The last one

Bueno, Αmigas y Amigos

Ωραίο το ταξιδάκι, σε κάποια στάση πρέπει να κατέβουμε όμως, κατεβαίνεις στην επόμενη, με ρωτάει κυρία στο μετρό. Το σκέφτομαι λίγο και λέω, δε γαμιέται, θα κατέβω. Να λοιπόν εδώ, σε λίγο εκεί -είπαμε- στο ταξίδι το Καβαφικό, άραγε αν ο Οδυσσέας έμενε με την Καλυψώ, μ' αρέσει εδώ έχει κι ωραίες γκόμενες τι θα γινόταν; Ουχί όμως, αυτός συνέχισε, να φιλήσω τη γη των προγόνων.

Τι να πεις φίλε?

Όταν ήρθα εδώ ξεκίνησα το blog για να επικοινωνώ τα εδώ στους εκεί με όλους σας. Τώρα που φεύγω, δεν ξέρω τι θα γίνουν οι απορ(ρο)ιες. Ο ΟΤΕ, και φέτος, αρνείται να μας φέρει πιο κοντά.

Σίγουρο είναι όμως ότι αύριο, μεθαύριο, μετά από χρόνια θα τις διαβάζω και θα θυμάμαι το χρονικό στην Ισπανία -ναι, όπως ο Καζαντζάκης, στα ταξίδια μου θα το συμπεριλάβω- τι με απασχολούσε, πως σκεφτόμουν κλπ. Απ' τα posts και τα σχόλια σας θα μείνει η Ισπανία ζωντανή στη μνήμη.

Το βρήκα στο blog του φίλου Avarikos,


"Να ‘σαι νέος, είκοσι πέντε χρονών, γερός, να μην αγαπάς κανένα πρόσωπο ορισμένο, άντρα ή γυναίκα, που να σου στενεύει την καρδιά και να μην σε αφήνει ν’ αγαπήσεις με την ίδια αφιλοκέρδεια και σφοδρότητα τα πάντα, και να οδοιποράς πεζός, ολομόναχος, μ’ ένα δισάκι στον ώμο, από τη μίαν άκρα ως την άλλη, στην Ιταλία, και να ‘ναι άνοιξη και να μπαίνει το καλοκαίρι και να ‘ρχονται, φορτωμένοι φρούτα και βροχές, ο χινόπωρος κι ο χειμώνας – θαρρώ θα ‘ταν αναίδεια να θέλει ο άνθρωπος μεγαλύτερη ευτυχία."

Από την "Αναφορά στο Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη


Κι όμως, φίλοι μου, η σωτηρία της ψυχής είναι σαν ταξιδάκι με κρυμμένο τραύμα. (Πες τα Λίνα)

Η ζωή είναι δρόμος, καλή αντάμωση στα σταυροδρόμια!

Hasta siempre amigas y amigos!

Ζ.