Persistence of Memory, Salvador Dali, 1931. (Δεύτερη φορά η foto στο blog)Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη διακοπές; Φυσικά ξεκούραση, χαλάρωση, παραλία ή βουνό κλπ κλπ.
Αν μου’ βαζες να γράψω μια έκθεση με θέμα ‘οι διακοπές του Πάσχα’ (πρέπει να πω εδώ ότι την περασμένη βδομάδα ήταν η Μεγάλη Βδομάδα του Καθολικού Πάσχα- εδώ στην Ισπανία -Semana Santa- και εγώ φυσικά είχα 12 μέρες άδεια) θα χρειαζόμουν σελίδες και κυρίως χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ τα πάντα.
Μεγάλη η άδεια και σκέφτομαι τι να κάνω, πώς να καταφέρω να πάω Ελλάδα, να δω πολλούς φίλους, να περάσω καλά. Και τελικά, για να τα κάνω όλα, κατάφερα να χωρίσω την άδεια μου σε διήμερα, 2μέρες εδώ με την τάδε παρέα, 2 μέρες σπίτι μου, 2μέρες εκεί με την παρέα κλπ..
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, φίλε μου;
Γίναν τόσα πολλά σε τόσο λίγες μέρες που όλα είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, όπως ακριβώς όταν ονειρεύεσαι.
Πάνω από 200 φωτογραφίες και κάποια βιντεάκια, πολλή συγκίνηση (το κάναμε το reunion και γράψαμε ιστορία), και τα άλλα τα γνωστά, καφέδες, συζητήσεις, διασκέδαση, φιλία. Αυτή η τελευταία πολύ. Τελικά, τι είναι παρέα; Εγώ ξέρω, το’ ζησα, αλλά δεν το μαρτυράω, είναι σαν μια ευχή που όταν τη λες δεν βγαίνει.
Σ’ αυτές τις διακοπές πήρα απαντήσεις που δεν έψαχνα, είδα πολλούς φίλους και ένιωσα ότι αντί για κάτι λίγα χρόνια που χωρίσαμε έχουν περάσει αιώνες, είδα και άλλους που είπα ‘σα να μην πέρασε μια μέρα’, είδα αδιαφορία, απογοήτευση αλλά και μεγάλη χαρά και γέλια. Αν μπορούσα να βάλω φωτογραφίες, θα 'καταλάβαινες.
Γενικά, αυτή η βδομάδα που συγκλόνισε τον κόσμο μου, πρόσθεσε κάτι ακόμα στην καμπούρα μου, κάτι για να θυμάμαι, ακόμη μια ανάμνηση στη συλλογή, με έκανε πιο πλούσιο σε εμπειρίες, κάτι που τελικά μου μαθαίνει να ζω. Πόσα να χωρέσει αυτή η μνήμη; Μήπως πάθει υπερφόρτωση φοβάμαι και χρειαστεί ν’ αρχίσω να σβήνω.
Όλη αυτή η συγκίνηση, όλες αυτές οι αναμνήσεις μαζεύονται, μαζεύονται ώσπου τελικά νομίζω πως θα σκάσω. Είναι μεγάλο το βάρος και σκέφτομαι, σε 20 χρόνια άραγε, ποιος θα μπορεί να το σηκώσει, εγώ ήδη νιώθω κουρασμένος και είμαι πολύ νέος ακόμα. Συνεχίζουμε όμως.
Μετά τις διακοπές νιώθω ένα κενό, προσπαθώ να μπω σ’ έναν ρυθμό, στόχος στον οποίο όταν πλησιάζω κάτι συμβαίνει και ποτέ δεν επιτυγχάνεται.
Παιδιά, σας ευχαριστώ για όλα, εύχομαι ‘πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε’!
(‘Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…’)
Αν μου’ βαζες να γράψω μια έκθεση με θέμα ‘οι διακοπές του Πάσχα’ (πρέπει να πω εδώ ότι την περασμένη βδομάδα ήταν η Μεγάλη Βδομάδα του Καθολικού Πάσχα- εδώ στην Ισπανία -Semana Santa- και εγώ φυσικά είχα 12 μέρες άδεια) θα χρειαζόμουν σελίδες και κυρίως χρόνο να σκεφτώ, να θυμηθώ τα πάντα.
Μεγάλη η άδεια και σκέφτομαι τι να κάνω, πώς να καταφέρω να πάω Ελλάδα, να δω πολλούς φίλους, να περάσω καλά. Και τελικά, για να τα κάνω όλα, κατάφερα να χωρίσω την άδεια μου σε διήμερα, 2μέρες εδώ με την τάδε παρέα, 2 μέρες σπίτι μου, 2μέρες εκεί με την παρέα κλπ..
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, φίλε μου;
Γίναν τόσα πολλά σε τόσο λίγες μέρες που όλα είναι συγκεχυμένα στο μυαλό μου, όπως ακριβώς όταν ονειρεύεσαι.
Πάνω από 200 φωτογραφίες και κάποια βιντεάκια, πολλή συγκίνηση (το κάναμε το reunion και γράψαμε ιστορία), και τα άλλα τα γνωστά, καφέδες, συζητήσεις, διασκέδαση, φιλία. Αυτή η τελευταία πολύ. Τελικά, τι είναι παρέα; Εγώ ξέρω, το’ ζησα, αλλά δεν το μαρτυράω, είναι σαν μια ευχή που όταν τη λες δεν βγαίνει.
Σ’ αυτές τις διακοπές πήρα απαντήσεις που δεν έψαχνα, είδα πολλούς φίλους και ένιωσα ότι αντί για κάτι λίγα χρόνια που χωρίσαμε έχουν περάσει αιώνες, είδα και άλλους που είπα ‘σα να μην πέρασε μια μέρα’, είδα αδιαφορία, απογοήτευση αλλά και μεγάλη χαρά και γέλια. Αν μπορούσα να βάλω φωτογραφίες, θα 'καταλάβαινες.
Γενικά, αυτή η βδομάδα που συγκλόνισε τον κόσμο μου, πρόσθεσε κάτι ακόμα στην καμπούρα μου, κάτι για να θυμάμαι, ακόμη μια ανάμνηση στη συλλογή, με έκανε πιο πλούσιο σε εμπειρίες, κάτι που τελικά μου μαθαίνει να ζω. Πόσα να χωρέσει αυτή η μνήμη; Μήπως πάθει υπερφόρτωση φοβάμαι και χρειαστεί ν’ αρχίσω να σβήνω.
Όλη αυτή η συγκίνηση, όλες αυτές οι αναμνήσεις μαζεύονται, μαζεύονται ώσπου τελικά νομίζω πως θα σκάσω. Είναι μεγάλο το βάρος και σκέφτομαι, σε 20 χρόνια άραγε, ποιος θα μπορεί να το σηκώσει, εγώ ήδη νιώθω κουρασμένος και είμαι πολύ νέος ακόμα. Συνεχίζουμε όμως.
Μετά τις διακοπές νιώθω ένα κενό, προσπαθώ να μπω σ’ έναν ρυθμό, στόχος στον οποίο όταν πλησιάζω κάτι συμβαίνει και ποτέ δεν επιτυγχάνεται.
Παιδιά, σας ευχαριστώ για όλα, εύχομαι ‘πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε’!
(‘Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…’)
Φιλιά!
Υγ.: Όπως είπαμε ήδη με μερικούς φίλους, όποιος θέλει να ανεβάσει ένα κείμενο στο blog μου (φυσικά πάντα θα μπορούσε να ανοίξει το δικό του), για ό,τι σας απασχολεί, σας βασανίζει και θέλετε να το μοιραστείτε ή απλώς να ενημερώσετε για κάτι, στείλτε μου ένα e-mail και θα το ανεβάσω.
avarikos είπε: <<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>
6 comments:
(‘Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…’)
Τι μου θυμίζει αυτό το τραγούδι;
Ghost club Ψυρρή, εσύ στα ξένα, καραόκε night και να το "εκτελούμε" on stage.
1.Έλειπες ,γαμώτο, και όταν λείπεις εσύ από τέτοιες καταστάσεις είναι αυτό που λέμε "Κάτι λείπει!!"
2. Το σκίσαμε το άσμα.
3.Βρες το βίντεακι, το χει ο λούντζος.
4. Ήταν πράγματι, οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν πάντα ζωντανές.
Τα' μαθα γι' αυτό το γραψα, αν και το 'χαμε 'εκτελέσει' και το προηγούμενο βράδυ.
Σπάνια χάνω τα καλύτερα, αυτή τη φορά έγινε, δεν θα ξαναγίνει.
Έχουμε πολλές στιγμές να κρατήσουμε ζωντανές πάντως. They persist indeed.
("Πιες σ’ ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι χθες, σ’ όλες τις ωραίες μας στιγμές που θα μείνουν πάντα ζωντανές…")
Σαν πολύ δεν παρελθοντολογεί το στιχάκι ρε παιδιά;
Fiorentino, μήπως έχεις "ιδεαλίσει" το παρελθόν;
(Πιες)
Στα καλύτερα που θα έρθουν!
Μια παρατήρηση πρώτα, είναι florentino όχι fiorentino.
Λοιπόν, σου απαντάω με το post που ανέβασα σήμερα 'A one-way trip'.
Στα καλύτερα που θα' ρθουν να πιούμε λοιπόν. Το εύχομαι!
Ποια καλύτερα ρε παιδιά;
Είμαστε σίγουροι ότι θα προκὐψουν καλύτερα;Εγώ δεν είμαι και τόσο βέβαιος...Αλλά θα μου πείτε θα κάτσετε να κλαίτε τη μοίρα σας; Τέλοσπἀντων, ας πιούμε στα καλύτερα!
Καλημέρα!
Καταρχήν συγγνώμη για την παρανάγνωση του ονόματος,
τόσο καιρό σε νόμιζα fiorentino!
Λοιπόν αγαπητέ φίλε florentino,
(ξανα)διάβασα το νέο σου κείμενο,
(το πρωτοδιάβασα όταν μπήκα στο μπλογκ στην αρχή, μου τράβηξε το ενδιαφέρον), πραγματικά είναι σαν μια πλήρης απάντηση, αν και μια απάντηση που δεν καλύπτει τα ενδιαφέροντά μου.
Δε θα μπορούσα να σχολιάσω ένα τέτοιο κείμενο, δε με αγγίζει παρά το ότι είναι, νομίζω, δυνατό.
Το "Στα καλύτερα που θα έρθουν!" είναι κλεμμένο. Στο'χω πει από που νομίζω, το γράφω και για τον έτερο φίλτατο σχολιαστή αυτού του post.
Ημουν στην Φιλοσοφική της Αθήνας, πριν μερικούς μήνες, και είδα κάπου αφημένο ένα Καλειδοσκόπιο. Ελειπε το εξώφυλλό του και, στο editorial, της πρώτης σελίδας διαβασα: Κάτω από μια φωτογραφία ορκομωσίας έγραφε μια κοπέλα που μόλις είχε τελειώσει και ορκιστεί, έγραφε γι' αυτά τα ωραία που πέρασαν και αναρωτιόταν - και τώρα τί;
Ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε ήταν αυτός: Στα καλύτερα που θα έρθουν!
Φυσικά και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, παρείσακτε. Αλλά γιατί να μην έρθουν; Το εύχομαι κι εγώ!
Post a Comment