Thursday 28 February 2008

10 χρόνια ΟΝΕ (συγγνώμη, διόρθωση της διόρθωσης)



Με τον εορτασμό της δέκατης επετείου της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης ψηφίστηκε ηλεκτρονικά απ’ τους πολίτες και κατοίκους της Ε.Ε. το καλύτερο σχέδιο για το αναμνηστικό κέρμα του 2€ . Ανάμεσα στα 5 υποψήφια ήταν και ένα ελληνικό σχέδιο του Γεώργιου Σταματόπουλου. Στην εικόνα παραπάνω βλέπετε τα αποτελέσματα. Ποιο σας αρέσει;






Συνολικά 141675 πολίτες και κάτοικοι των κρατών μελών της ΕΕ έλαβαν μέρος στην ψηφοφορία. Το νικηφόρο σχέδιο έλαβε 41.48% των ψήφων αυτών.

Οι πολίτες και κάτοικοι της Ε.Ε. επέλεξαν το σχέδιο ‘2’ για το αναμνηστικό κέρμα των 2€ για τον εορτασμό των 10 ετών από τη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. 41.48 % από εσάς ψήφισαν αυτό το σχέδιο, από συνολικά 141675 ψήφους που καταχωρήθηκαν. Το νικηφόρο σχέδιο είναι δημιουργία του George Stamatopoulos και αναπαριστά "Το ευρώ είναι αποτέλεσμα της μακραίωνης ιστορίας των εμπορικών συναλλαγών του ανθρώπου, που ξεκίνησαν προϊστορικά ως συναλλαγές σε είδος (αυτό εκφράζει η "πρωτόγονη" τεχνοτροπία του σχεδίου) για να φτάσουμε στη σημερινή Οικονομική και Νομισματική Ένωση. ". Αναμνηστικά κέρματα με αυτό το σχέδιο θα εκδωθούν από όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης από τον Ιανουάριο του 2009.



Υγ1: Συγχαρητήρια στο δημιουργό του σχεδίου.

Υγ2: Μπείτε στο site να το δείτε σε μεγέθυνση.

Υγ3: Είχε πέσει σήμα στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες που έλεγε πως πρέπει όλοι να στηρίξουμε το ελληνικό (ήταν δεύτερο τότε) κλπ. Φαντάζομαι ότι και στις συνυποψήφιες χώρες θα’ χε γίνει το ίδιο (ή όχι;).
Εδώ είναι το λάθος, το (ήταν δεύτερο τότε) είναι αποτέλεσμα παρερμηνείας μου. Όσοι είχαν γράψει 'στηρίξτε το ελληνικό, είναι δεύτερο' εννοούσαν, πολύ απλά, το δεύτερο στη σειρά, εγώ το εξέλαβα ότι είναι δεύτερο στη βαθμολογία, κάτι θεωρητικά αδύνατο, αφού κανείς δεν μπορούσε να δει τα αποτελέσματα τότε. Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να γράψει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και χωρίς καμία κακή πρόθεση..
Λάθος και το παραπάνω, με αυτά που είχα διαβάσει είχα μπρερδευτεί λίγο, το ξανάψαξα και βρήκα ότι όντως ανέφερε ότι ήταν δεύτερο στη βαθμολογία και έδινε τα ποσοστά του καθενός. Έλεγε επίσης ότι όλοι αξίζει (όχι πρέπει όπως έγραψα παραπάνω) να στηρίξουμε το ελληνικό.
Θα μου πείτε τι κάθομαι και σκάω και διορθώνω και ξαναδιορθώνω, κι όμως είναι σημαντικό. Μακάρι να το κάναν όλοι (όπως οι άνθρωποι της ενημέρωσης για παράδειγμα).


<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Tuesday 26 February 2008

Ανακοίνωση

Μια μικρή ανακοίνωση. Το blog άνοιξε. Τώρα πια μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει. Όπως ήδη θα καταλάβατε, δεν χρειάζεται να δώσετε κωδικό για μπείτε. Την πρώτη φορά όμως που θα σχολιάσετε θα χρειαστεί, μετά θα 'ναι αποθηκευμένο. Αυτά. Συνεχίζουμε.

Sunday 24 February 2008

'Πες μου τώρα σε πόση ώρα, σε πόσα χρόνια σχολάς'*






Μιλούσα προχθές μ’ ένα φίλο και μου ‘λεγε ότι μόλις άφησε τη δουλειά του, δεν του άρεσε και (ευτυχώς) το ίδιο το αφεντικό τον πρόλαβε λέγοντας του ότι πρέπει να κάνει περικοπές, και έτσι (άλλο που δεν ήθελε κι αυτός) έφυγε. Και τώρα τι; Μου λέει: Τώρα, άγχος, άγχος, άγχος.

Η αλήθεια είναι ότι πριν λίγο καιρό και οι 2 παραδεχόμασταν ότι δουλεύουμε πολύ και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε όλα όσα θα κάναμε αν είχαμε χρόνο (όπως τότε που ήμασταν φοιτητές, κλασικό θέμα νοσταλγίας για τα ωραία χρόνια, τα ξέγνοιαστα, σαν όλα να’ ταν τέλεια τότε, σαν –όπως είπε ο ίδιος φίλος- τότε να ήμασταν η ίδια η ζωή ενώ τώρα απλώς ζούμε).

Όντως. Κάθε που πλησιάζει Σαββατοκύριακο (το πολυπόθητο), σχεδιάζω τι θα κάνω για να το γεμίσω, μην έρθει και φύγει έτσι απλά. Όμως, αυτές οι 48 ώρες μόνο με ξεκούραση μπορούν πλέον να γεμίσουν, τα σχέδια σιγά-σιγά μαζεύονται και αναβάλλονται για αργότερα, όταν θα’ χω χρόνο.

Συνεχίζει η κουβέντα κι εγώ δυσκολεύομαι να δώσω συμβουλές. Διαβάζω τυχαία χθες στο blog του ANemos Οι σπάνιες στιγμές και βρίσκω τη συμβουλή που θα του έδινα.






*Ο τίτλος απ' το 'Η ώρα' της Λίνας Νικολακοπούλου





<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Thursday 21 February 2008

Μεταblogging

Τι είναι το blogging? Ένας νέος τρόπος επικοινωνίας, μια μόδα, ένας άμεσος τρόπος έκφρασης, ένα τραπέζι συζητήσεων, ένα παιχνίδι, ένα βήμα δημοσιότητας, ένα χάσιμο χρόνου, μια δυναμική με απεριόριστες (και άγνωστες ακόμα) δυνατότητες, μια παρέα, ένα αστείο, ένα παράθυρο στο ‘σπίτι’ των άλλων;

Ασφαλώς το blogging είναι όλα τα παραπάνω. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε το τι πιστεύουν οι ίδιοι οι bloggers γι ‘αυτό. Μ’ άλλα λόγια γιατί έγιναν bloggers. Εδώ Ανθο-blog-ια μπορείτε να βρείτε τι γράφουν οι bloggers για τα blog τους. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποιος από σας να το δει από άλλη οπτική γωνία και να σκεφτεί να ανοίξει ένα.




<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

Friday 15 February 2008

Ο cool Αλέξης λέει..


Από ΤΑ ΝΕΑ στις 11/02/2008.
Ακόμη από ΤΑ ΝΕΑ την ίδια μέρα με τίτλο Στο τιμόνη η τάξη του '92.
Η φράση της βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί «μια trendy επιλογή σε ένα emo κόμμα», αποτυπώνει ίσως ένα μέρος της πραγματικότητας- όσων κατηγορούν τον νέο πρόεδρο του ΣΥΝ ότι έχει γίνει το αγαπημένο παιδί των μίντια. Όμως όσοι τον ξέρουν, διαβεβαιώνουν ότι ο 33χρονος Αλέξης δεν ήρθε από το πουθενά.


Και διαβάζω στη χθεσινή LIFO το άρθρο του κυρίου Δήμου και είμαι γεμάτος απορίες. Ευτυχώς εδώ δεν έχουμε κάποιο ευφυολόγημα σαν της Κανέλλη αλλά ένα γενικό σχόλιο για τη σημερινή αριστερά και το ρόλο που καλείται να παίξει. Το κείμενο http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=45&time_id=516&cat_id=45

Απορίες:
Ποιο είναι περισσότερο emo κόμμα, ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ;
Πόσο trendy είναι ο Αλέξης Τσίπρας;
Να ψηφίσω Τσίπρα στις επόμενες εκλογές γιατί θα’ ναι της μόδας;
Γιατί να μη χαρώ που βλέπω νέους ανθρώπους να εκλέγονται με μεγάλο ποσοστό (70%) από το κόμμα τους και σε κλίμα αρκετά πολιτισμένο και να μην το αντιπαραθέσω με τα όσα θλιβερά είχαν συμβεί πριν τις 11 Νοέμβρη για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ;

Γιατί ο κύριος Πάγκαλος (πόσω χρόνων είναι αυτός;) αμέσως μετά την εκλογή του Τσίπρα βάλθηκε εναντίον του (πηγή in.gr-10/02/2008) «Ο Συνασπισμός από εβγα της γειτονιάς έγινε σουπερ μάρκετ -πάλι της γειτονιάς-. Νομίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σούπερ μάρκετ και μπορούν να ψωνίζουν ό,τι θέλουν χωρίς να πληρώνουν» δήλωσε καυστικά ο Θ.Πάγκαλος την Κυριακή.
Ωστόσο, άμεση ήταν η απάντηση του νέου προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δήλωσε ότι «εγώ όταν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ δεν αισθάνομαι ότι κλέβω αλλά ότι με κλέβουν. Δεν ξέρω αν ο κ. Πάγκαλος ψωνίζει δίχως να πληρώνει.»

Γιατί να μη δω θετικά το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που δεν συγκαταλέγεται στη γενιά του Πολυτεχνείου (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Λαλιώτης κλπ) δεν μπορεί να χει ιδέες και οράματα επειδή είναι μεταγενέστερος;
Γιατί μ’ έχουν κάνει να πιστεύω πως όποιος ασχολείται με την πολιτική είναι απατεώνας και ψεύτης (ή τουλάχιστον, σίγουρα, θα γίνει);
Γιατί σ’ αυτή τη χώρα να μην μπορούμε να πούμε ένα καλό λόγο ο ένας για τον άλλον;
Γιατί αμέσως να πρέπει να δίνονται λανθασμένες εντυπώσεις στους πολίτες;
Και, τέλος, αυτοί οι πολίτες πότε θα αναλάβουν τις ευθύνες τους;

Εγώ απλώς θέλω να παραθέσω ένα ποίημα του Καβάφη το οποίο θα μπορούσε να ‘χε τίτλο ‘Οι ‘κρυφές’ σκέψεις ενός πολίτη’.
Ο τίτλος είναι: Ας φρόντιζαν
-
-
-
Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
-
Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
-
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
-
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
-
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
-
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
-
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
-
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Thursday 7 February 2008

Βρυξέλλες και Μπρίζ






Πολύ ωραία ήταν!

Αναχωρούμε για ένα προορισμό πολύ ελκυστικό, πρωτεύουσα της Ευρώπης.








Με τις καλύτερες προσδοκίες...





Πίνουμε καφεδάκι στη Grande Place...






Παρακολουθούμε τους 2 τσιμεντένιους κυρίους...




Βλέπουμε και μια φιλαρμονική με χορεύτριες να ακολουθούν...



Συνεχίζουμε τη βόλτα μας και συναντάμε το παιδάκι που κατουράει (αφού το είδαμε σε όλα τα μαγαζάκια με αναμνηστικά, σε κούπες, σε μπρελόκ, σε ανοιχτήρια (κρασιού))...


St Cathrine...




Για τους νεκρούς του πολέμου...







Τώρα ακολουθεί η μαγευτική Bruge (ή αλλιώς η Βενετία του βορρά-κατά κάποιο τρόπο-)

(Βγαίνουμε απ' το σταθμό των τρένων και βλέπουμε άπειρα ποδήλατα... )






(Να και το ποταμάκι... )




(Βγαίνει η βαρκούλα...)







(Η πανέμορφη πλατεία...)









(Δεν έχω ιδέα τι βλέπουμε εδώ...)









(Σαν σε παραμύθι...)




(Η Βενετία που λέγαμε -είμαστε στη βαρκούλα-...)









Atomium......(Πού 'σαι Δημόκριτε;)









Να και η οδός που ψάχναμε..του Δρακουμέλ που να' ναι άραγε;








(Από δω και κάτω οι φωτογραφίες είναι από ένα φίλο, οι παραπάνω-οι καλές:)- είναι απ' τη δική μου camera)

Βλέπουμε κάτι που έχει ενδιαφέρον...






Αφιέρωμα στον TinTin...



(Σε τοίχο...)





(Στο μουσείο με τα Comics -στην είσοδο βασικά- με φωτογραφία με τον 'πατέρα' του, υποθέτω...)







(Και επιτέλους, ο TinTin ολοζώντανος μπροστά μας...)







Πολύ ωραία ήταν!




Υγ1: Κάντε κλικ στις φωτογραφίες να τις δείτε καλύτερα...
Υγ2: Photoblog αυτό το post...
Υγ3: Ήταν πολύ ωραία για 2 ακόμη λόγους: ευχαριστώ το πιο φιλόξενο σπίτι του Βελγίου και Πάσης Ελλάδος..Ήταν η πρώτη μου εκδρομή που δεν ζήτησα λεφτά απ' τους γονείς μου (πολύ μεγάλο πράγμα)..

























































Sunday 3 February 2008

Μουσική Κυριακή

Κυριακή. Ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο ή στον ήλιο (εξ ονόματος). Ο, τι ποθεί ο καθένας. Η μέρα με τις περισσότερες αναφορές σε τραγούδια. Η πλειονότητα των τραγουδιών αυτών δεν την αναφέρουν για καλό πάντως. Χωρισμοί, μελαγχολία, συννεφιά.
Για μένα η Κυριακή (όπως και το Σάββατο) είναι μεγάλη (long) μέρα. Δευτέρα με Παρασκευή μου φαίνονται πολύ μικρές ακόμα κι όταν δεν έχω να κάνω απολύτως τίποτα. Μα αφού 24 ώρες έχουν όλες! Κι όμως, μάλλον λόγω σχολείου, από μικρός, τις άλλες μέρες τις νιώθω σε διάρκεια μισές απ’ την Κυριακή. Δύσκολα να χαρώ εκδρομή μες τη βδομάδα, νομίζω δεν έχω χρόνο.
Τώρα με τη δουλειά, η Κυριακή έχει γίνει μέρα ξεκούρασης και αναμνήσεων (λόγω χρόνου), ακόμη είναι η τελευταία μέρα του ωραίου τριημέρου ΠΣΚ (ακόμα κι αν δουλεύω Παρασκευή), όπως λέει μια φίλη μου, από Παρασκευή ακόμα, Monday is at the corner.

Λέγεται ότι η Κυριακή είναι η μέρα με τις περισσότερες αυτοκτονίες και ότι η Δευτέρα (πρωί) με τα περισσότερα εγκεφαλικά (ή εμφράγματα, δεν θυμάμαι).

Εγώ έψαξα λοιπόν να βρω μερικά τραγούδια να δούμε τι γίνεται. Πρώτο θυμήθηκα του Νίκου Ζούδιαρη (με ερμηνεία Αλκίνοου) ‘Τις Κυριακές τα όνειρα’ , παραθέτω 2 στροφές:

Της Κυριακής τα όνειρα,
ζουν ως το μεσημέρι,
σαν παίρνει το απόγευμα,
κανένα τους δε βγαίνει.
Σάββατο βράδυ να εύχεσαι,
σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
της Κυριακής τα όνειρα
ποτέ να μη θυμάσαι.

Νυχτώνει, φεύγει η Κυριακή,
νυστάξαν οι ελπίδες,
ξαναγυρίζω στη σιωπή,
εκεί που έχεις χαθεί.

Εσείς ονειρεύεστε Σάββατα βράδυ; Τα θυμάστε;

Μετά θυμήθηκα τον Μάλαμα αλλά δεν μπορούσα να βρώ ποιο τραγούδι ήταν, με βοήθησε το google όπου μ’ έβγαλε σ’ ένα άλλο blog http://stokanape.blogspot.com/2007/11/blog-post_574.html εκεί κάποιος (μάλλον κάποια) έγραφε για την Κυριακή (τι σύμπτωση) και ανέφερε αυτό το τραγούδι:

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Εδώ ο Σωκράτης λέει πολλά αλλά δεν θα κάνω καμία ανάλυση. Τι ωραία που τα λέει όμως, ε;

Τότε θυμήθηκα τη Λίνα με τα πιο ωραία λαϊκά:

Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό
και το Σιδέρη κυνηγό
γιατ' ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό
σ' είχα φοβίσει.

Κυριακές ανοιξιάτικες με ποδόσφαιρο. Εδώ το μόνο αρνητικό/απαισιόδοξο που μπορώ να δω είναι η νοσταλγία μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί (νόμιζω κάπου το ‘χω διαβάσει έτσι).

Μετά σκέφτηκα, μα τι άλλο, τον Τσιτσάνη, ένα τραγούδι που έγραψε ιστορία:

Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά, συννεφιά

Χριστέ και Πα- Χριστέ και Παναγιά μου

Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
συννεφιασμένη Κυριακή, Κυριακή

ματώνεις τη ματώνεις τη καρδιά μου

Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
μαύρη μου κάνεις τη ζωή, τη ζωή

και βαρυανα- και βαρυαναστενάζω

Εδώ πια η Κυριακή (και η συννεφιά της) προσωποποιείται και...μας κάνει την καρδιά περιβόλι.

Τέλος θέλω να αναφέρω ένα ποίημα με τίτλο Κυριακή, το μελοποίησε ο Μίμης Πλέσσας και το πρωτοτραγούδησε ο Νίκος Κούρκουλος. Ο ποιητής δεν χρειάζεται να αναφερθεί καν, είναι χαρακτηριστικότατο το ύφος του.

Ο ήλιος ψηλότερα θ΄ανέβει
σήμερα που'ναι Κυριακή
φυσάει τ΄αγέρι και σαλεύει
μια θυμωνιά στο λόφο εκεί

Τα γιορτινά θα βάλουν όλοι
θά'χουν ανάλαφρη καρδιά
κοίτα στον δρόμο τα παιδιά
κοίταξε τ'άνθη στο μπαλκόνι

Ακου οι καμπάνες πως χτυπάνε
είν' ο Θεός αληθινός
πέρα στα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός


Μέχρι εδώ όλα καλά, όλα ανθηρά αλλά ακολουθεί η τελευταία στροφή και εκεί καταλαβαίνεις, ειδικά ο τελευταίος στίχος..


Ασε τον κόσμο στην χαρά του
κι έλα καρδιά μου να σου πω
ένα τραγούδι χαρωπό
ένα τραγούδι του θανάτου




Υγ1: Βρήκα γύρω στα 14 τραγούδια με τίτλο ή απλή αναφορά στην Κυριακή στο http://stixoi.info/ αλλά παρέθεσα μόνο τα 5 για ευνόητους λόγους.

Υγ2: Για όσους δεν κατάλαβαν, ο ποιητής είναι ο Κώστας Καρυωτάκης.

Υγ3: Μετακόμισα χθες, έχω πολύ ωραία θέα (πολλές κερμιδί και γαλάζιες σκεπές) απ' το δωμάτιο μου, βέβαια σήμερα είναι συννεφιασμένη Κυριακή, είναι όμορφα όμως και μ' αρέσει.