόσα κόμματα." "Μα, δεύτερο κόμμα είναι." "Α, ναι; Νόμιζα περισσότερα." Και το κόμμα δεν είναι του Μάνου, 3 άνθρωποι το φτιάξαν, και ούτε εμένα μ' άρεσε που μπήκε ο Μάνος επικεφαλής του ψηφοδελτίου αφού οι Έλληνες δεν τον έχουν σε εκτίμηση (έχουν σε πολύ καλύτερους). Στην Ελλάδα όλα είναι παρεξηγημένα, η λέξη φιλελέυθερος, ο Μάνος, ο οποίος είναι ένας που τη μια πάει στη ΝΔ, μετά κάνει τους Φιλελεύθερους, τους διαλύει, πάει στο Πασόκ και τώρα πάλι κόμμα. Έτσι λένε όλοι, έτσι θα' ναι. Τι να ανταπαντήσω μετά εγώ στο ατράνταχτο αυτό επιχείρημα; Αλήθεια πόσοι άκουσαν ποτέ το Μάνο σε μια συνέντευξη να μιλάει γι' αυτά και να εξηγεί (για τις λεγόμενες κατηγορίες). Ελάχιστοι. Καμία αλλαγή ιδεολογίας. Ήταν και είναι φιλελεύθερος. Να μην μπω σε λεπτομέρειες (σας βλέπω ήδη να βαρεθήκατε) για το πως συνεργάστηκε με το Πασόκ ή για τα έργα που 'χει κάνει στην Ελλάδα, που κανένας, πλην Σημίτη στα εγκαίνια της Αττικής Οδού, δεν του αναγνωρίσε.

Πως λοιπόν να εξηγήσω σε κάποιον γιατί υποστηρίζω τη δράση αν η συζήτηση είναι απ' την αρχή καμμένη; Δεν είμαι και κανένας δεινός ρήτορας. Οπότε όσο κι αν θέλω να βοηθήσω, δεν μπορώ παρά μόνο με την ψήφο μου.

Υποστηρίζω τη δράση γιατί εμπιστεύομαι τους ανθρώπους της, βλέπουν μια Ελλάδα να καταστρέφεται και τρέχουν να τη σώσουν. Είναι οι πιο πολλοί άνθρωποι επιτυχημένοι και αυτοδημιούργητοι (κι όχι παιδιά κι ανήψια...), ανάγκη από λεφτά δεν έχουν για να τα πάρουν απ' τους πολίτες. Πολλοί έχουν διαφορετική ιδεολογία αλλά συμφωνούν στα βασικά, πιστεύουν στην ελευθερία του ατόμου μες στην κοινωνία και σε μια κοινωνία που θα σέβεται το άτομο (θεωρητικό αλλά πόσο ισχύει σήμερα;). Με την διακήρυξη της δράσης συμφωνώ, αν έχετε λίγο χρόνο ρίξτε μια ματιά.

Κι ένα σχόλιο για την αποχή των εκλογών. Γιατί ήμουν εναντίον (πριν 2 χρόνια ήμουν υπέρ, οι απόψεις να αλλάζουν όμως). Διότι πολύ απλά αν όλοι αυτοί που απείχαν θέλοντας να δώσουν ένα μήνυμα στην κυβέρνηση είχαν πάει να ψηφίσουν "μικρά" ή "πολύ μικρά" κόμματα, το μήνυμα θα ήταν ισχυρότερο (δείτε τώρα πως το ερμήνευσαν) και πιθανότατα ο κ. Πλέυρης δεν θα ήταν σήμερα ευρωβουλευτής.

Σύμφωνοι

Πρίν γράψω τα δικά μου συμπεράσματα, αναδημοσιεύω εδώ απ' το blog του Ροΐδη εμμονέςτο κείμενο Μωρίας εγκώμιον



Μωρίας εγκώμιον

08/06/2009 από Po

(Siemens, το στήριγμα της ελληνικής οικογένειας)

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Παραφράζω τον Μπρεχτ: Στον τοίχο είναι με κιμωλία γραμμένο «Θέλουμε να πεθάνουμε στοιβαγμένοι σε ράντσα νοσοκομειακών διαδρόμων. Αυτός που το ‘γραψε δανείζεται τώρα λεφτά για να πληρώσει το φακελάκι για να εγχειριστεί».

Ο λαός εμίλησε και όποιος προσθέσει τα ποσοστά των κομμάτων της Siemens και των δορυφόρων τους θα αντιληφθεί πολλά. Θα έλεγα «Αυτή είναι η Ελλάδα» αλλά αφ’ενός δεν διαθέτω το θράσος του παλιού πρωθυπουργού που το είπε και αφ’ ετέρου δεν πάσχω από τόση μυωπία που να μην βλέπω τον Μπερλουσκόνι, τον Σαρκοζί, τον Μπους και τον Πούτιν να βγάζουν τη γλώσσα τους, θυμίζοντάς μου πως αυτά συμβαίνουν και εις Παρισίους.

Ο μέσος άνθρωπος για να δικαιολογήσει την ψήφο του που οφείλεται είτε στη βλακεία του, είτε στο ότι αναγνωρίζει στο πρόσωπο του κ. Τσουκάτου τον εαυτό του, είτε στο ότι ο κ. Ψωμιάδης του έχει τάξει διορισμό, είτε στο ότι του αρέσει να λέει ψέματα ακόμη και στον εαυτό του, έχει έτοιμη τη δικαιολογία: «Όλοι ίδιοι είναι». Με τη συνείδηση αναπαυμένη θα σταυρώσει τον κ. Παυλίδη, θα χειροκροτήσει τον κ. Ρουσόπουλο, θα ζητωκραυγάσει στην κεντρική κανιβαλική συγκέντρωση κροτίδων και καπνογόνων του ΓΑΠ, και θα δηλώσει αγανακτισμένος στην τηλεόραση: Τους σιχάθηκα, θα πάω για μπάνιο, δεν ψηφίζω κανένα τους. Ενίοτε λέει αλήθεια και ιδιωτεύει σε κάποια παραλία αλλά προσωρινά μόνο και μόνο για να εκβιάσει τον κομματικό κομισάριο για κάποιο παραπανίσιο ρουσφετάκι στις επόμενες εκλογές που για εθνικούς λόγους γίνονται πάντα συντομότερα. Ο κ. Τράγκας, ο κ. Αυτιάς, ο κ. Παπαδάκης, θα κολακεύσουν από τα τηλεπαράθυρα τον επαναστάτη με τα βατραχοπέδιλα, τον θρασύ νεαρό βλάκα που γύρισε την πλάτη σε ένα δικαίωμα που κατάκτησαν με αίμα άλλοι για χάρη του και στις βουλευτικές εκλογές θα επιστρέψει για να τις μετατρέψει σε μάχη στήθος με στήθος με το ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποκτήσει ξανά ο δικομματισμός ένα θηριώδες ποσοστό του 80%.

Θα επανακάμψει λοιπόν στην κάλπη η άμυαλη κοπελίτσα που πήγε παραλία, για να επιβραβεύσει τη βαρβαρότητα με την αφελή σκέψη που έχουν οι πολλοί πως αυτή δεν αφορά και αυτούς. Είναι το «Γιατί σε μένα Θεέ μου;» του αρχιεπισκόπου τους, που δείχνει τον εγωκεντρικό και ανόητο τρόπο σκέψης τους. Θα ψηφίσει λοιπόν ο άνθρωπός μας για μια Ελλάδα πρώτη στους εξοπλισμούς, την περιβαλλοντική μόλυνση και τη διαφθορά και τελευταία στην παιδεία και στην υγεία. Δυο κόμματα είναι οι πραγματικοί νικητές των εκλογών. Το Λαός και οι Οικολόγοι, που πήραν ποσοστά πάνω και από τις προηγούμενες βουλευτικές και από τις ευρωεκλογές. Για τις ψήφους του Λάος κάθε σχόλιο είναι περιττό. Η ψήφος στους Οικολόγους διαθέτει το περιβαλλοντικό άλλοθι αλλά στην πλειοψηφία της είναι ψήφος απολίτικη και προσωρινή, που επιβραβεύει την απουσία, την ιδεολογική χαλαρότητα και την ασάφεια. Οι άνθρωποι που ψήφισαν ΛΑΟΣ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αυτοτιμωρούνται, τιμωρούν και τα παιδιά τους που σνομπάρουν τις ευρωεκλογές κάνοντας ή νομίζοντας πως κάνουν ντόλτσε βίτα. Τους περιμένει στη στροφή η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, το μεσαιωνικό ωράριο, η απόλυση, η εργασιακή κόλαση, ο δανεισμός, το μολυσμένο περιβάλλον, η απάνθρωπη πόλη, η έρημη επαρχία, το ράντσο στο νοσοκομείο, τα θλιβερά γηρατειά με κάποια δυστυχισμένη κακοπληρωμένη μετανάστρια στο προσκεφάλι τους, οι καβγάδες με τα κακομαθημένα αρπακτικά παιδιά που γαλουχημένα σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία ζητούν τα πάντα από τους γονείς και τίποτα από τον εαυτό τους.

Το μπλογκ του κ.Ροϊδη έχει μια εμμονή κατά της Εκκλησίας. Όχι άδικα. Χωρίς να παραγνωρίζω τους πάρα πολλούς ακόμη παράγοντες οικονομικούς, ταξικούς, κοινωνικούς που έχουν διαμορφώσει τη σχιζοειδή νεοελληνική πραγματικότητα, επιμένω πως μέγιστο μέρος της ευθύνης για τη διαμόρφωση της γλοιώδους προσωπικότητας του μέσου Νεοέλληνα, το έχει η Εκκλησία. Οι ουμανιστές της Αναγέννησης, οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού, οι μαρξιστές Επαναστάτες είχαν αντιληφθεί τι κίνδυνο εκπροσωπεί η Εκκλησία και την έβαλαν στο στόχαστρό τους. Όπιο που αποκοιμίζει τη σκέψη, ναρκωτικό που ξεγελάει τον ανθρώπινο πόνο, δηλητήριο μισαλλοδοξίας και φανατισμού, παραισθησιογόνο που θολώνει το νου του μέσου ανθρωπάκου τόσο που να πιστεύει πως ο ίδιος θεός που αφήνει να πεθαίνουν παιδιά από την πείνα θα βοηθήσει τον κανακάρη του στις εισαγωγικές εξετάσεις.

Η ελληνική Αριστερά, αρνείται να δει αυτήν την πραγματικότητα σε όλη της την έκταση. Παραπαίει, σκιαμαχεί, υποχωρεί και παραμελεί το καθήκον της αλλαγής των συνειδήσεων στην ίδια τη ρίζα του κακού. Στην υποκρισία που η Εκκλησία διδάσκει στα παιδιά από την κούνια τους. Από την ίδια τη στιγμή που τα παιδάκια διδάσκονται το παραμυθάκι του Αδάμ και της Εύας, καταλαβαίνουν πως οι μεγάλοι λένε ψέματα, οι μεγάλοι τους κοροϊδεύουν, πως οι μεγάλοι υποκρίνονται. Μαθαίνουν πως πέρα από την ορθολογική επιστημονική σκέψη, υπάρχει και ο μεταφυσικός παραλογισμός, ο κόσμος των ιερέων και των μάγων, όπου όλα τα ψέματα επιτρέπονται. Όταν ο θεός είναι τόσο βάρβαρος που καίει αμαρτωλούς στην Κόλαση, όταν ο ίδιος που έδωσε τη σεξουαλική επιθυμία την θεωρεί αμαρτία, όταν είναι τόσο εγωιστής που θέλει να τον λιβανίζουνε, όταν γκρεμίζει το σπίτι του φτωχού και θάβει στα ερείπια το νεογέννητο μωρό του, τότε κάθε κακότητα, κάθε μικρότητα και κάθε ατιμία επιτρέπονται. Οι βάσεις για να ενσωματωθεί το παιδί στη θλιβερή νεοελληνική πραγματικότητα και να επιβραβεύσει τον ξυλοδαρμό του μετανάστη, τον ασύλληπτο βιτριολιστή της Κούνεβα, τη νόμιμη μίζα του κ. Τρεπεκλή, την απόδραση του κ. Χριστοφοράκου, τη ζαρντιέρα και μυριάδες άλλα, έχουν μπει.

Υ.Γ.
O κ. Αυτιάς μας πληροφορεί πως ο Κώστας ο Καραμανλής κάλεσε όλους τους υπουργούς του αύριο στην Αθήνα και η κα Μιλένα Αποστολάκη μας βεβαιώνει πως ο ΓΑΠ ανασκουμπώνεται και από αύριο δουλειά. Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει.

Τις πταίει;