Wednesday 26 December 2007

'Δεν περιμένω όμως τίποτα πια..'

Είναι κάτι ώρες που νιώθω κάπως, δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά σίγουρα δεν ανήκει στα συναισθήματα που τα λες όμορφα. Η μόνη παρηγοριά είναι να ανοίξω το word και να μιλήσω γράφοντας. Θα τα πω σε σένα φίλε μου, εσύ, ξέρω, θες να μ’ ακούσεις. Γιατί έχω καταλάβει πως είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί αν δεν έχει ανθρώπους γύρω του να τους μιλάει. Είμαι ένας πολυλογάς που επιμένει να λέει ό,τι σκέφτεται (από ενδιαφέροντα μέχρι και τελείως ανούσια πράγματα) και σπάνια να ακούει τους άλλους με την ίδια προσοχή που τον ακούνε αυτοί (αυτό μου’ χει στοιχίσει).

Μοναξιά. Μάλλον αυτό πρέπει να ‘ναι. Αυτό που προσπαθώ να πολεμήσω γράφοντας αυτό το κείμενο σε σένα φίλε. Διότι όταν ξέρεις ότι έχεις έστω κι έναν παραλήπτη, η μοναξιά αρχίζει και οπισθοχωρεί. Βέβαια, δεν έχεις να πεις κάτι, τίποτα το σημαντικό, απλώς θες να πεις κάτι, οτιδήποτε. Και σκέφτομαι, μήπως είναι αυτές οι μέρες, αυτές που κάθε χρόνο δέχονται τόσες κατηγορίες. Τις κατηγορούμε ότι μας προκαλούν μελαγχολία, μοναξιά, θλίψη και μερικές φορές κατάθλιψη. Είναι οι μέρες των εορτών- ‘γιορτή’: δεν θα ανατρέξω σε λεξικά, πες μου όμως, για σένα, τι είναι γιορτή;

Τι φταίει; Μήπως η μουσική που ακούω αλλά δεν κάνω χωρίς αυτή; Μήπως οι (ωραίες) αναμνήσεις που αναγκαστικά έρχονται να συγκριθούν με το (άσχημο) παρόν; Μήπως νιώθουμε ότι πρέπει να ‘μαστε όλοι χαρούμενοι λόγω Χριστουγέννων και τελικά αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από υποκριτικό; Μήπως αυτές τις μέρες που ξεφεύγουμε απ’ την αβάσταχτη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, ζητώντας επικοινωνία, αγκαλιά, αγάπη, συνειδητοποιούμε ότι όντως είμαστε μόνοι; Μήπως τελικά είναι όλα μέσα στο μυαλό μας και συνεχώς γουστάρουμε να κλαιγόμαστε (όπως πολύ εύστοχα το ονόμασε μια φίλη μου, πάσχουμε από ‘ηδονιστική τάση μιζέριας’);

Τι να μπορούσε, άραγε, να αλλάξει αυτή την κατάσταση, φίλε; Εσύ πως αισθάνεσαι, φίλε; Χαίρεσαι; Είσαι ευτυχισμένος; Τι δώρο σου κάνανε φέτος; Σου άρεσε; Αν σε σκέφτηκε κάποιος και σου ‘κανε δώρο, να χαίρεσαι ακόμη κι αν είπες «Πάλι βιβλίο; Μα κανείς δεν ξέρει ότι διαβάζω βιβλία once in a blue moon;». Εσύ τι δώρα έκανες σ’ αυτούς που αγαπάς;

Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου πολύ σπάνια ερχόταν ο Άη Βασίλης και η έννοια του δώρου- ειδικά τα Χριστούγεννα- δεν έχει στεριώσει μέσα μου, με αποτέλεσμα να μην είναι στις προτεραιότητες μου. Σπάνια παίρνω δώρα, φίλε μου, αλλά ακόμη πιο σπάνια κάνω δώρα. Θα’ θελα αυτό να αλλάξει.

Απ’ τη μοναξιά των Χριστουγέννων ξεκίνησα, στα δώρα κατέληξα. Αλλά έτσι είναι οι συζητήσεις φίλε, ένα ρέμα που κυλάει χωρίς σταματημό.

Τώρα που μιλήσαμε (έστω με τη σιωπή σου) νιώθω λίγο καλύτερα. Νομίζω ήρθε η σειρά μου να ακούσω.

Το παρακάτω τραγούδι είναι ό,τι πρέπει για τη συζήτηση μας φίλε μου. Βάλε να τ’ ακούσεις, αν δεν το χεις και θες να το ακούσεις πες μου να στο στείλω με e-mail. Είναι απ’ το CD Καθρέφτης.


Δεληβοριάς - Χριστούγεννα
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά 'ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώΘες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Οι στίχοι από το stixoi.info.

No comments: