Ευτυχώς υπάρχει και η τηλεόραση!

Τι έμεινε απ' τον τηλεοπτικό Μάιο; 4 μεγάλες κυρίες μίλησαν.




10.05.2008. Η ζωή είναι αλλού. Κική Δημουλά (σε ερώτηση για το αν υπάρχει ελπίδα)Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι οαπαισιόδοξος, στους οποίους ανήκω, αλλιώς δεν θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος, και είναι πάρα πολύ σωστό αυτό που λέω. Τη μεγαλύτερη κατανάλωση. Αλλά το κάνει κρυφά και ύπουλα. Είναι υποκριτής.


23.05.2008 Στα Άκρα.Λίνα Νικολακοπούλου(Σε ερώτηση για το πως ξεκίνησε να γράφει, αναφερόμενη στην ποίηση του Λόρκα που διάβαζε στα 14-15 της) Είδα να κουμπώνουνε στοιχεία της ψυχής μου και του εσωτερικού μου κόσμου που πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι θα ντρεπόντουσαν να τα εκφράσουν. Εμένα το χαρτί, μ’ έσωσε. Μ' έσωσε, το ότι δεν ντράπηκα να γράψω [...] Μ’ έσωσε, γιατί ο κόσμος που έπρεπε να φτιάξω για να μπορώ να είμαι προστατευμένη ήταν ο κόσμος που έπρεπε να φτιάξω μόνη μου.

10.05.2008Ημερολόγια. Δήμητρα Παπαδοπούλου((σε ερώτηση ότι την κατηγορούν για υποκρισία όταν λέει ότι δεν της αρέσει η δημοσιότητα).
Δηλαδή εγώ δεν υποκρίνομαι όταν λέω ότι δεν τη γουστάρω τη δημοσιότητα, πιστεύω ότι η δημοσιότητα είναι ασθένεια, δηλαδή εμείς, ας πούμε, που είμαστε δημόσια πρόσωπα είμαστε σε μεγάλο βαθμό ασθενείς. Και όλοι αυτοί που θέλουνε να πάρουνε μερίδια και να γίνουνε γνωστοί έστω και για 5 λεπτά είναι, θέλουν να κολλήσουν τον ιό. Το privacy είναι η υγεία.[...]Η ιδιωτικότητα είναι η υγεία η πραγματική[…]Είμαι πια, πώς να στο πω, λίγο αντικοινωνική πια. Δηλαδή είμαι αυτό που ήμουνα πάντα, απλά με την τόση χαρά που ‘χει ο κόσμος με την κάμερα θεωρούμαι εγώ ότι δεν είμαι καλά. Εγώ πιστεύω ότι αυτοί δεν είναι καλά, που ‘ναι όλη μέρα στις κάμερες, δηλαδή είμαι σίγουρη έτσι, έχω πάει, το ‘χω τσεκάρει με γιατρό (γέλια) ότι εγώ είμαι καλά έτσι, και ότι κάποιος που θέλει όλη μέρα να ‘ναι μέσα στο προσκήνιο, πρέπει να υπάρχει μεγάλη τρύπα.


20.05.2008Αλ Τσαντίρι Νιούζ. Δόμνα ΣαμίουΠαιδιά μου, απόψε είναι η Γιουροβίζιον, όλοι κάθονται στις τηλεοράσεις να δουν τη Γιουροβίζιον, τους έχουμε χεσμένους! Εμείς είμαστε εδώ. Ελληνικά. Γεια σου ρε Λάκη!

Υγ: Συμπεριέλαβα στην ατάκα της κυρίας Δόμνας το γεια σου ρε Λάκη γιατί η χρειά και η συγκίνηση της φωνής της μου θύμισε εκείνη που είχε τότε (1983) που φώναζε
Να’ σαι καλά Διονύση, Χρόνια Πολλά! Κάποτε στο Ολυμπιακό στάδιο και 80.000 άνθρωποι χειροκροτούσαν (συναυλίες που δυστυχώς σήμερα έχουν εκλείψει), σήμερα από κάτω το κοινό συνεχίζει να φωνάζει Δόμνα, Δόμνα, Δόμνα (μερικοί άνθρωποι ευτυχώς δεν αλλάζουν).