Απ' το σχολείο.

Μπαίνω προχθές στην τάξη, οι τέσσερις τους κρυμμένες (γύρω στα 12-13) κάτω απ’ τα θρανία, βλέπω τον πίνακα είχε τρία μεγάλα 6άρια στη μέση και γύρω-γύρω πολλές φορές γραμμένη τη λέξη DEAD, κάπου πιο δίπλα το όνομα μου και δίπλα σ’ αυτό you are DEAD.
Όχι, δεν το ‘δα στον ύπνο μου. Προοδεύουν αυτά τα παιδιά, μαθαίνουν. Με συμπαθούν κατά βάθος το ξέρω.


Σήμερα είπα στα παιδάκια για τον αγώνα χθες και όλα τα ‘βαλαν μαζί μου επειδή είπα κρίμα για τη Barcelona.
Θυμάμαι κι εγώ το Euro που έρχεται, και λέω ετοιμαστείτε να χάσετε. Εκεί όλα ξεσηκώθηκαν, γιουχάριζαν τη Γκρέθια, μόνο ένα φώναζε υπέρ της Ελλάδας, όχι για να γλείψει τον καθηγητή του αλλά για να μην είναι με τους άλλους. Και τέλος λέω Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν θυμάστε που νίκησε την Ισπανία το 2004;
Έρχεται κοντά ένα μικρό και τον βλέπω να μετράει τα δάχτυλα του.
(Θα θέλει να μου πει ότι απ’ το 2004 μέχρι τώρα έχει περάσει τόσος καιρός, σκέφτηκα. Και του’ χα έτοιμη την απάντηση Αφού κάθε 4 χρόνια γίνεται το Euro.) Και μου λέει το μικρό σε ελεύθερη μετάφραση Τι λε ρε δάσκαλε; Εγώ το 2004 ήμουνα τεσσάρων.
Αυτό ήταν, με τάπωσε. Τότε συνειδητοποίησα τι κάθομαι και λέω με τα 8χρονα, αυτά γεννήθηκαν μόλις το 2000!
Εντυπωσιακό.

Αυτές οι μανάδες που γιορτάζουν την Κυριακή έχουν να πάρουν απ’ τα παιδάκια τους άπειρες κάρτες και λουλουδάκια.
Ο μόνιμος δάσκαλος τους έβαλε να φτιάξουν λουλούδια με χαρτί γκοφρέ να τα δώσουν στη μανούλα και να πουν Feliz dia de la madre, ο δάσκαλος των Αγγλικών τους (εξ Αμερικής, είναι σε προγράμματα ειδικά όσοι σπουδάζουν Ισπανική Φιλολογία έρχονται για ένα χρόνο σε Ισπανικά σχολεία και ‘διδάσκουν’ Αγγλικά) έγραψε ποιηματάκια τύπου You are a wonderful Mom, εμείς τους βάλαμε να κάνουν poster και κάρτες με λουλουδάκια και καρδούλες και να γράψουν I love you, mom και Happy Mother’s Day.
Κι αυτό εντυπωσιακό.

Υγ.: Η φωτογραφία από ένα δημοτικό (δημόσιο), το περιστέρι και η λέξη ειρήνη σε πολλές γλώσσες (την είχε και σε άλλες πιο αριστερά, έγραφε και IRENE).

Portero Vs Barcelona FC

Μόλις πέρασε στον τελικό η Manchester United. Αυτά είναι. Οι παίκτες της δεν μπορώ να πω ότι με πείσανε. Εξαίρεση, ο τερματοφύλακας, γατόνι. Για να δούμε και στον τελικό.

Καλό Πάσχα!

Δεν ήξερα τι να γράψω, κάτι για το Πάσχα. Έλεγα να ανεβάσω ένα κείμενο περσινό που ‘χα διαβάσει, δε μ’ άρεσε τελικά. Έτσι κατέληξα στο να ψάχνω. Εδώ που βρίσκομαι, δεν μπορώ να μπω σε Πασχαλινό κλίμα-πάντως έχει άπλετο ελληνικό φως- εδώ είναι λίγοι οι Έλληνες ορθόδοξοι, πρέπει να' χει και εκκλησία.

Τελικά διαβάζοντας μερικά κείμενα όπως αυτό παρακάτω (μπορείτε να το δείτε εδώ με τις φωτογραφίες του) ένιωσα ότι είμαι στην Ελλάδα, τη γιορτινή, τη φωτεινή, την ανοιξιάτικη.

Καλό Πάσχα σε όλους!


Υγ.: Μιας και θυμήθηκα το στίχο του Ζούδιαρη Πάσχα στο χωριό, συγκέντρωση μετοίκων, να προσέχουμε οι οδηγοί.



Ο Αμλέτος στη Σπιανάδα
(Από το Νίκο Δήμου)


ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ η λέξη παράδεισος σημαίνει ένα πράγμα: Πασχαλινή Κέρκυρα.

Φαντάζομαι τον παράδεισό μου, σαν παράδεισο των αισθήσεων. Και σ' όλο τον κόσμο, μόνο σ' έναν τόπο, μόνο μία στιγμή το χρόνο, φτάνουν όλες οι αισθήσεις ταυτόχρονα στην κορύφωσή τους.

Μεγάλο Σάββατο πρωί, ώρα εννέα, στη Σπιανάδα.

Η πρώτη ευτυχία έρχεται από την αίσθηση του χώρου. Τι ηδονή για την ψυχή, που έχει χάσει τα μέτρα της ανάμεσα στο συμπιεσμένο και στο απεριόριστο! Εδώ ο χώρος λειτουργεί, αναπνέει. Έχει την άνεση, το ρυθμό και τα όρια που περιμένεις. Αισθάνεσαι τοποθετημένος στις ανθρώπινες συντεταγμένες σου - στις σωστές σου αναλογίες. Τίποτα δε σε πιέζει, όλα γύρω σου σε στηρίζουν, σε πλαισιώνουν. Esplanade, Σπιανάδα. Εδώ η λέξη πλατεία, βρίσκει το πρώτο της νόημα.

Η δεύτερη ευτυχία είναι η όραση.Βλέπεις το κερκυραϊκό φως γλυκό, μελένιο, να χαϊδεύει τις προσόψεις των σπιτιών του Λιστόν. (Α! οι προσόψεις της Κέρκυρας: πίνακες τέχνης και φύσης - όπου τα χρώματα και η υγρασία παίζουν μόνο με τόνους και ημιτόνια). Βλέπεις τον καταγάλανο ουρανό (πάντα είναι γαλανός ο ουρανός το Μεγάλο Σάββατο στην Κέρκυρα - ο Άγιος φροντίζει γι' αυτό), μέσα από τα πορφυρά λουλούδια του δέντρου του Ιούδα. Σε λίγο θα δεις τα χρυσά, τα γαλάζια και τα κόκκινα της λιτανείας.

Πανηγύρι έχει η όσφρηση. Όλη η Κέρκυρα ένας κήπος. Ευωδιάζει τόσο έντονα, που ώρες - ώρες σε ζαλίζει. Πνοές-πνοές έρχονται σαν μικρά κύματα οι μυρωδιές - κάθε λουλούδι, κάθε δέντρο, κάθε πλαγιά και κάθε χωριό της Κέρκυρας σου στέλνει το δικό του μήνυμα.

Όλα όμως θα τα δέσει η ακοή, μόλις από μακριά ακουστούν οι ήχοι της μεγάλης λιτανείας. Το Μέγα Σάββατο οι Κερκυραίοι περπατάνε τον Άγιό τους. Με φιλαρμονική και στολές. Με σεβασμό και έξαρση. Με μουσική.

Μουσική στην Κέρκυρα - που έχει περισσότερες φιλαρμονικές από κινηματογράφους. (Ένας ορισμός του πολιτισμού; Όταν οι ασκούντες την τέχνη ξεπερνάνε τους ακροατές;) Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποιο πρώτο πρωινό ξύπνημα σ' ένα παλιό, πανύψηλο ξενοδοχείο της Σπιανάδας, όταν από κάθε παράθυρο ακουγόταν και άλλη μπάντα.

Στην Κέρκυρα η μουσική δεν είναι απλός ήχος. Γίνεται περιβάλλον. Γίνεται ζωή. Γίνεται - τελικά - οι ακροατές της. Το κοινό δεν είναι δέκτης αλλά τμήμα του έργου.

Κάποτε αυτό θα το πούνε "χάππενινγκ".

Υπάρχει ένα μουσικό κομμάτι που ακούγεται μόνο στην Κέρκυρα, μόνο στη λιτανεία. Ένα κομμάτι μελωδικό σαν τους κήπους της Κέρκυρας, λυπημένο σαν την εβδομάδα των Παθών, λυρικό σαν το ασημένιο φως των ελαιώνων, ρυθμικό σαν το κύμα της θάλασσας. Πένθιμο εμβατήριο από τον "Άμλετ" του Franco Faccio. Οι Κερκυραίοι το λένε απλά "ο Αμλέτος".

Όταν λοιπόν ανυψωθεί ο Αμλέτος σαν λυγμός και σαν έκσταση πάνω από τις κοκκινόχρυσες στολές της Παλαιάς Φιλαρμονικής, η αίσθηση δεν αντέχεται. Η ζωή τεντώνει τόσο μέσα σου, που νομίζεις πως θα σπάσεις από ευτυχία. Σαν πόνος και σαν βάλσαμο ο Αμλέτος κυματίζει πάνω από την πλατεία κι εσύ γεύεσαι τον παράδεισο σ' αυτή τη Γη.

Δεκατρείς φορές έχω ακούσει τον Αμλέτο στη Σπιανάδα και κάθε φορά νομίζω πως η καρδιά μου θα σταματήσει (και ίσως εύχομαι να σταματήσει έτσι!). Αψηφώ την εορταστική ταλαιπωρία, την τουριστική πολυκοσμία, τη βαρβαρότητα των ορεσίβιων (δίπλα στους Επτανήσιους, όλοι εμείς είμαστε αρκούδες). Ό,τι και να γίνεται γύρω, ο Άγιος και ο Αμλέτος νικάνε - και το θαύμα λειτουργεί κάθε Μεγάλο Σάββατο στη Σπιανάδα.

Α, Κέρκυρα-Κέρκυρα, που δεν γνώρισες την τυραννία του Τούρκου και την κακομοιριά του πεύκου. (Το δέντρο-ραγιάς, άμορφο και άσκημο). Πού μαζί με τ' αδέρφια σου νησιά σώζετε το όνομα της ποίησης και της μουσικής στην Ελλάδα.

Κι αν τύχει να είμαι μακριά, όπου κι αν βρεθώ, όταν έρθει Μεγάλο Σάββατο τραγουδάω μέσα μου τον Αμλέτο. Κλείνω τα μάτια και για ένα δευτερόλεπτο το θαύμα συντελείται πάλι.

Ο παλιός Αμλέτος, ο σκοτεινός πρίγκιπας της αμφιθυμίας, πνίγηκε στο φως, τη μελωδία και τη μυρωδιά της άνοιξης. Αμφιβολία καμιά: "γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".

Ο παράδεισός μου: Φως, ανθισμένη Σπιανάδα και η Παλαιά Φιλαρμονική να παίζει, να παίζει, να παίζει τον Αμλέτο.

...................................................................

Tο κείμενο γράφτηκε το 1980. Έκτοτε ευτύχησα να ξανακούσω αρκετές φορές τον Αμλέτο. Οι δύο ομαδικές φωτογραφίες είναι της Αναστασίας Μπάιλα-Βάιλα, που κάποτε τον εικονογράφησε. H μικρή τουριστική φωτό, δίπλα, δείχνει την Ανάσταση (μοναδική σε όλο τον νησί) στην απέραντη Σπιανάδα.

Θέμα για συζήτηση

Λοιπόν, καιρό έχουμε να σχολιάσουμε ένα θέμα, για αφήστε το ποντίκι και τεντώστε καλά τα δάχτυλα σας να’ ναι έτοιμα για τα ατέρμονα σχόλια (κοινώς σεντόνια). Θα’ θελα λοιπόν τη γνώμη όλων σας (αν πάλι θεωρείτε τη συζήτηση στα blogs χαζομάρα, απολύτως κατανοητό, εμείς τη γουστάρουμε).

Άκουσα χθες στο ράδιο θέλουν να αποσύρουν βιβλίο απ’ τις σχολικές βιβλιοθήκες, πρόλαβα και άκουσα μόνο το όνομα της συγγραφέως Έρση Σωτηροπούλου, και νόμιζα ότι άκουσα Σώτη Τριανταφύλλου, σκέφτηκα τι έγραψε ‘ η μικρή ξανθιά’ και προκάλεσε πάλι. Ήμουν έτοιμος να την υπερασπιστώ πάντως.

Τελικά άλλη η συγγραφέας, δεν την ήξερα, κοιτάω στο in.gr να μάθω για το βιβλίο, κανένα νέο. Και σήμερα διαβάζω σε πάρα πολλά blogs (το ένα σε στέλνει στο άλλο) τι ακριβώς έχει γίνει.

Σπάνια βάζω links και videakia αλλά το συγκεκριμένο θέμα έχει πολύ ενδιαφέρον νομίζω. Υπάρχουν οι μεν και οι δε, οι υπέρ και οι κατά.

Δείτε το videaki sto youtube

Εσείς τι λέτε;


Δείτε εδώ σημερινό ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ... ΕΙΣ ΤΑΣ ΣΧΟΛΙΚάΣ ΒΙΒΛΙΟΘήΚΑΣ...

Δείτε εδώ σημερινό Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές

Δείτε εδώ σημερινό Ο κ. Κων. Πλεύρης πετυχαίνει Απόφαση απόσυρσης βιβλίου από τα σχολεία (Hellas 21st cent. A. D.)

Συγγνώμη για τα πολλά links, ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσετε όλα. Αλλά το video να το δείτε, εκεί είναι το ζουμί.

Παρόντες οι bloggers και τρελή η διαφήμιση του βιβλίου.

Εγώ πιστεύω ότι το βιβλίο να μείνει εκεί που είναι.

Για τη βωμολοχία, ειδικά για τα παιδιά στην ηλικία του Γυμνασίου και του Λυκείου η βωμολοχία είναι μες στη ζωή τους, την εφηβική. Τι να πειράξει; Εγώ έψαχνα πως και πώς να βρω ένα τέτοιες ‘απαγορευμένες’ λέξεις σε βιβλία και λεξικά (ακριβώς επειδή ήταν απαγορευμένες). Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας.

(Εμένα σήμερα με ρωτούσε όλη η τάξη –ετών 10 με 11 – τι σημαίνουν οι λέξεις fucking, bitch, masturbate τις οποίες είχαν βρει στο λεξικό, ήξεραν πολύ καλά τι σημαίνουν)

Το να διαβάζεις αποσπάσματα από ένα βιβλίο και να το κρίνεις όπως σε συμφέρει είναι πολύ εύκολο, γιατί όμως το βιβλίο πήρε το πρώτο βραβείο;


Το όλο θέμα εγείρει απορίες:
Λογοκρισία (απαγόρευση ή όχι)
Παιδαγωγική (παιδικές ψυχές)
Ιδεολογία (χυδαιότητες, προστυχιές, αντιχριστιανισμός)
Νομοθεσία (μπορεί ένας πολίτης και ένας δικαστής να αποφασίζουν για τέτοιο πράγμα, που είναι το παιδαγωγικό ινστιτούτο, το υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού κλπ;)


Τι μου διέφυγε; Βοηθήστε.

A one-way trip

Δεν ξέρω γιατί. Άλλοι συγκινούνται από τέχνες, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής- εμένα όσες φορές και να με βάλεις μπροστά στη Μόνα Λίζα ή στη Γκέρνικα δεν συγκινούμαι- άλλοι όταν βλέπουν μωρά, όταν διαβάζουν ένα όμορφο ποίημα, όταν ακούν ένα όμορφο τραγούδι ή μια μελωδία και από πολλά πολλά άλλα.

Εμένα με συγκινούν πολύ οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, ειδικά όταν βλέπω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάνει, Κυριακή απόγευμα, τη βόλτα του στην πλατεία χεράκι χεράκι. Στην Ελλάδα δεν έχω δει κάτι τέτοιο, εδώ όλα τα ‘μεγάλα ζευγαράκια’ κρατιούνται σφιχτά χέρι με χέρι. (Το πιο ωραίο ήταν όταν είδα ζευγάρι τυφλών με τα μπαστουνάκια να κάνει βόλτα μια ηλιόλουστη μέρα- νεαρό ζευγάρι).

Η φωτογραφία παραπάνω αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Τα ηλικιωμένα ζευγαράκια περπατάνε χέρι-χέρι αλλά αφήνουν μια μικρή απόσταση ανάμεσα τους, είναι το δικαίωμα του καθενός να’ χει το δικό του χώρο, (αναφαίρετο δικαίωμα για να κρατάει ο γάμος τόσα χρόνια) όμως τα χέρια ενωμένα, το ίδιο ισχύει και στο κρεβάτι τους, στον τρόπο που κοιμούνται, υπάρχει απόσταση, όποιος έχει διαβάσει το «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του Marques καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ.

Δεν ξέρω γιατί. Ίσως μάλλον επειδή τους συμπαθώ, επειδή τους σέβομαι, σέβομαι έναν γέρο, μια ζωή ολόκληρη, και ούτε καν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να σημαίνει μια ζωή ολόκληρη.

Πόσες αναμνήσεις, άλλες γλυκιές, άλλες πικρές, άλλες χαμένες στο χρόνο, στα βάθη του μυαλού, χωρίς να γνωρίζεις το πότε, το πώς, το γιατί και πάντα να μένεις με την αμφιβολία, ήτανε δεν ήτανε, ήταν τότε ή όχι, να χρειάζεσαι ώρες να βγεις απ’ αυτό το παιχνίδι της μνήμης, να βρεις το κουράγιο να κλείσεις όλα τα παράθυρα που ανοίγουν αυτόματα το ένα μετά το άλλο. Ο Νίκος Δήμου στο ‘Οι Δρόμοι μου’ (η τρόπον τινά αυτοβιογραφία του) γράφει στον πρόλογο «Είμαι σίγουρος ότι έγραψα την αλήθεια- αλλά δεν είμαι σίγουρος πως δεν τη φαντάστηκα»

Εκεί, χαμένοι σε τόσες αναμνήσεις, φυλακισμένοι στη φυλακή των απολύτως δικών τους προσωπικών εμπειριών, αγκιστρωμένοι απ’ την ουτοπία του παρελθόντος. Μετράνε, ξαναμετράνε, δεν τους βγαίνουν τα χρόνια, οι ημερομηνίες ένα κοπάδι πουλιά που όσο και αν προσπαθούν να τα βάλουν σε μια σειρά, εκείνα πετάνε μακριά και χάνονται. Τι μένει πια; Καρτερούν με λαχτάρα και κρυφή ανησυχία.

(Μιλούσε κάποτε ο Αθερίδης στο Φώτη και τη Μαρία για την ασφάλεια της ανάμνησης, για παράδειγμα θυμάσαι ότι το πρωί πέρασες το δρόμο, ξέρεις ότι τον πέρασες, δεν κινδυνεύεις να σε πατήσει αμάξι, έχει συμβεί, ξέρεις το αποτέλεσμα, υπάρχει ασφάλεια.)

Πιστεύω πως όσο μεγαλώνουμε και πληθαίνουν οι αναμνήσεις, τόσο πιο πολύ χάνεται αυτή η ασφάλεια που προσφέρει η ανάμνηση. Λόγια, πράξεις και γεγονότα γίνονται ένα, παίρνουν όλα μια εικόνα στο μυαλό μας. Όταν ακούς τη λέξη, αυτόματα βλέπεις την εικόνα, η οποία περιλαμβάνει τα πάντα. Κι αν μια λέξη σου δίνει μια εικόνα με χίλιες λέξεις, σκέψου τι γίνεται στους ανθρώπους που το μυαλό τους είναι γεμάτο (πόσα χρόνια!) από αναμνήσεις, αστράφτουν οι εικόνες και τους κατακλύζουν με λέξεις. Υπάρχουν λέξεις με τέτοιο συναισθηματικό φορτίο που μπορούν να προκαλέσουν εμφράγματα. Θυμάμαι τον παππού μου, όποτε –κάθε Κυριακή μεσημέρι στο Θεσσαλία- άκουγε το Να’ σαν τα νιάτα δυο φορές και τον έπαιρναν τα κλάματα, μεγάλες συγκινήσεις.

Όταν βλέπω ένα γέρο ή μια γριά αυτά σκέφτομαι, τι σκέφτονται, αν παίζουν αυτό το παιχνίδι και αν βγαίνουν νικητές, ενάντια στο χρόνο. Θυμούνται τόσα, κι άλλα τόσα, απ’ τα παιδικά τους χρόνια, πολέμους, κακουχίες, πείνα, δίψα, φτώχεια, χαρές, λύπες, αγάπες, χωρισμούς, ξενιτιά, φιλίες, γλέντια, το/τη σύντροφο που πιο πάνω δεν μπορεί να φτάσει η αγάπη τους, απώλειες (έχασαν παππούδες, γονείς, φίλους, συντρόφους). Τώρα βλέπουν τον κύκλο της ζωής, μπροστά τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τη συνέχεια.

Κι όμως επιμένουν να ζουν, (και δε μένουν για να επιζούν), επιμένουν να θυμούνται, αφού όλοι και όλα υπάρχουν ακόμα εκεί, έχουν γίνει η ίδια η ζωή τους. Βγαίνουν νικητές ενάντια στη ματαιοδοξία, στο θάνατο, στον ίδιο το χρόνο. Το ότι υπάρχουν οι γέροι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ελπίδας, της νίκης, της αισιοδοξίας, είναι παρήγορο να βλέπεις πως ξεπέρασαν όλα αυτά που πέρασαν (έστω κι αν τα κουβαλάν για πάντα μαζί τους και πονάν ακόμα). Ακόμα, οι γέροι άνθρωποι που συνεχίζουν να ζουν παρά τα προβλήματα του γήρατος, αρρώστιες κλπ. δείχνουν το δρόμο της υπομονής και του θάρρους..

Αυτό πρέπει να’ ναι. Έρωτας για τη ζωή. Σεβασμός σε μια ζωή ολόκληρη. Στο ταξίδι τους.

Σατραπεία έως και σήμερα. Αύριο όχι!

‘Ο Γιαννάκης, 25 χρόνων, καλό παιδί, μόλις διορίστηκε σε μια πολύ καλή θέση στο δημόσιο, ας είναι καλά ο θείος του που έβαλε τα μέσα αλλιώς τι θα ‘κανε το παιδί;’

Και έρχομαι εγώ με τις απορίες μου, γιατί ρε παιδιά, γιατί;
Πως τα κάναμε έτσι; Αυτή η γλώσσα, η εξέλιξη της καταγράφει τα πάντα, μαρτυράει τα πάντα. Δείτε λέξεις που έχουμε για το μέσο και τη διαφθορά: μέσο, βύσμα, δόντι, ρουσφέτι, δωροδοκία, λάδωμα, μίζα, σπρώξιμο, βόλεμα, φακελάκι, πελάτης και σίγουρα κι άλλες που δεν θυμάμαι τώρα.

Μα είναι ωραίο να παρακαλάει μάνα και πατέρας τον καθένα, να υπόσχεται ψήφους, να γίνεται ρεζίλι, να τρέχει από πόρτα σε πόρτα, από τηλέφωνο σε τηλέφωνο, κάθε μέρα, να ψάχνει, τι; Μπας και καταφέρει να χώσει τον κανακάρη ή την κανακάρισσα του στο δημόσιο, στον παράδεισο, εκεί, στο χώρο της αποχαύνωσης: ‘Ρε τι επιχείρηση ν’ ανοίξεις, πας καλά; Κοίτα να μπεις στο δημόσιο κι άσε τις μαλακίες, μισθός βρέξει χιονίσει, και εσύ τι θα κάνεις, θα τα ξύνεις, όπως όλοι, μην είσαι χαζός!’

Αυτά σιχαίνομαι.
Αυτά είναι που μας κρατάνε πίσω. Πείτε μου ένα όφελος απ’ τη διαφθορά, εντάξει ίσως γι’ αυτόν που κερδίζει κάτι μόνο, αλλά οι υπόλοιποι; Θα μου πείτε η μισή Ελλάδα έχει μέσο (αυτό το πιστεύω σίγουρα), όπως έλεγε κι ένας πολιτικός, σα μικρή χώρα που είμαστε, ο καθένας έχει κι από ένα γνωστό εδώ κι εκεί.

Άντε, βραχυπρόθεσμα μπορεί κάποιοι πραγματικά να βολεύονται, αλλά η επόμενη γενιά; Θέλετε να παρακαλάτε κι εσείς αύριο για τα παιδιά σας;

Το χείριστο όλων, τα τελευταία χρόνια, βλέπω πολλούς να απολαμβάνουν κάποια ευκολία με βύσμα και αντί να το κρύβουν, το διατυμπανίζουν με υπερηφάνεια (το’ χω δει και είπα ήμαρτον!) ενώ θα ‘πρεπε τουλάχιστον να κοκκινίζουν, όσο να πεις είναι και παράνομο ρε. Αυτό είναι ηλιθιότητα! Και μετά γεμίζει ο διοικητικός τομέας με ανθρώπους ανίκανους που μάλλον απεχθάνονται αυτό που κάνουν.

Κι εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα, η αποδυνάμωση των θεσμών, κανένας σεβασμός στους νόμους από κανέναν (α, συγγνώμη από κάποιους μαλάκες μόνο που την πληρώνουν πάντα, που δεν είναι τόσο ευφυείς όσο οι άλλοι, οι ξύπνιοι). Ποιος εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη, την αστυνομία, τις εξουσίες γενικά;

Πρωτοσέλιδο σήμερα σε Ισπανική εφημερίδα Συνελήφθη πολιτικός του κόμματος της αντιπολίτευσης για διαφθορά. Λέω σε μια φίλη να μου το μεταφράσει για να σιγουρευτώ και τότε της λέω ‘Α, η διαφθορά στην Ελλάδα είναι τόσο νορμάλ, κανείς δεν πρόκειται να συλληφθεί για κάτι τέτοιο’, ‘Καλά’, μου λέει, ‘κι εδώ έτσι είναι αλλά μόνο για μικρές περιπτώσεις, γενικά κανείς δεν λέει τίποτα, αλλά όταν πρόκειται για κάτι που βγάζει μάτι, πολλά λεφτά κλπ, ε τότε κάτι γίνεται.’
Στην Ελλάδα από πότε έχουμε να δούμε τέτοιο πρωτοσέλιδο; Απ’ τον Κωσκοτά; Ελπίζω όχι.

Θα βγαίνατε στο δρόμο ενάντια στη διαφθορά; Θα καταγγέλλατε κάποιον επειδή διαφθείρει ή διαφθείρεται, έναν αστυνομικό που τα παίρνει, έναν που δεν πληρώνει φόρους, έναν που περνάει στον ΑΣΕΠ με βύσμα; Αν σας λέγανε ότι για κάθε καταγγελία θα παίρνατε ένα (καλό) χρηματικό ποσό; Το παρατραβάω; Δε γίνεται; Μπορεί.

Δείτε εδώ, άνθρωποι που ρίχνουν προτάσεις στο τραπέζι, μακάρι να γίνει κάτι ν' αλλάξει αυτό το χάλι. Μηδενική ανοχή στη διαφθορά είπε η κυβέρνηση, πρωταπριλιάτικο ήταν ρε.

Ο Καβάφης ήξερε τι έγραφε, διαβάστε το ξανά και ξανά…

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

avarikos είπε: <<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>