The Persistence of Memory (Ημερολογιακό)

Persistence of Memory, Salvador Dali, 1931. (Δεύτερη φορά η foto στο blog)

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη διακοπές; Φυσικά ξεκούραση, χαλάρωση, παραλία ή βουνό κλπ κλπ.

Αν μου’ βαζες να γράψω μια έκθεση με θέμα ‘οι διακοπές του Πάσχα’ (πρέπει να πω εδώ ότι την περασμένη βδομάδα ήταν η Μεγάλη Βδομάδα του Καθολικού Πάσχα- εδώ στην Ισπανία -Semana Santa- και εγώ φυσικά είχα 12 μέρες άδεια) θα χρειαζόμουν σελίδες και κυρίως χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ τα πάντα.

Μεγάλη η άδεια και σκέφτομαι τι να κάνω, πώς να καταφέρω να πάω Ελλάδα, να δω πολλούς φίλους, να περάσω καλά. Και τελικά, για να τα κάνω όλα, κατάφερα να χωρίσω την άδεια μου σε διήμερα, 2μέρες εδώ με την τάδε παρέα, 2 μέρες σπίτι μου, 2μέρες εκεί με την παρέα κλπ..

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, φίλε μου;

Γίναν τόσα πολλά σε τόσο λίγες μέρες που όλα είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, όπως ακριβώς όταν ονειρεύεσαι.

Πάνω από 200 φωτογραφίες και κάποια βιντεάκια, πολλή συγκίνηση (το κάναμε το reunion και γράψαμε ιστορία), και τα άλλα τα γνωστά, καφέδες, συζητήσεις, διασκέδαση, φιλία. Αυτή η τελευταία πολύ. Τελικά, τι είναι παρέα; Εγώ ξέρω, το’ ζησα, αλλά δεν το μαρτυράω, είναι σαν μια ευχή που όταν τη λες δεν βγαίνει.

Σ’ αυτές τις διακοπές πήρα απαντήσεις που δεν έψαχνα, είδα πολλούς φίλους και ένιωσα ότι αντί για κάτι λίγα χρόνια που χωρίσαμε έχουν περάσει αιώνες, είδα και άλλους που είπα ‘σα να μην πέρασε μια μέρα’, είδα αδιαφορία, απογοήτευση αλλά και μεγάλη χαρά και γέλια. Αν μπορούσα να βάλω φωτογραφίες, θα 'καταλάβαινες.

Γενικά, αυτή η βδομάδα που συγκλόνισε τον κόσμο μου, πρόσθεσε κάτι ακόμα στην καμπούρα μου, κάτι για να θυμάμαι, ακόμη μια ανάμνηση στη συλλογή, με έκανε πιο πλούσιο σε εμπειρίες, κάτι που τελικά μου μαθαίνει να ζω. Πόσα να χωρέσει αυτή η μνήμη; Μήπως πάθει υπερφόρτωση φοβάμαι και χρειαστεί ν’ αρχίσω να σβήνω.

Όλη αυτή η συγκίνηση, όλες αυτές οι αναμνήσεις μαζεύονται, μαζεύονται ώσπου τελικά νομίζω πως θα σκάσω. Είναι μεγάλο το βάρος και σκέφτομαι, σε 20 χρόνια άραγε, ποιος θα μπορεί να το σηκώσει, εγώ ήδη νιώθω κουρασμένος και είμαι πολύ νέος ακόμα. Συνεχίζουμε όμως.

Μετά τις διακοπές νιώθω ένα κενό, προσπαθώ να μπω σ’ έναν ρυθμό, στόχος στον οποίο όταν πλησιάζω κάτι συμβαίνει και ποτέ δεν επιτυγχάνεται.

Παιδιά, σας ευχαριστώ για όλα, εύχομαι ‘πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε’!

(‘Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…’)

Φιλιά!

Υγ.: Όπως είπαμε ήδη με μερικούς φίλους, όποιος θέλει να ανεβάσει ένα κείμενο στο blog μου (φυσικά πάντα θα μπορούσε να ανοίξει το δικό του), για ό,τι σας απασχολεί, σας βασανίζει και θέλετε να το μοιραστείτε ή απλώς να ενημερώσετε για κάτι, στείλτε μου ένα e-mail και θα το ανεβάσω.

avarikos είπε: <<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Θάπα-Θάπα-Θάπα-Θαπατέρο..

Οι κάλπες έχουν ανοίξει, δεν έχω ανοίξει τηλεόραση, δεν έχω ιδέα τι γίνεται, σε λίγες ώρες θα βγουν τα αποτελέσματα, δεν ενδιαφέρομαι και πολύ. Ξέρω ότι ο Zapatero (=Παππουτσής) θα βγει. Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν γερό προβάδισμα, οι άνθρωποι το ψιθυρίζουν παντού, τα γκάλοπ μετά τα debate τον έδειχναν νικητή. Όλα αυτά βοηθούν, διαμορφώνουν απόψεις, οι αναποφάσιστοι επηρεάζονται.

Εγώ χαίρομαι. Γιατί ο Σοσιαλιστής νυν πρόεδρος πρέπει να’ ναι πιο κοντά στις ιδέες μου απ’ τον συντηρητικό Rajoy. Όπως διαβάζω και στο in.gr δύο κόσμοι συγκρούονται, αυτός της προόδου και της αλλαγής (που επιτάσσει η εποχή) και τον αντίθετο που εμμένει στο παρελθόν υπερασπίζοντας ηθικές αξίες που –πιστεύει- χάνονται με την πρόοδο. Γενικά το κόμμα PP του Rajoy αντιτίθεται στο πολύ προοδευτικό νόμο για το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και άλλα (δείτε τα στο link παραπάνω) και έχει φυσικά μαζί της την εκκλησία. Κατηγορεί ότι γέμισε την Ισπανία με μετανάστες (που ‘σαι ΛΑΟΣ;), άραγε αν σήμερα βγει ο Ραχόι εγώ από αύριο να ψάχνω εισιτήρια ή θα διώξουν πρώτα τους Κινέζους (οι οποίοι είναι πάρα πολλοί –και-εδώ); Κινδυνεύουμε.

Λοιπόν, επειδή από πολιτικά λίγα γνωρίζω και αυτά που έγραψα παραπάνω είναι ό,τι ακούω και διαβάζω εδώ κι εκεί.

Ωστόσο θα σας πω τι συμβαίνει στο σχολείο που κάνω μάθημα. Το σχολείο είναι ιδιωτικό, καθολικό και οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους εκεί έχουν αυτοκίνητα από BMW και πάνω (υπερβάλλω, αλλά έχουν πολλά λεφτά) και έχει πολύ καλούς καθηγητές (εγώ είμαι εξωτερικός από εταιρεία). Τον τελευταίο καιρό σε όποια τάξη κι αν μπω (από τα 6χρονα μέχρι τα 9χρονα) έχει αλλάξει το συχνό μάλωμα μεταξύ τους με συνθήματα υπέρ Real Madrid και Atletico Madrid (αυτό είχε πολύ πλάκα, στην ερώτηση ‘what’s your favourite football team?’ γινόταν πανικός).

Τώρα που λέτε, όλα τα παιδάκια έχουν γίνει ένα, μαζί έχουν ενωθεί (πάνε οι διαφορές για Raul και Forlan), τώρα μόνο συνθήματα εναντίον του Θαπατέρο (είναι μαλάκας, gay και πολλά άλλα….Ναι, οι Ισπανοί βρίζουν πάρα πολύ, ακόμα και τα παιδάκια, ακόμα και σε καθολικό σχολείο, το μ...ί (=αιδοίο) το λένε για καλημέρα και δεν υπάρχει καμία χυδαιότητα σ’ αυτό) και όλα λένε ‘εμένα οι γονείς μου θα ψηφίσουν Rajoy’. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Τα παιδάκια μεταφέρουν στο σχολείο ό,τι γίνεται και λέγεται στο σπίτι τους. Είναι γνωστό ότι η εκκλησία (και μαζί της οι πλούσιοι δεξιοί) θα καταψηφίσει τον Θαπατέρο.

Δεν καταλαβαίνω όμως πως πάντα οι πλούσιοι είναι συντηρητικοί, πιστοί χριστιανοί και αναπτύσσουν τις ίδιες φοβίες. Απέναντι στο διαφορετικό κυρίως (άθεοι, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες κλπ.).

Θα μου πείτε γενικεύω. Μπορεί.
Για τα παραπάνω όμως χαίρομαι που θα ξαναβγεί ο Θαπατέρο.





<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

12+1 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (2ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ το δεύτερο μέρος (όχι με τη σειρά). Ένας φίλος μου θύμισε εκδρομή Οκτωβρίου, οπότε την προσθέτω, (απορώ πως μου ξέφυγε!).




Αύγουστος, ξεκινάμε από Πειραιά με το ‘Δημητρούλα’, μετά από μια νύχτα στο Αιγαίο, χωμένοι στα sleeping bags μας στα πάνω παγκάκια του καραβιού, φτάνουμε στην Ικαρία. 5 το πρωί και σκαρφαλώνουμε τα βουνά με αμάξι. Ικαρία, όλα καταπράσινα, οι παραλίες καθαρές και οι τιμές στα βάθη. Δεν πάμε στα κλαμπάκια, δεν τρέχουμε στις καφετέριες, στα καφενεία των χωριών με τα σουβλάκια μόνο, και φυσικά στα πανηγύρια. Υψόμετρο μεγάλο με γκρεμούς, κι εμείς με ένα αυτοκίνητο σα νταλίκα να επιχειρούμε να φτάσουμε το πανηγύρι. Κόσμος στην πλατεία του χωριού με σουβλάκια στο χέρι έτοιμοι να χορέψουν τον Ικαριώτικο, ο οποίος σε αργό ρυθμό έκανε ένα κουβάρι ανθρώπων να τυλίγεται και να ξετυλίγεται, πολλοί νέοι άνθρωποι, Ικαριώτες και μη, να χορεύουν μέχρι το πρωί. Οι γκρούβαλοι να μας παίρνουν τις ντομάτες μέσα απ’ τη χωριάτικη κι εμείς απλώς να χαμογελάμε, κοινόβιο. Ο Ικαριώτικος κρατάει πάνω από μισή ώρα και παίζεται όλη νύχτα (νύχτα στην Ικαρία θεωρείται ως το μεσημέρι) πολλές πολλές φορές. 8 η ώρα, το πανηγύρι στη μέση, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, με πολύ νύστα και ήλιο κατακούτελα, πως καταφέραμε και κατεβήκαμε με το αμάξι-νταλίκα και τα απότομα γκρεμνά, φτάσαμε safe and sound που λένε και οι Άγγλοι, και όντως sound αφού πρέπει να ξυπνήσαμε όλο το χωριό (που κοιμάται πολύ πολύ αργά) κατά της 10 που φτάσαμε πίσω.


Δεκέμβρης, ξεκινάμε με λεωφορείο, μετά από ολονύχτιο δρομολόγιο (10 ώρες και!) φτάνουμε στην Αλεξανδρούπολη, παντού φωτάκια Αγιοβασίληδες και λαμπιόνια, κρύο έξω και φιλόξενο σπίτι. Νοικιάζουμε αυτοκινητάκι και φύγαμε για Τυχερό, ξενώνας με βιβλιοθήκη, τζάκι, λίμνη με πάπιες και απόλυτη ησυχία. Συνεχίζουμε για Έβρο και προστατευμένους φυσικούς δρυμούς, απόγευμα να’ μαστε στην Ξάνθη για ‘Ψωμί και σοκολάτα’, περιήγηση στην παλιά πόλη και φύγαμε. Πανέμορφη η βόρεια Ελλάδα.


Μάρτης, πρωί- πρωί (κάθε χρόνο), τρέχουμε να προλάβουμε Super Market ανοιχτό για να πάρουμε τα απαραίτητα (χωρίς ντολμαδάκια και κονσέρβες χταποδάκι δε γινότανε), ανεβαίνουμε στο λόφο του Φιλοπάππου. Καθαρά Δευτέρα και χαρταετοί, κι εμείς στο λόφο γινόμαστε πιο παιδιά κι από παιδιά, ξεθάβουμε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί σε Ελλάδα και Κύπρο (ψείρες, μπάμπης, βούναρος, ένα που παίρναμε φόρα και πηδούσαμε στις πλάτες των άλλων μέχρι να πέσουν) και είναι τόσο ωραία. Κέντρο της Αθήνας αλλά νιώθουμε πολύ μακριά της.

Μάιος, κάπου έξω απ’ την Ελασσόνα, κάτω απ’ τον Όλυμπο, για την Πρωτομαγιά, μεγάλη παρέα, πολλά ψητά και το ράδιο στα κλαρίνα κι εμείς να χορεύουμε.

Ιούνιος, μια ωρίτσα στο καράβι και φτάνουμε στην Αίγινα ‘στραβά ξυπνάω ένα πρωί, πνιγμένος στη ρουτίνα, βουτάω την κιθάρα μου και φεύγω απ’ την Αθήνα’ τραγούδαγε ένας από μας. Αίγινα, εδώ θυμάσαι τον Καζαντζάκη και την Οδύσσεια του. Παίρνουμε ποδήλατα και γυρίζουμε τις παραλίες. Μπάνιο, κυριακάτικη εφημερίδα στην παραλία και έτοιμοι για αναχώρηση, no money για αστακό στο λιμάνι.

Οκτώβρης, ξεκινάμε από Κηφισσό, μεγάλη παρέα, στο λεωφορείο “Ονόματα-Ζώα-Φυτά..”, πως βρέθηκαν τετράδια και στυλό ακόμα δεν κατάλαβα. Φτάνουμε μερικές ώρες αργότερα Ναύπλιο, ξενοδοχείο και μετά βόλτα, βαριόμαστε ν’ ανέβουμε Παλαμήδι και καθόμαστε και το κοιτάμε με φραπέ. Βόλτες, πολλές βόλτες, κάποια στιγμή περνάμε απέναντι, Μπούρτζι, παίζουμε κρυφτό και γελάμε, γελάμε πολύ. Βραδιάζει, μάλωμα που να βγούμε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, άλλος πουθενά. Μεγάλη παρέα. Τι ωραία!

Αύγουστος, προσγείωση στο Νίκος Καζαντζάκης, νοικιάζουμε αμάξι, φιλοδοξούμε να γυρίσουμε την Κρήτη. Από Ηράκλειο πάμε πιο ανατολικά, φαγητό στο πανέμορφο λιμάνι του Αγ. Νικόλαου. Μετά δυτικά σε Ρέθυμνο και Χανιά, μπάνιο όπου βρίσκουμε παραλία και έχουμε καταφέρει σε 4 μέρες να χουμε γυρίσει όλη τη βόρεια Κρήτη. Επίσκεψη στον τάφο του Καζαντζάκη και μετά καράβι και πίσω.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.






<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

12 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (1ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ οι 6 μήνες (όχι με τη σειρά). Επειδή ήταν δύσκολο να βρω εκδρομές για Οκτώβρη, Νοέμβρη και Γενάρη, θα γράψω 2 εκδρομές για Ιούνιο και 3 για Αύγουστο (καλοκαίρι και μήνες εκδρομών).




Ιούλιος, ξεκινάμε για εκδρομή στον Όλυμπο, στάση στο Λιτόχωρο να απολαύσουμε τη θέα (βουνό-θάλασσα), ανάβαση μέχρι το πρώτο καταφύγιο, όπου απολαμβάνουμε τη φιλοξενία του (βραδινό και ύπνος, το πρωί ζεστός καφές/ σοκολάτα- ναι, όπως στις διαφημίσεις του Nescafe- μπροστά στο τζάκι), η ανάβαση συνεχίζεται. Λέμε να μην πάμε στο δεύτερο καταφύγιο αλλά να πάρουμε το μονοπάτι (πιο σύντομο) για το τρίτο, μετά από βροχή κι ένα παγωμένο πέρασμα (κι εμείς γαντζωμένοι από ένα σύρμα), να σου το τρίτο καταφύγιο κάτω απ’ το Μύτηκα, το αγαπημένο μέρος του Δία. Έχει πολύ κρύο και η ανάβαση στο Μύτηκα είναι δύσκολη, οπότε λέμε 'μια άλλη φορά'. Αρχίζει η κατάβαση, απ’ το κρύο προς τη ζέστη, πάλι στάση στο Λιτόχωρο για φαγητό. Το απόγευμα μπάνιο στον Πλαταμώνα.



Αύγουστος, είμαστε στα Χανιά και αποφασισμένοι να δούμε Λυβικό πέλαγος, κατεβαίνουμε την Κρήτη, χωμένοι στα Λευκά Όρη, περνάμε πολλά χωριά και φτάνουμε στα Σφακιά, ανεβαίνουμε στο βουνό (ψάχνοντας μια παραλία!) και καταλήγουμε να’ χουμε μια θέα μοναδική, κατεβαίνουμε προς Καστέλι (μοναδικά τα καλλιτσουνάκια και τα μυζιθροπιτάκια), και οι παραλίες απλώς καταπληκτικές.


Σεπτέμβρης, ξεκινάμε με αυτοκίνητο για Καλαμπάκα, που σημαίνει Μετέωρα, περνάμε τα Τρίκαλα, και τα βλέπουμε από μακριά να ορθώνονται σαν πολλά Stonehedge μαζί. Απορούμε, μα πως θα φτάσουμε εκεί πάνω; Κι όμως σε πολύ λίγη ώρα είμαστε ψηλά και απολαμβάνουμε τη θέα. Μοναστήρια παντού. Επισκεπτόμαστε πολλά και αφού χορταίνουμε τη θέα, κατεβαίνουμε, επόμενος στόχος η λίμνη Πλαστήρα και Καρδίτσα. Πολύ πράσινο, παντού. Τρίκαλα- Καρδίτσα- Λάρισα ωραία βόλτα με το αυτοκίνητο, πολύ κουραστικό (για τον οδηγό) σε μια μέρα.



Φλεβάρης, είμαστε στο τρένο για Διακοφτό, κι από κει στον Οδοντωτό, το τρένο που σ’ ανεβάζει στα Καλάβρυτα, μένουμε σ’ ένα σπίτι ιδανικό για την παρέα μας, βραδιάζει κι ανάβουμε το τζάκι, ψήνουμε παϊδάκια, έξω χιονίζει πολύ. Παίζουμε και γελάμε, όπως πάντα, κι αρχίζουμε να χορεύουμε. Ύπνος, ξεκούραση και την επομένη ήλιος, ό,τι πρέπει για sightseeing, ένα πανέμορφο χωριουδάκι, χωμένο μες στα τεράστια βουνά (Χελμός), πολύ κοντά η ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας.


Απρίλης, ξεκινάμε με τρένο και σε μια ωρίτσα βρισκόμαστε Χαλκίδα, μέσα σε μια ώρα μόνο, σε μια πανέμορφη πόλη, περπατάμε κατά μήκος της θάλασσας, στις συζητήσεις μας οι κάτοικοι της, από Αριστοτέλη και Σκαρίμπα μέχρι και Αλκίνοο. Ανεβαίνουμε σ’ ένα λόφο και για 3 ώρες κοιτάμε τη θάλασσα, μόλις που έχει μπει η άνοιξη κι ο ήλιος φωτίζει τα πάντα, τόσο γαλάζιο, ακόμα το θυμάμαι, πεντακάθαρο.


Ιούνιος, παίρνουμε (μετά από πολλά εμπόδια) το καράβι και μέσα σε λίγες ώρες φτάνουμε Ύδρα, μας υποδέχεται ένας γάιδαρος, καθόλου τυχαίο, δεν έχει αυτοκίνητα στο νησί. Ανεβαίνουμε λόφους, λοφάκια, σκάλες, σκαλάκια και κάποια στιγμή η θέα μας αποζημιώνει, γευματίζουμε με καλαμαράκια, είχε πέσει πολλή πείνα, και συνεχίζουμε την πεζοπορία, μερικοί από μας (οι τολμηρότεροι γιατί δεν είχε μπει για τα καλά το καλοκαίρι) κολυμπήσανε, πολύ όμορφη η Ύδρα.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.




<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>