Μιλούσα προχθές μ’ ένα φίλο και μου ‘λεγε ότι μόλις άφησε τη δουλειά του, δεν του άρεσε και (ευτυχώς) το ίδιο το αφεντικό τον πρόλαβε λέγοντας του ότι πρέπει να κάνει περικοπές, και έτσι (άλλο που δεν ήθελε κι αυτός) έφυγε. Και τώρα τι; Μου λέει: Τώρα, άγχος, άγχος, άγχος.
Η αλήθεια είναι ότι πριν λίγο καιρό και οι 2 παραδεχόμασταν ότι δουλεύουμε πολύ και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε όλα όσα θα κάναμε αν είχαμε χρόνο (όπως τότε που ήμασταν φοιτητές, κλασικό θέμα νοσταλγίας για τα ωραία χρόνια, τα ξέγνοιαστα, σαν όλα να’ ταν τέλεια τότε, σαν –όπως είπε ο ίδιος φίλος- τότε να ήμασταν η ίδια η ζωή ενώ τώρα απλώς ζούμε).
Όντως. Κάθε που πλησιάζει Σαββατοκύριακο (το πολυπόθητο), σχεδιάζω τι θα κάνω για να το γεμίσω, μην έρθει και φύγει έτσι απλά. Όμως, αυτές οι 48 ώρες μόνο με ξεκούραση μπορούν πλέον να γεμίσουν, τα σχέδια σιγά-σιγά μαζεύονται και αναβάλλονται για αργότερα, όταν θα’ χω χρόνο.
Συνεχίζει η κουβέντα κι εγώ δυσκολεύομαι να δώσω συμβουλές. Διαβάζω τυχαία χθες στο blog του ANemos Οι σπάνιες στιγμές και βρίσκω τη συμβουλή που θα του έδινα.
Η αλήθεια είναι ότι πριν λίγο καιρό και οι 2 παραδεχόμασταν ότι δουλεύουμε πολύ και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε όλα όσα θα κάναμε αν είχαμε χρόνο (όπως τότε που ήμασταν φοιτητές, κλασικό θέμα νοσταλγίας για τα ωραία χρόνια, τα ξέγνοιαστα, σαν όλα να’ ταν τέλεια τότε, σαν –όπως είπε ο ίδιος φίλος- τότε να ήμασταν η ίδια η ζωή ενώ τώρα απλώς ζούμε).
Όντως. Κάθε που πλησιάζει Σαββατοκύριακο (το πολυπόθητο), σχεδιάζω τι θα κάνω για να το γεμίσω, μην έρθει και φύγει έτσι απλά. Όμως, αυτές οι 48 ώρες μόνο με ξεκούραση μπορούν πλέον να γεμίσουν, τα σχέδια σιγά-σιγά μαζεύονται και αναβάλλονται για αργότερα, όταν θα’ χω χρόνο.
Συνεχίζει η κουβέντα κι εγώ δυσκολεύομαι να δώσω συμβουλές. Διαβάζω τυχαία χθες στο blog του ANemos Οι σπάνιες στιγμές και βρίσκω τη συμβουλή που θα του έδινα.
*Ο τίτλος απ' το 'Η ώρα' της Λίνας Νικολακοπούλου
<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>
No comments:
Post a Comment