Sunday 2 March 2008

12 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (1ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ οι 6 μήνες (όχι με τη σειρά). Επειδή ήταν δύσκολο να βρω εκδρομές για Οκτώβρη, Νοέμβρη και Γενάρη, θα γράψω 2 εκδρομές για Ιούνιο και 3 για Αύγουστο (καλοκαίρι και μήνες εκδρομών).




Ιούλιος, ξεκινάμε για εκδρομή στον Όλυμπο, στάση στο Λιτόχωρο να απολαύσουμε τη θέα (βουνό-θάλασσα), ανάβαση μέχρι το πρώτο καταφύγιο, όπου απολαμβάνουμε τη φιλοξενία του (βραδινό και ύπνος, το πρωί ζεστός καφές/ σοκολάτα- ναι, όπως στις διαφημίσεις του Nescafe- μπροστά στο τζάκι), η ανάβαση συνεχίζεται. Λέμε να μην πάμε στο δεύτερο καταφύγιο αλλά να πάρουμε το μονοπάτι (πιο σύντομο) για το τρίτο, μετά από βροχή κι ένα παγωμένο πέρασμα (κι εμείς γαντζωμένοι από ένα σύρμα), να σου το τρίτο καταφύγιο κάτω απ’ το Μύτηκα, το αγαπημένο μέρος του Δία. Έχει πολύ κρύο και η ανάβαση στο Μύτηκα είναι δύσκολη, οπότε λέμε 'μια άλλη φορά'. Αρχίζει η κατάβαση, απ’ το κρύο προς τη ζέστη, πάλι στάση στο Λιτόχωρο για φαγητό. Το απόγευμα μπάνιο στον Πλαταμώνα.



Αύγουστος, είμαστε στα Χανιά και αποφασισμένοι να δούμε Λυβικό πέλαγος, κατεβαίνουμε την Κρήτη, χωμένοι στα Λευκά Όρη, περνάμε πολλά χωριά και φτάνουμε στα Σφακιά, ανεβαίνουμε στο βουνό (ψάχνοντας μια παραλία!) και καταλήγουμε να’ χουμε μια θέα μοναδική, κατεβαίνουμε προς Καστέλι (μοναδικά τα καλλιτσουνάκια και τα μυζιθροπιτάκια), και οι παραλίες απλώς καταπληκτικές.


Σεπτέμβρης, ξεκινάμε με αυτοκίνητο για Καλαμπάκα, που σημαίνει Μετέωρα, περνάμε τα Τρίκαλα, και τα βλέπουμε από μακριά να ορθώνονται σαν πολλά Stonehedge μαζί. Απορούμε, μα πως θα φτάσουμε εκεί πάνω; Κι όμως σε πολύ λίγη ώρα είμαστε ψηλά και απολαμβάνουμε τη θέα. Μοναστήρια παντού. Επισκεπτόμαστε πολλά και αφού χορταίνουμε τη θέα, κατεβαίνουμε, επόμενος στόχος η λίμνη Πλαστήρα και Καρδίτσα. Πολύ πράσινο, παντού. Τρίκαλα- Καρδίτσα- Λάρισα ωραία βόλτα με το αυτοκίνητο, πολύ κουραστικό (για τον οδηγό) σε μια μέρα.



Φλεβάρης, είμαστε στο τρένο για Διακοφτό, κι από κει στον Οδοντωτό, το τρένο που σ’ ανεβάζει στα Καλάβρυτα, μένουμε σ’ ένα σπίτι ιδανικό για την παρέα μας, βραδιάζει κι ανάβουμε το τζάκι, ψήνουμε παϊδάκια, έξω χιονίζει πολύ. Παίζουμε και γελάμε, όπως πάντα, κι αρχίζουμε να χορεύουμε. Ύπνος, ξεκούραση και την επομένη ήλιος, ό,τι πρέπει για sightseeing, ένα πανέμορφο χωριουδάκι, χωμένο μες στα τεράστια βουνά (Χελμός), πολύ κοντά η ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας.


Απρίλης, ξεκινάμε με τρένο και σε μια ωρίτσα βρισκόμαστε Χαλκίδα, μέσα σε μια ώρα μόνο, σε μια πανέμορφη πόλη, περπατάμε κατά μήκος της θάλασσας, στις συζητήσεις μας οι κάτοικοι της, από Αριστοτέλη και Σκαρίμπα μέχρι και Αλκίνοο. Ανεβαίνουμε σ’ ένα λόφο και για 3 ώρες κοιτάμε τη θάλασσα, μόλις που έχει μπει η άνοιξη κι ο ήλιος φωτίζει τα πάντα, τόσο γαλάζιο, ακόμα το θυμάμαι, πεντακάθαρο.


Ιούνιος
, παίρνουμε (μετά από πολλά εμπόδια) το καράβι και μέσα σε λίγες ώρες φτάνουμε Ύδρα, μας υποδέχεται ένας γάιδαρος, καθόλου τυχαίο, δεν έχει αυτοκίνητα στο νησί. Ανεβαίνουμε λόφους, λοφάκια, σκάλες, σκαλάκια και κάποια στιγμή η θέα μας αποζημιώνει, γευματίζουμε με καλαμαράκια, είχε πέσει πολλή πείνα, και συνεχίζουμε την πεζοπορία, μερικοί από μας (οι τολμηρότεροι γιατί δεν είχε μπει για τα καλά το καλοκαίρι) κολυμπήσανε, πολύ όμορφη η Ύδρα.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.




<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

3 comments:

βικι εξαρτημένος said...

Αν και αναφέρεις εκδρομές και μέρη, το πιο σημαντικό λες ότι είναι ο πληθυντικός στα ρήματα. Άρα πάλι στους ανθρώπους καταλήγουμε. Συμφωνώ κι εγώ σ'αυτό. Φυσικά και η Ελλάδα είναι όμορφη. Κι άλλες χώρες είναι , ίσως και περισσότερο. Οι άνθρωποί μας όμως είναι εκεί και σαν αυτούς δεν έχει πουθενά

mardelar said...

Πολλοί οι λόγοι για να μείνεις Ελλάδα(και κάποιοι για να φύγεις..).Δεν την βαριέσαι,αυτό είναι η ουσία!Η ενναλαγή των ανθρώπων,των τοπίων,των χρωμάτων..τίποτα δεν μένει στάσιμο!!Όμως κάθε εκδρομή είναι και μια ανάμνηση με τους αγαπημένους μας ανθρώπους,αυτό είναι που μένει τελικά,γιατί σαν την θαλπωρή του ''σπιτιού''μας δεν έχει πουθενά!!!

avarikos said...

Florentino, χαίρομαι ιδιαιτέρος που ανακαλύπτω τη βουνίσια πλευρά σου!!!
Ελπίζω την επόμενη φορά να ανεβώ μαζί σου στις κορυφές του Ολύμπου ή όπου αλλού τύχει...

Καλές πορείες να έχουμε ταξιδεμένε μου φίλε...