Friday 7 March 2008

12+1 Λόγοι για να μένεις Ελλάδα (2ο μέρος)

Μου λείπουν πολλά απ’ την Ελλάδα, άνθρωποι, πράγματα, μέρη. Σ’ αυτά τα τελευταία θα αναφερθώ εδώ.

Που θα πήγαινα και τι θα ‘κανα, τι δεν θα’ χανα με τίποτα, αν έμενα Ελλάδα;
Με άλλα λόγια αναφέρομαι στους λόγους που δε θα μ’ αφήσουν να μείνω εξωτερικό, για τους λόγους που πραγματικά θέλω να μείνω Ελλάδα.
12 μήνες του χρόνου συνοδεύονται από εκδρομές στην Ελλάδα. Εδώ το δεύτερο μέρος (όχι με τη σειρά). Ένας φίλος μου θύμισε εκδρομή Οκτωβρίου, οπότε την προσθέτω, (απορώ πως μου ξέφυγε!).




Αύγουστος, ξεκινάμε από Πειραιά με το ‘Δημητρούλα’, μετά από μια νύχτα στο Αιγαίο, χωμένοι στα sleeping bags μας στα πάνω παγκάκια του καραβιού, φτάνουμε στην Ικαρία. 5 το πρωί και σκαρφαλώνουμε τα βουνά με αμάξι. Ικαρία, όλα καταπράσινα, οι παραλίες καθαρές και οι τιμές στα βάθη. Δεν πάμε στα κλαμπάκια, δεν τρέχουμε στις καφετέριες, στα καφενεία των χωριών με τα σουβλάκια μόνο, και φυσικά στα πανηγύρια. Υψόμετρο μεγάλο με γκρεμούς, κι εμείς με ένα αυτοκίνητο σα νταλίκα να επιχειρούμε να φτάσουμε το πανηγύρι. Κόσμος στην πλατεία του χωριού με σουβλάκια στο χέρι έτοιμοι να χορέψουν τον Ικαριώτικο, ο οποίος σε αργό ρυθμό έκανε ένα κουβάρι ανθρώπων να τυλίγεται και να ξετυλίγεται, πολλοί νέοι άνθρωποι, Ικαριώτες και μη, να χορεύουν μέχρι το πρωί. Οι γκρούβαλοι να μας παίρνουν τις ντομάτες μέσα απ’ τη χωριάτικη κι εμείς απλώς να χαμογελάμε, κοινόβιο. Ο Ικαριώτικος κρατάει πάνω από μισή ώρα και παίζεται όλη νύχτα (νύχτα στην Ικαρία θεωρείται ως το μεσημέρι) πολλές πολλές φορές. 8 η ώρα, το πανηγύρι στη μέση, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, με πολύ νύστα και ήλιο κατακούτελα, πως καταφέραμε και κατεβήκαμε με το αμάξι-νταλίκα και τα απότομα γκρεμνά, φτάσαμε safe and sound που λένε και οι Άγγλοι, και όντως sound αφού πρέπει να ξυπνήσαμε όλο το χωριό (που κοιμάται πολύ πολύ αργά) κατά της 10 που φτάσαμε πίσω.


Δεκέμβρης, ξεκινάμε με λεωφορείο, μετά από ολονύχτιο δρομολόγιο (10 ώρες και!) φτάνουμε στην Αλεξανδρούπολη, παντού φωτάκια Αγιοβασίληδες και λαμπιόνια, κρύο έξω και φιλόξενο σπίτι. Νοικιάζουμε αυτοκινητάκι και φύγαμε για Τυχερό, ξενώνας με βιβλιοθήκη, τζάκι, λίμνη με πάπιες και απόλυτη ησυχία. Συνεχίζουμε για Έβρο και προστατευμένους φυσικούς δρυμούς, απόγευμα να’ μαστε στην Ξάνθη για ‘Ψωμί και σοκολάτα’, περιήγηση στην παλιά πόλη και φύγαμε. Πανέμορφη η βόρεια Ελλάδα.


Μάρτης, πρωί- πρωί (κάθε χρόνο), τρέχουμε να προλάβουμε Super Market ανοιχτό για να πάρουμε τα απαραίτητα (χωρίς ντολμαδάκια και κονσέρβες χταποδάκι δε γινότανε), ανεβαίνουμε στο λόφο του Φιλοπάππου. Καθαρά Δευτέρα και χαρταετοί, κι εμείς στο λόφο γινόμαστε πιο παιδιά κι από παιδιά, ξεθάβουμε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί σε Ελλάδα και Κύπρο (ψείρες, μπάμπης, βούναρος, ένα που παίρναμε φόρα και πηδούσαμε στις πλάτες των άλλων μέχρι να πέσουν) και είναι τόσο ωραία. Κέντρο της Αθήνας αλλά νιώθουμε πολύ μακριά της.

Μάιος, κάπου έξω απ’ την Ελασσόνα, κάτω απ’ τον Όλυμπο, για την Πρωτομαγιά, μεγάλη παρέα, πολλά ψητά και το ράδιο στα κλαρίνα κι εμείς να χορεύουμε.

Ιούνιος, μια ωρίτσα στο καράβι και φτάνουμε στην Αίγινα ‘στραβά ξυπνάω ένα πρωί, πνιγμένος στη ρουτίνα, βουτάω την κιθάρα μου και φεύγω απ’ την Αθήνα’ τραγούδαγε ένας από μας. Αίγινα, εδώ θυμάσαι τον Καζαντζάκη και την Οδύσσεια του. Παίρνουμε ποδήλατα και γυρίζουμε τις παραλίες. Μπάνιο, κυριακάτικη εφημερίδα στην παραλία και έτοιμοι για αναχώρηση, no money για αστακό στο λιμάνι.

Οκτώβρης, ξεκινάμε από Κηφισσό, μεγάλη παρέα, στο λεωφορείο “Ονόματα-Ζώα-Φυτά..”, πως βρέθηκαν τετράδια και στυλό ακόμα δεν κατάλαβα. Φτάνουμε μερικές ώρες αργότερα Ναύπλιο, ξενοδοχείο και μετά βόλτα, βαριόμαστε ν’ ανέβουμε Παλαμήδι και καθόμαστε και το κοιτάμε με φραπέ. Βόλτες, πολλές βόλτες, κάποια στιγμή περνάμε απέναντι, Μπούρτζι, παίζουμε κρυφτό και γελάμε, γελάμε πολύ. Βραδιάζει, μάλωμα που να βγούμε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, άλλος πουθενά. Μεγάλη παρέα. Τι ωραία!

Αύγουστος, προσγείωση στο Νίκος Καζαντζάκης, νοικιάζουμε αμάξι, φιλοδοξούμε να γυρίσουμε την Κρήτη. Από Ηράκλειο πάμε πιο ανατολικά, φαγητό στο πανέμορφο λιμάνι του Αγ. Νικόλαου. Μετά δυτικά σε Ρέθυμνο και Χανιά, μπάνιο όπου βρίσκουμε παραλία και έχουμε καταφέρει σε 4 μέρες να χουμε γυρίσει όλη τη βόρεια Κρήτη. Επίσκεψη στον τάφο του Καζαντζάκη και μετά καράβι και πίσω.





Υγ.: Όπως θα προσέξατε όλα τα ρήματα είναι σε πρώτο πληθυντικό, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.






<<Γιατί το "έλα μωρέ... δεν πειράζει.. ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος" πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει...>>

3 comments:

Ηγεμόνη said...

Σε κάποιες από τις άλλες εκδρομές θυμάμαι τον ήλιο, την παρέα, τα γέλια...αλλά σ' εκείνη της Καθαράς Δευτέρας θυμάμαι -φαντάσου!- τον πόνο ολάκερου του κορμιού μου από την επόμενη μέρα που κράτησε για κάνα 2 βδομάδες! Καλά, τι κάναμε τα θεοπάλαβα; Είχαμε ξεμωραθεί τελείως! Μας είχατε καβαλήσει, σας είχαμε καβαλήσει, ξύλο, μέσες τελειωμένες!
Υ.Γ. Για όσους δεν ήταν εκεί, για τα παραπάνω ευθύνεται η μακριά γαιδούρα κι όχι κάτι άλλο!

Z. said...

Βικι εξαρτημένε, mardelar,

συμφωνώ μ' αυτά που λέτε. Ωστόσο βικι δεν μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι μας είναι εκεί, δεν είναι όλοι, πέρασαν χρόνια, οι παρέες έκαναν τον κύκλο τους για να μπορέσουν ν' αρχίσουν καινούριες.

ηγεμόνη,

καβάλα, πολύ καβάλα, πολύ γέλιο. Στο 'Τα χρόνια τα φοιτητικά' τραγουδάει η Τσανακλίδου 'Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.'

Ξεπερασμένο ήδη θα μου πεις, έχει μια αλήθεια όμως.

Z. said...

Avariko
Σε ξέχασα στο παραπάνω σχόλιο, ναι φυσικά να ανέβουμε βουνά, τόσο κοντά ο Όλυμπος, πρέπει αυτόν το Μύτηκα να καταφέρω να τον ανέβω, το είχα πει άλλωστε 'μια άλλη φορά θα ανέβουμε', κάποια στιγμή θα γίνει.

Μέχρι τότε, καλά ταξίδια και καλές πορείες όπως είπες (ακούω Καβαδία τώρα..αυτά είναι)!